Τάξις και αταξία

Το χειρότερό μου είναι η ακαταστασία κι η ανοργανωσιά. Το πως έχω καταφέρει να γίνει έτσι η ζωή μου τα τελευταία χρόνια χρήζει μεγάλης (ψυχ)ανάλυσης. Δεν μπορώ να ρίξω το βάρος στον άνθρωπο και το σκυλί με τους οποίους συζώ. Ούτε πρόκειται για καμιά όψιμη πράξη μαζοχισμού. Μάλλον είναι άμεση αντίδραση σ' ένα τρόπο ζωής που είχα εισπράξει για πολλά χρόνια και που αναπαρήγαγα (άθελά μου;) όταν άρχισα να ζω μόνος περίπου στα 18.
Όταν άρχισα να ζω μόνος λοιπόν, από την φτωχική φοιτητική γκαρσονιέρα στην Καβάλα και Πάτρα αρχικά, και αργότερα στην Αθήνα ως ανεξάρτητος εργαζόμενος, είχα μια τάξη σε όλα. Στην κουζίνα, το υπνοδωμάτιο, την βεράντα (ούτε ξερό φύλλο δεν έβλεπες). Με την πρώτη μου συγκατοίκηση στην Εύβοια άρχισα σιγά σιγά να βάζω νερό στο κρασί μου. Άρχισαν να μην μ' απασχολούν και τόσο οι στοίβες των ρούχων αφημένων παντού μέσα στο (ομολογουμένως μεγάλο) σπίτι. Όταν αργότερα ήρθε και το παιδί (σόρυ σκυλί εννοούσα), ε τότε με πήρε η κάτω βόλτα. Τι να πρωτομαζέψεις δηλαδή; Τις τρίχες; τα ρούχα; τα ξεραμένα φύλλα, τη ζωή μου;
Μπα, άρχισα να αδιαφορώ. Τόσο όσο όμως. Με κάθε επίσκεψη στα πατρογονικά η υστερία καθαριότητας και τάξης σαν να έπαιρναν την εκδίκησή τους (η μητέρα τοπ υστερική σε αυτό τον τομέα - από εκεί και το DNA). Αφού κι η προσπάθεια να φέρουμε γυναίκα για να καθαρίζει και να μαζεύει αποδείχθηκε άκαρπη. Την προηγούμενη ημέρα απ' αυτή της καθαριότητας έκανα μια γενική στο σπίτι και αφού καθάριζε το ξανάκανα γιατί δεν έμενα ικανοποιημένος... (δεν θέλω κανένα σχόλιο επί του θέματος - μόλις εξομολογήθηκα κάτι για το οποίο έχω φάει πολύ κράξιμο).
Τελευταία έχω ψιλο-αφήσει πάλι τα πράγματα στην αταξία τους, λίγο η απόσταση από την μητέρα, λίγο η κούραση από τη δουλειά και τα Σ/Κ εργασίας, δεν μου αφήνουν χρόνο για πολλά. Ίσως να έχει κι αυτό την αξία του. Το "δε βαριέσαι, κι αύριο μέρα είναι" έχει αρχίσει να γίνεται μότο, σε αντίθεση με το άγχος που με έτρωγε τα πάντα να γίνονται όταν πρέπει.
Τι πρέπει και δεν πρέπει τελικά; Ποιος το ορίζει αν όχι εμείς οι ίδιοι; Γιατί τρωγόμαστε με τα ρούχα μας (σε όλα τα επίπεδα αυτό) και φορτωνόμαστε με άγχη κι ενοχές για πράγματα τόσο μα τόσο απλά; Αν με παρεξηγήσεις για την ανοργανωσιά και την α-νοικοκυροσύνη μου δεν αξίζει να σε νομίζω φίλο. Ξέρω πως όλο αυτό είναι μια μικρή κρίση που θα περάσει και θα επανέλθω σε πρότερες καταστάσεις. Απλά αποφάσισα να το χαίρομαι προς το παρόν ώστε να μην με αγχώνει.