E p o x i ?

Εποχή περίεργη, μια χειμώνας μια φθινόπωρο, δεν έχει αποφασίσει ακόμη. Πάει να χιονίσει, βοριάς που παίρνει τα πρόσφατα φυτεμένα ανθάκια κι εγώ σκέφτομαι λύσεις προστασίας τους. Και μετά η βροχή κι ο νοτιάς, την επόμενη λιακάδα, και πάλι από την αρχή. Δεν ξέρεις τι να φορέσεις, δεν ξέρεις πως να φερθείς. Γύρω επικρατεί ένα θέατρο παραλόγου, έτσι για να συμβαδίζει με τον καιρό: νεύρα, κούραση, απογοήτευση, αβέβαιο αύριο στην δουλειά, στη υγεία, η αρχική αισιοδοξία γύρω από τα πράγματα μεταλλάσσεται σε σκεπτικισμό, και μόνο η επάνοδος στη βάση, στη σιγουριά και τη ζεστασιά της φωλιάς μας ξεκουράζει.

Είναι παραπάνω από σίγουρο ότι θα ακολουθήσει ένας "θερμός" χειμώνας σε πολλά επίπεδα. Στην καθημερινότητά μας, στον τρόπο που κινούμαστε, στα πράγματα που φοβόμαστε αλλά αναπόφευκτα θα έρθουν. Γιατί κάποιοι το θέλουν, γιατί έτσι πρέπει να γίνει, μόνο που κάθε φορά που νομίζουμε ότι από τις στάχτες θα αναγεννηθεί ο φοίνικας, αυτός δε λέει να φανερωθεί. Τι να περιμένει άραγε; ποια θα είναι η κατάλληλη εποχή;

Υ.Γ.: δεν έχω σταματήσει να αισιοδοξώ, απλά δεν είμαι σίγουρος τι περιμένουμε και δεν κάνουμε τις ανατροπές που πρέπει να γίνουν σε όλα τα επίπεδα για να έρθει επιτέλους η εποχή που θέλουμε να ζούμε κι όχι σ' αυτή τη μπάσταρδη που μας επιβάλλουν...

Γ...

Μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να παρα-δεχόμαστε πράγματα που νεότερους μας φαίνονταν ακατανόητα κι απορριπτέα χωρίς πολύ σκέψη. Η επανάσταση αλλάζει ρότα κι η ουτοπία φαντάζει τόσο μυθική όσο η Ατλαντίδα. Υστερόγραφα σημαντικότερα του κειμένου της ζωής μου, ωριμότητα για κάποιους, καταστάλαγμα για μένα. Οι απόψεις κατακάθονται στον πάτο του υγρού της ζωής μου, το γ γίνεται Γ, κεφαλαίο, προφερόμενο με όποιον τρόπο βολεύει τον καθένα, πάντως το δικό μου Γ παίρνει νόημα, γιγαντώνεται, δεν χωρά στη σελίδα, κι έτσι όπως μεγαλώνει μεγαλώνω μαζί του.
Αρχίζω να του δίνω άλλη σημασία, δεν είναι πλέον στιγμιαίο, τυχαίο, μιμητισμός, ασυνείδητο. Είτε σε πρακτικό είτε σε θεωρητικό επίπεδο κερδίζει τη θέση του στο θρόνο της ζωής.
Γ για τη χαρά της πράξης, Γ για την ικανοποίηση του μυαλού, Γ γιατί χανόμαστε, Γ...τα φίλε μου γενικώς γιατί αλλιώς θα κερδίσει το Α, το στερητικό όμως, κι αρκετά έχουμε στερηθεί.

Υ.Γ.: σε μένα τα λέω, μη δίνεις σημασία, για σένα μπορεί άλλα Γράμματα να έχουν μεγαλύτερη σημασία. Του Όχι σήμερα δε λέω, αλλά και κάποια Ναι να λέγονται εκεί που πρέπει.

Εικονικές φάρμες και κουζίνες

Τι είναι βρε παιδιά αυτό το πράγμα με τους εθισμένους φειςμπουκάδες και φειςμπουκίτσες τελευταία; Ο ένας μεγαλώνει την εικονική του φάρμα, η άλλη βάζει ξυπνητήρι ή δεν βγαίνει με την παρέα της για να μην της καεί το φαγητό... Το ότι δεν πρόκειται ΠΟΤΕ όμως να κάνω προφίλ σε αυτό το πράγμα το έχω ήδη αναλύσει (καλά δε φτάνω σε υπερβολές τύπου Κλούνεϊ με ζωντανές κωλονοσκοπήσεις κλπ, αλλά με τίποτα δεν κάνω), αλλά αυτό που με εξοργίζει με αυτά τα παιχνίδια είναι ότι αντί να κάνουν ένα πραγματικό φαγητό για τον /την καλή τους ή την οικογένειά τους αναλώνονται σε εικονικά μαγειρέματα ή αντί να ποτίσουν τον βασιλικό ή το σκυλί τους τρέχουν να μαζέψουν τα ραπανάκια και τα αυγά από τη φάρμα τους. Επίσης κάνουν κάθε είδους αναλύσεις (αυτό έχει καλύτερη απόδοση από το άλλο - τύπου χρηματιστές, ή τι να τον κάνω άλλο έναν ελέφαντα - όχι πόσες φάρμες με ελέφαντες έχετε δει πείτε μου) που με αφήνουν άφωνο, δηλαδή τόσο κόπο θα τον έκαναν για να δουν πως θα καλυτερέψουν τη ζωή τους κι όχι την εικονική φάρμα ή κουζίνα τους; Θα μου πεις που ξέρεις τόσες λεπτομέρειες αφού και προφίλ δεν έχεις και δεν παίζεις σε αυτά; Εκτός του ότι παίζονται κι εντός του πύργου..., οι περισσότεροι φίλοι και συνάδελφοι με αυτά ασχολούνται και κουβεντιάζουν. Δεν μπορώ να παραβλέψω ότι είναι ένας καλός τρόπος διεξόδου από την καθημερινότητα - κάτι σαν ψυχοθεραπεία ίσως, αλλά τι αξία έχει το μάζεμα της ντομάτας μέσω ποντικιού και επεξεργαστή σε σύγκριση με το κόψιμο της ίδιας της ντομάτας με το χέρι και την ευωδιά που σου προσφέρει στην πραγματικότητα; Η χρήση τετριμμένων μότο τύπου get a (real) life δεν είναι το ζητούμενο εδώ, ακριβώς γιατί οι περισσότεροι την έχουν, απλά δεν το θεωρώ δημιουργικό να αναλώνεστε βρε παιδιά με οποιοδήποτε χαζοκούτι (κάθε οθόνη συμπεριλαμβάνεται εδώ), ενώ μπορείτε να διαθέσετε την ενέργειά σας σε τόσα άλλα πράγματα.
Ελπίζοντας αυτού του είδους οι μανίες να είναι παροδικό φαινόμενο (κάτι σαν τις βροχές των τελευταίων ημερών), σας εύχομαι ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο, να βγείτε, να διασκεδάσετε, σε θέατρα, κινηματογράφους, κήπους και πλατείες, σε φίλους και συγγενείς, σε μπαρ κι όπου αλλού θέλετε κι εδώ γύρω να βρίσκεστε ελάχιστα, ίσα να τα λέμε, η πραγματικότητα ας νικήσει του εικονικού σε όλα τα επίπεδα...

Κραυγές και ψίθυροι

Στέκομαι μπροστά σε μια οθόνη προσπαθώντας να καταλάβω, να βάλω σε τάξη σκέψεις, θέλω, στόχους. Λένε πως μεγαλώνοντας κολλάς σε γεγονότα του παρελθόντος, γεγονότα που σε σημάδεψαν, κι εσύ τα λες και τα ξαναλές, μια ατέρμονη επανάληψη που κουράζει τους ακροατές αλλά προφανώς φέρνει ευφορία σε αυτόν που τα λέει. Στην περίπτωσή μου ή έχω αρχίσει να μεγαλώνω ανησυχητικά ή αυτά που μου συμβαίνουν τελευταία δεν είναι και πολύ άξια λόγου. Για αυτό και κάνω συχνές αναδρομές κι αναπολήσεις σε άλλες εποχές. Το θετικό που μου αφήνει αυτή η τακτική είναι η πάγια θέση μου σε μερικά πράγματα, πράγματα που μεγαλώνοντας ακόμη μου αρέσουν ή με ενοχλούν.
Σε αυτά τα τελευταία, τα ενοχλητικά, συμπεριλαμβάνονται δύο πολύ βασικά: οι φωνές κι ο περιορισμός. Ίσως γι' αυτό δε μου άρεσε καθόλου ο στρατός, ήταν ο συνδυασμός και των δύο. Προτιμώ να με βρίσεις χαμηλόφωνα παρά να μου πεις γλυκόλογα μεγαλόφωνα, αν δε με ακούσεις να φωνάζω, σίγουρα δεν είμαι καθόλου καλά. Όσο για τον περιορισμό, θυμάμαι στην εφηβεία που προσπάθησα να στρατευτώ πολιτικά (ήταν αρκετά διαφορετικοί οι καιροί τότε βέβαια) κι άντεξα ελάχιστα στις παρωπίδες -σιγά μην πετούσα στην πυρά τα βιβλία που δεν περιλαμβάνονταν στη λίστα. Στα χέρια δεν έχω πιαστεί ούτε για πλάκα από παιδί, πάντα ήμουν υπέρ του διαλόγου, πράγμα που ξένιζε σαφώς σε κάποιες περιπτώσεις.
Θα ήμουν τουλάχιστον αχάριστος αν έλεγα ότι δεν έχω καταφέρει να περιορίσω στο ελάχιστο τα ενοχλητικά πράγματα στη ζωή μου. Ήμουν αρκετά τυχερός (ή ικανός) ώστε να ζήσω ανεξάρτητος από τα πολύ μικρά μου χρόνια και να διατηρήσω αυτή μου την ανεξαρτησία μέχρι τότε που αισθάνθηκα ότι μπορούσα να προχωρήσω σε κάτι πιο "δεσμευτικό".
Όπως καταλαβαίνεις αν θες να με γνωρίσεις καλύτερα μην προσπαθήσεις να με περιορίσεις ή να μου φωνάξεις.

Στα πιο προσωπικά είναι αρκετά κουραστική κι αδιέξοδη αυτή η εποχή, αλλά ως γνωστόν κάνουμε και τις αποδράσεις μας (όπως προχθές στο χωριό ακριβώς μετά τη δουλειά για τα γενέθλια του κολλητού - απόφαση της στιγμής που καθόλου δε μετάνιωσα τελικά) ή η σημερινή παρέα μετά φασολάδας και μπιρίμπας (απίστευτος συνδυασμός κι ας χάσαμε) που κάνουν το μυαλό να αδειάζει από τα καθημερινά άγχη. Η ζωή είναι πολύ γλυκιά για να την πικραίνουμε με ανούσιες υποθέσεις. Με το νυχτολούλοδο να ευωδιάζει τις νύχτες μας και περιμένοντας τα χρυσάνθεμα να ανθίσουν από μέρα σε μέρα σας χαιρετώ με τις πιο χαμηλόφωνες ευχές από το ψηλότερο βουνό.

Σαν σήμερα...

...πριν από 50 χρόνια παντρεύτηκαν οι άνθρωποι που με έφεραν στον κόσμο. Μισός αιώνας κοινής ζωής, αγάπης, προσπάθειας κι αγώνων σε πολλά επίπεδα. Αγώνες για να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους, πάλη για τα ιδανικά και πιστεύω τους, εύκολες και δύσκολες εποχές, πάντα μαζί, σχεδόν ζηλεύω αυτό που κατάφεραν, δύσκολα περνιέται αυτός ο πήχης. Θα τους αγαπώ πάντα με τον δικό μου - κάποιες φορές δυσνόητο κι όχι τόσο εξωτερικευμένο - τρόπο.

... πριν από 5 χρόνια έφυγε από κοντά μας ο καλύτερος φίλος μου. Χωρίς να προλάβω να του πω τη συγγνώμη που ήθελα, ένα βάρος αξεπέραστο για μένα. Ως συνήθως με την πάροδο του χρόνου μένουν μόνο οι καλές στιγμές, αλλά και το ανικανοποίητο, αυτό που ήθελα να του πω και δεν το είπα - συγγνώμη Γ. που δε στάθηκα κοντά σου όταν το ήθελες περισσότερο από ποτέ, ξέρω ότι με είχες ήδη συγχωρήσει, αλλά λυπάμαι που δεν είχα το κουράγιο να το πω όταν έπρεπε...


Όπως και να το κάνουμε σημαδιακή η μέρα σήμερα απ' όλες τις απόψεις, καλές ή όχι, και πως να την ξεχάσω;
Εύχομαι να έχετε όλοι μια υπέροχη εβδομάδα

Αυτό δεν είναι πολιτικό τραγούδι

Σα να άκουγα στο όνειρό μου ένα medley που είχε πολιτικά τραγούδια όλων των εποχών: από τα Carmina Burana και τον Ουίλιαμς μέχρι το πάγωσε η τσιμινιέρα και τα παραπονεμένα λόγια, ακόμη και μελλοντικά τύπου hip-hop με πολιτικό στίχο, ένα συνονθύλευμα ήχων κι εικόνων άλλων εποχών. Τα ζιβάγκο έβγαιναν κι από κάτω εμφανίζονταν πουκάμισα και γραβάτες, κοτλέ και καμπαρντινέ παντελόνια, ινδικές φούστες σε συνδυασμό με ταγεριάκια Σανέλ, ότι πιο αλλόκοτο κι αγχωτικό είχα δει ποτέ. Κι ήταν και τα τηλεοπτικά παράθυρα, πολλά παράθυρα, από 4 έως 8, με άνδρες και γυναίκες που δεν ακούγονταν, αλλά σίγουρα φώναζαν - γελούσαν - ειρωνεύονταν ο ένας τον άλλο αλλά τελικά όλο αυτό γινόταν τραγούδι, ένα όχι και τόσο πολιτικό τραγούδι, μάλλον σατυρικό τύπου Μαρίνου στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης έκανε...

...κι εγώ δεν προλάβαινα να εισπράττω ήχους κι εικόνες, όλα μπερδεύονταν, τίποτα δεν ήταν ξεκάθαρο, μέχρι που βγήκε η γιαγιά Ιωάννα και μου είπε τη γνωστή ρήση: της καλής αγελάδας κουδούνα της κρεμάνε, αλλά κανείς απ' όλα τα πρόσωπα που έβλεπα δεν είχε κουδούνα κρεμασμένη, κακές αγελάδες είναι αυτές σκέφτηκα...

... και τα παράθυρα σιγά - σιγά λιγόστεψαν, έμειναν 6, μετά 4, 2, 1, κανένα, η οθόνη αρχικά με χιονάκια, μετά μαύρισε, θα κάηκε σκέφτηκα, δεν την άντεξε αυτή την υπερπαραγωγή...

... και - όπως ευτυχώς μου συμβαίνει ακόμη - τελικά ξύπνησα, όντως ήταν ένα περίεργο όνειρο, δεν μπορούσα να το πω εφιάλτη μιας και το ίδιο πρωινό περπατώντας στο δρόμο προς τη δουλειά έβλεπα αντί των πολιτικών αφισών πίνακες ζωγραφικής κι αντί να ακούω πολιτικά τραγούδια κι ομιλίες άκουγα τον Jarret να παίζει το πιάνο του...
Σοφίας, Αγάπης, Πίστης, Ελπίδας σήμερα κι εύχομαι ολόψυχα να σας συντροφεύουν παντού και πάντα

200 και πάμε

Επιστροφή πλέον σε κανονικούς ρυθμούς μετά από την τελευταία εβδομάδα καλοκαιρινών διακοπών, πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια που είμαι αδειούχος αρχές Σεπτέμβρη. Η θάλασσα ήταν υπέροχη, καθαρή, ήρεμη, χωρίς κόσμο, πραγματικά την απόλαυσα. Ποδήλατο, μπάνιο, ύπνος, διάβασμα, ξεκούραση κι ένα ευχέλαιο... είχαν αυτές οι ολιγοήμερες διακοπές. Η επάνοδος στιγματίστηκε από μια αλλαγή διάταξης των γλαστρών στη βεράντα, πολλές νυχτερινές μαργαρίτες (το ποτό βεβαίως) μετά καλής (και διεθνούς παρακαλώ) παρέας και μια καλή διάθεση πάνω απ' όλα. Σε αντίθεση με την πολιτική και την οικονομία που πνέουν τα λοίσθια εξακολουθώ, μη σου πω με αυξητική τάση, να αισιοδοξώ. Στην ερώτηση της καλής φίλης: πως τον βλέπεις να βγαίνει αυτός ο χρόνος; η απάντηση αρχικά ήταν "θα δούμε", αλλά όσο το δουλεύω τόσο νιώθω πως θα είναι καλά, τόσο για μένα όσο και για τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Και αυτό είναι τελικά που με απασχολεί. Θα μου πεις δε σε απασχολούν τα διεθνή και τοπικά δεδομένα και η απαισιόδοξη πρόβλεψη όσον αφορά οικονομία κι άλλους τομείς; φυσικά αλλά με μέτρο, δε θα πέσουμε και να πεθάνουμε βρε αδελφέ, έχουμε ξεπεράσει και μεγαλύτερες δυσκολίες, άλλωστε έχω κι έχεις αποδείξει στο όποιο παρελθόν ότι μπορούμε να βγούμε αλώβητοι ή έστω με ελάχιστες απώλειες.

200 ποστ και συνεχίζουμε λοιπόν, με πολλές αλλαγές από τότε που άρχισα να σχολιάζω και να διαβάζω αρχικά (πάνω από 3 χρόνια) και μια ανανέωση του χώρου που θα γίνει (κάτι σα φρεσκάρισμα στους τοίχους ένα πράγμα) όταν κάνω κέφι, ορμώ ακάθεκτος σε ένα μήνα που με έχει ούτως ή άλλως σημαδέψει με τα γεγονότα του στο παρελθόν και που σαν αρχή του έτους κατά τους παλιούς κι όχι μόνο, σίγουρα θα σημάνει νέο ξεκίνημα για πολλούς. Σας εύχομαι να περάσετε το καλύτερο Φθινόπωρο της ζωής σας, φιλιά και χαμόγελα σε όλους...