Λάθος

Σας τυχαίνει συχνά να λέτε το λάθος πράγμα την λάθος στιγμή; Να νιώθετε ότι αν το λέγατε κάτω από άλλες προϋποθέσεις τα πράγματα να είχαν πάρει άλλο δρόμο; Τελευταία αυτό μου συμβαίνει συχνά. Θέλω κάτι να πω, κι είτε δεν το λέω, είτε το λέω όταν δεν πρέπει. Έχει παρέλθει κατά κάποιον τρόπο η στιγμή που θα έπρεπε να είχε ειπωθεί. Το ίδιο μου συμβαίνει και με κάποιες πράξεις. Από τα απλά και καθημερινά της δουλειάς, μέχρι τα πιο σύνθετα, όπως το να πάρω λάθος δρόμο, λάθος τραίνο, λάθος πορεία γενικότερα.
Δεν ξέρω αν πρόκειται για απλή αδιαφορία, άλλες σκέψεις που δεν μ' αφήνουν να συγκεντρωθώ, ή άλλο Α (το στερητικό), απλά συμβαίνει όλο και συχνότερα. Προχτές ας πούμε κατέβηκα 2 στάσεις παρακάτω στο τρένο. Ευτυχώς ήταν στο γυρισμό από τη δουλειά. Αντί να πάρω τον αντίθετο συρμό, είπα να το περπατήσω, ευκαιρία ήταν να περάσω κι από τα παλιά μου τα λημέρια. Εντελώς μηχανικά λοιπόν, φτάνοντας στην είσοδο της πολυκατοικίας που έμενα πριν 10 χρόνια, έβγαλα τα κλειδιά κι έκανα να ανοίξω. Ευτυχώς (ή δυστυχώς) μια γηραιά κυρία μου άνοιξε την πόρτα. Πήρα κανονικά το ασανσέρ κι ανέβηκα μέχρι τον 5ο (σαν άλλοθι μπορώ να βρω ότι και τώρα στον 5ο μένω). Ευτυχώς λίγο πριν βάλω το κλειδί στην πόρτα ένα ηλεκτροσόκ με διαπέρασε και ξάφνου σα να ξύπνησα από λήθαργο. Που πας άνθρωπέ μου; Μεταστροφή και πίσω για το τωρινό σπίτι, με ακόμη πιο περίεργες σκέψεις να με τριβελίζουν. Από εσωτερικούς αστεϊσμούς τύπου το Αλτσ μου χτυπά την πόρτα, μέχρι σοβαρότερες σκέψεις όπως αύριο πρέπει να πληρώσω το τηλέφωνο, θα μου το κόψουν οι @!@#$%.
Μ' αυτά και με τ' άλλα φτάνω και στο κανονικό σπίτι, όπου μετά την γνωστή χαρμόσυνη υποδοχή (παιδιά, σκυλιά, κλπ) και μετά από μια σπέσιαλ μακαρονάδα με κιμά (λίγο καμένου αλλά νόστιμου), κάθομαι και στο PC να χαζέψω λίγο και να μιλήσω με συνάδελφο που είχε βάρδια στη δουλειά κι είχαμε πει να τα πούμε λίγο στο msn για να περάσει λίγο η ώρα του (αργά το απόγευμα πέφτει μια σχετική νέκρα συνήθως). Το τι έγραφα στον χριστιανό δεν περιγράφεται, αφού δεν του κάηκε το πληκτρολόγιο την ώρα που ανταλλάσσαμε μηνύματα να με μηνύσουν και για φθορά περιουσίας πάλι καλά. Αντί να του ανεβάσω την ψυχολογία κόντεψα να τον κάνω να αισθανθεί κι ενοχές, έπρεπε να μου δικαιολογείται για κάθε τι που μου έγραφε, λες και μιλούσε σε άνθρωπο με ειδικές ανάγκες. Ναι είμαι τέτοιος άνθρωπος όταν δεν είμαι σε ισορροπία, κάνω το ένα λάθος πίσω απ' το άλλο.
Ηθικόν δίδαγμα: Καλύτερα να παραμένω ξαπλωμένος και μασουλώντας (αποφεύγοντας έτσι άσκοπες περιηγήσεις και εκτοξεύοντας μπαρούφες) μέχρι να μου περάσει αυτή η περίοδος λανθασμένης συμπεριφοράς.
Υ.Γ.1: Ένα συγγνώμη για όσους άθελά μου στεναχώρησα (για τους άλλους που το έκανα εν γνώση μου καμία συγγνώμη)
Υ.Γ.2: Είναι πλέον πέρα κι από σίγουρο ότι χρειάζομαι διακοπές