Κίνηση

Κάποιες στιγμές νιώθω ότι το μυαλό μου παίζει περίεργα παιχνίδια. Μόνο και μόνο για να βρίσκομαι σε εγρήγορση. Σήμερα το πρωί πηγαίνοντας για τη δουλειά έκανα τη συνηθισμένη μου διαδρομή. Στο δρόμο μου των περίπου 10 λεπτών μου απέσπασαν την προσοχή από τις συνήθεις σκέψεις τρία φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους γεγονότα.
Σε νεοαναγειρόμενη οικοδομή μια γάτα είχε αποκλείσει ένα ποντίκι κι έπαιζε μαζί του όπως στη γνωστή ρήση: το τρωκτικό δεν είχε καμία τύχη κι ο θύτης απλά έπαιζε μαζί του μέχρι να βαρεθεί το παιχνίδι και να απολαύσει το θεόσταλτο πρόγευμά του.
Λίγο πιο κάτω καλοστεκούμενος συνταξιούχος - μάλλον - ερχόταν προς το μέρος μου περπατώντας στην ίδια κατεύθυνση του πεζοδρομίου, κι ενώ βρισκόμασταν σε απόσταση περίπου 10 μέτρων αρχίσαμε τα χορευτικά μας θαρρείς: μια αριστερά, μια δεξιά ταυτόχρονα όμως, λες και μας είχε στήσει χορογράφος μετά από ατελείωτες πρόβες ή λες και περπατούσα προς καθρέφτη. Λίγο πριν πέσει ο ένας πάνω στον άλλο κάναμε την τελική προσπάθεια κι αποφύγαμε την σύγκρουση, ενώ χαμογελώντας ο τυπάκος μου λέει: "τυχερός είσαι, είμαι και βαρυκόκαλος και θα πλήρωνε πολλά η ασφάλειά μου".
Στο φανάρι του κεντρικού δρόμου περιμένοντας το πράσινο για να περάσουμε, ακουμπάμε ώμους με τον διπλανό μου και ηλεκτριζόμαστε ιδιαίτερα έντονα, κοιταζόμαστε κι απλά χαμογελάμε συνεχίζοντας το δρόμο μας.
Κινήσεις αποκλεισμού, αποφυγής, έλξης κι απώθησης ταυτόχρονα σε διάστημα λίγων λεπτών. Κινήσεις που απλά μάχονται τις άλλες, τις μηχανικές που κάνουμε καθημερινά κατευθυνόμενοι προς τους "στόχους" μας. Κινήσεις που ξυπνούν το μυαλό και μας λεν: υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα που συνειδητά ή ασυνείδητα αγνοείς, αλλά αυτή με επιμονή βγαίνει στην επιφάνεια κι είναι στο χέρι σου να την ζήσεις. Πόσα πολλά χάνουμε στη κάθε μικρή στιγμή της ζωής μας όταν δεν παρατηρούμε, ζούμε, ρουφάμε το μεδούλι αυτού που πραγματικά μας δίνεται: την ουσία των πραγμάτων και των πλασμάτων που μας περιβάλλουν και το πως αυτά κινούνται στον χώρο.
Πάντα μου έλεγαν ότι δεν είχα ρυθμό στην κίνησή μου. Όταν χόρευα με την ψυχή μου μπορεί και να προκαλούσα γέλιο. Όμως ήμουν εγώ, και δεν έδινα σημασία σε κανένα σχόλιο. Μου έχει λείψει εκείνος ο "πρωτόγονος" εαυτός, λέω να προσπαθήσω να τον ξαναβρώ.