Caetano Veloso ή μια φωνή από βελούδο

Όσο και να πεις είχα μια αγωνία που επιτέλους θα άκουγα από κοντά έναν άνθρωπο που άκουγα από μικρό παιδί κι είχα λατρέψει τη φωνή του καθώς αυτή ωριμάζει μαζί με μένα. Αρκετά νωρίτερα από την ώρα έναρξης είχαμε πάει λοιπόν στο θέατρο Μπάτμιντον περιμένοντας τη στιγμή. Οι θέσεις ήταν πρώτη σειρά 1-2 μέτρα από το μικρόφωνο, καλύτερα δεν γινόταν (thanks again N). Σχεδόν στην ώρα του βγήκε στη σκηνή κι άρχισε το μοναδικό του θέαμα. Πλαισιομένος από 3 πιτσιρίκια (μέσος όρος ηλικίας τους τα 22 χρόνια περίπου), στα 65 του σου έδινε την εντύπωση ότι ήταν συνομίλικός τους. Αεικίνητος, μόνο στις 2 μπαλάντες που είπε μόνος στη σκηνή με κιθάρα δεν κινούσε χέρια, πόδια, κάθε μόριο του σώματός του τελικά συμμετείχε στο κάθε τραγούδι που ερμήνευε. Με ένα μαγικό τρόπο καταλαβαίναμε τα Πορτογαλικά και το αίσθημα του κάθε τραγουδιού μας κυρίευε.
Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι εκτός από 2 τραγούδια που είπε με Αγγλικό στίχο, αρνήθηκε να πει έστω και μια λέξη στα Αγγλικά, και στην επικοινωνία του με το κοινό - στο οποίο βέβαια βρισκόταν σύσσωμη η Βραζιλιάνικη κοινότητα της Ελλάδας, με τις σημαίες και τη φασαριόζικη διάθεσή της - η μόνη λέξη που ακούστηκε εκτός Πορτογαλικών ήταν το Ελληνικό "καμαρίνια" στο οποίο στάθηκε για να εξηγήσει πόσο περίεργο και δύσκολο του φαινόταν ο ενικός και πληθυντικός αρθμός της ελληνικής γλώσσας.
Ξαναγυρίζοντας στο καθαρά μουσικό και ερμηνευτικό μέρος της παράστασης όμως, οφείλω να ομολογήσω ότι με κατέπληξε: όχι μόνο κατάφερνε με τεράστια ευκολία να περνά από το ένα είδος στο άλλο (έπαιξαν από ροκ, σάμπα ηλεκτρονική ή και παραδοσιακή, μπαλάντες, και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς), αλλά η φωνή του παραμένει το ίδιο βελούδινη και αισθαντική όπως στο ξεκίνημά του. Απλά άψογος. Αναλόγως του κομματιού μου προκαλούσε τη διάθεση να χορέψω, σιγοτραγουδήσω μαζί του (μιας και οι Βραζιλιάνες στην πίσω σειρά γνώριζαν κάθε στίχο), συγκινηθώ, ανατριχιάσω. Η στιγμή δε που έσκυψε και με χαιρέτησε, σίγουρα θα μείνει στη μνήμη μου για πάντα, ήταν σαν να καταλάβαινε αυτό που ένιωθα καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασής του: θαυμασμό, όχι μόνο για τον άνθρωπο και την τέχνη του, αλλά κυρίως για τα συναισθήματα που μπορεί να μεταδώσει. Σαράντα χρόνια μετά από το ξεκίνημά του στο καλλιτεχνικό στερέωμα παραμένει ένας έφηβος, με πειραματισμούς και περιηγήσεις σε μουσικές κι αισθήματα αλλά και ώριμος ταυτόχρονα στον τρόπο με τον οποίο περνά αυτό που θέλει να πει στο κοινό που τον ακούει. Έχω ακούσει κι άλλες ωραίες φωνές, όμως τέτοια αισθήματα δύσκολα μπορεί να σου περάσει κανείς. Τελικά μια εμπειρία ζωής.