Επιστροφή

Πέρασαν και τούτες οι γιορτινές μέρες. Με πολύ φαγητό, ποτό, ύπνο και ξεκούραση. Ότι ακριβώς μου έλειπε δηλαδή. Δεν είμαι σίγουρος ότι φταίει τόσο η ηλικία όσο ότι αυτό που δεν έχουμε αυτό αποζητούμε συνήθως. Επίσης κατάλαβα - για άλλη μια φορά - πόσο γαϊδούρι είμαι και στερώ το ελάχιστο της τηλεφωνικής επικοινωνίας από αγαπημένα πρόσωπα. Αλήθεια, πόσοι άνθρωποι με θυμήθηκαν αυτές τις ημέρες δεν λέγεται. Κι εγώ πέρα από το: "να θυμηθώ να πάρω ένα τηλέφωνο τον δείνα" δεν κάνω ποτέ πράξη αυτή τη ρημαδοσκέψη. Δεν είναι το κόστος, είναι αμέλεια. Είναι βλακεία, αν θες λίγο μικρότερη από τη βλακεία που με αποτρέπει να λέω σ' αγαπώ πιο απλόχερα.
Ήταν όμορφες οι μυρωδιές από τις δίπλες και τα μελομακάρονα που ψήσαμε με την μάνα, ακόμη ομορφότερη η μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα και την υποψία χιονιού στα πιο ορεινά. Στο δωματιάκι / ξενώνα που μένω όταν πάω στους δικούς μου ξαναγεννιέμαι. Είναι ο χώρος απόλυτης ηρεμίας και περισυλλογής. Σα να βαφτίζομαι στο φως ξανά, βγαίνω κάθε πρωί άλλος άνθρωπος. Και μια και δεν πιστεύω σε καρμικά κι άλλα σύνδρομα, ότι μου συμβαίνει από εκεί και έπειτα είναι σαν να γίνεται συνειδητά. Άνθρωποι που σκεφτόμουν έντονα, επικοινωνούν μαζί μου με χίλιους δυο τρόπους, άνθρωποι που είπα να τους στείλω ένα μήνυμα (και ποτέ δεν έστειλα), βρήκαν τον τρόπο μιας νέας επικοινωνίας μαζί μου.
Δεν είναι τόσο οι γιορτινές ημέρες που με κάνουν να αντιδρώ έτσι. Είναι η κάθαρση που αισθάνομαι κάθε που βρίσκομαι σ΄αυτό τον χώρο. Σε ένα χώρο που έχτισε με μισό χέρι ο πατέρας μου, σ' ένα χώρο που έζησα όσο τίποτα την παρουσία της αγαπημένης μου γιαγιάς, στον χώρο που κάθε φορά που βγαίνω απ' αυτόν, νιώθω σαν να εξέρχομαι εκ νέου από την μήτρα και αντικρίζω το φως για πρώτη φορά.

Πόσο γλυκιά είναι αυτή η...

Επιστροφή....