Κραυγές και ψίθυροι

Στέκομαι μπροστά σε μια οθόνη προσπαθώντας να καταλάβω, να βάλω σε τάξη σκέψεις, θέλω, στόχους. Λένε πως μεγαλώνοντας κολλάς σε γεγονότα του παρελθόντος, γεγονότα που σε σημάδεψαν, κι εσύ τα λες και τα ξαναλές, μια ατέρμονη επανάληψη που κουράζει τους ακροατές αλλά προφανώς φέρνει ευφορία σε αυτόν που τα λέει. Στην περίπτωσή μου ή έχω αρχίσει να μεγαλώνω ανησυχητικά ή αυτά που μου συμβαίνουν τελευταία δεν είναι και πολύ άξια λόγου. Για αυτό και κάνω συχνές αναδρομές κι αναπολήσεις σε άλλες εποχές. Το θετικό που μου αφήνει αυτή η τακτική είναι η πάγια θέση μου σε μερικά πράγματα, πράγματα που μεγαλώνοντας ακόμη μου αρέσουν ή με ενοχλούν.
Σε αυτά τα τελευταία, τα ενοχλητικά, συμπεριλαμβάνονται δύο πολύ βασικά: οι φωνές κι ο περιορισμός. Ίσως γι' αυτό δε μου άρεσε καθόλου ο στρατός, ήταν ο συνδυασμός και των δύο. Προτιμώ να με βρίσεις χαμηλόφωνα παρά να μου πεις γλυκόλογα μεγαλόφωνα, αν δε με ακούσεις να φωνάζω, σίγουρα δεν είμαι καθόλου καλά. Όσο για τον περιορισμό, θυμάμαι στην εφηβεία που προσπάθησα να στρατευτώ πολιτικά (ήταν αρκετά διαφορετικοί οι καιροί τότε βέβαια) κι άντεξα ελάχιστα στις παρωπίδες -σιγά μην πετούσα στην πυρά τα βιβλία που δεν περιλαμβάνονταν στη λίστα. Στα χέρια δεν έχω πιαστεί ούτε για πλάκα από παιδί, πάντα ήμουν υπέρ του διαλόγου, πράγμα που ξένιζε σαφώς σε κάποιες περιπτώσεις.
Θα ήμουν τουλάχιστον αχάριστος αν έλεγα ότι δεν έχω καταφέρει να περιορίσω στο ελάχιστο τα ενοχλητικά πράγματα στη ζωή μου. Ήμουν αρκετά τυχερός (ή ικανός) ώστε να ζήσω ανεξάρτητος από τα πολύ μικρά μου χρόνια και να διατηρήσω αυτή μου την ανεξαρτησία μέχρι τότε που αισθάνθηκα ότι μπορούσα να προχωρήσω σε κάτι πιο "δεσμευτικό".
Όπως καταλαβαίνεις αν θες να με γνωρίσεις καλύτερα μην προσπαθήσεις να με περιορίσεις ή να μου φωνάξεις.

Στα πιο προσωπικά είναι αρκετά κουραστική κι αδιέξοδη αυτή η εποχή, αλλά ως γνωστόν κάνουμε και τις αποδράσεις μας (όπως προχθές στο χωριό ακριβώς μετά τη δουλειά για τα γενέθλια του κολλητού - απόφαση της στιγμής που καθόλου δε μετάνιωσα τελικά) ή η σημερινή παρέα μετά φασολάδας και μπιρίμπας (απίστευτος συνδυασμός κι ας χάσαμε) που κάνουν το μυαλό να αδειάζει από τα καθημερινά άγχη. Η ζωή είναι πολύ γλυκιά για να την πικραίνουμε με ανούσιες υποθέσεις. Με το νυχτολούλοδο να ευωδιάζει τις νύχτες μας και περιμένοντας τα χρυσάνθεμα να ανθίσουν από μέρα σε μέρα σας χαιρετώ με τις πιο χαμηλόφωνες ευχές από το ψηλότερο βουνό.