Το 13ο κουδούνισμα

Αρκετά χρόνια μετά. Τόσα που δεν έχουν πια σημασία σαν αριθμός. Μια γλυκιά φθινοπωρινή βραδιά σαν και σήμερα. Το χτύπημα ενός κουδουνιού. Η αλλαγή της ζωής μου μετά από αυτό το χτύπημα. Τόσα πράγματα που κάναμε μαζί. Άλλα τόσα που πρόκειται να κάνουμε. Γιατί δεν ξεχνάω τις υποσχέσεις μου. Είχα υποσχεθεί ότι δεν πρόκειται να σ' αφήσω ποτέ. Και μην νομίζεις ότι έδωσα την απάντηση στην ερώτησή σου χωρίς να το σκεφτώ. Κι ας ήταν πάνω στο γλυκύτερο και ηδονικότερο κομμάτι του έρωτα που κάναμε εκείνη τη στιγμή. Κι ας νόμιζες ίσως πως για αυτό το είπα. Ότι ήταν λόγια της στιγμής, της ηδονής.

Σ' εκείνο το σίγουρο κι όχι δειλό, όπως θα περίμενα ίσως κι εγώ, πάτημα του κουδουνιού, όλο το υποσυνείδητο ενήργησε σαν συνειδητό κι έβαλε τέλος σε φραγμούς. Όχι πως δεν επανήλθαν κατά καιρούς οι καθωσπρεπισμοί και οι κοινωνικές αναστολές. Ούτε ότι δεν πάλεψα με πολλούς και κυρίως με τον ίδιο μου τον εαυτό να δεχτώ κάτι τόσο καινούργιο και τόσο διαφορετικό απ' αυτό που είχα συνηθίσει μέχρι τότε. Μαζί σου τσαλαπάτησα το εγώ και το ανόρθωσα άλλες τόσες φορές. Ένιωσα δικαιωμένος κι αγαπημένος, είδα την λατρεία στα μάτια σου για μένα. Ζήλεψα, ζήλεψες, βιώσαμε όλα τα αισθήματα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος για έναν άλλο, έδωσες κι έδωσα. Μα κυρίως δώσαμε κι οι δυο πολλά για να κρατήσουμε αυτή τη σχέση που πέρασε αμέτρητες δυσκολίες.

Μπορεί να μην μας κρατά πλέον το ίδιο πάθος όπως το αρχικό. Αλλά η κάθε μέρα περνάει άλλον ένα κρίκο στην ήδη μακριά αλυσίδα της κοινής μας πορείας. Κι έχουμε δώσει υπόσχεση ιερή ότι αυτή μας η αλυσίδα θα γίνει ικανή να τυλίξει τη γη που πατάμε αρκετές φορές.

Σου αφιέρωσα πριν κάποιους μήνες αυτό έχοντας πλήρη επίγνωση του τι γράφω. Εξακολουθώ να το πιστεύω χωρίς ίχνος υπερβολής.

Το 13ο κουδούνισμα λες να είναι το τυχερότερο;

Μου’ πες πάρε σε μια αγκαλιά
όσα πιο πολλά μπορείς από αυτά που αγαπάς

κι εγώ πήρα εσένα.