Μεθώ

Μετά την τιμητική πρό(σ)κληση του Παύλου μπορώ να πω ότι μεθώ με:

• την οσμή της καθάριας θάλασσας,
• την ανοιξιάτικη ή φθινοπωρινή σταγόνα που ξυπνά τη γη,
• την μυρωδιά σου όταν ιδρωμένοι φτάνουμε στο αποκορύφωμα του έρωτα,
• το άρωμα του γασεμιού στην αυλή του πατρικού σου,
• το άρωμα των λεμονανθών απ' τις λεμονιές που φύτεψε ο πατέρας μου,
• τη ρακί στον τόπο της,
• το τσίπουρο στον δικό του τόπο,
• τον κάθε τόπο που έχει το δικό του τρόπο να μένει στη μνήμη μου για κάτι,
• την ποίηση / μουσική /εικόνα που με συγκινεί,
• τα ζώα για την αμεσότητα και τον αυθορμητισμό τους, τα παιδιά για τους ίδιους λόγους,
• έναν καλό φίλο, την ανάμνηση ενός καλού φίλου,
• την ανάμνηση της γιαγιάς μου,
• τη μυρωδιά του κούτσουρου που καίγεται στο τζάκι,
• την βροχή που έρχεται,
• το χιόνι που πέφτει,
• την ζωή που με περιμένει, την ζωή που ζω

Υ.Γ.: Θα ήθελα να συμμετέχετε όλοι στο παιχνιδάκι αυτό, όπως βγαίνει στον καθένα σας

Υγρό Σ/Κ

Μετά από ένα δύσκολο βράδυ Παρασκευής (γιατροπορεύοντας και με λίγες ώρες ύπνου), ξεκίνησε ένα Σάββατο με τις γνωστές οικιακές εργασίες που κατέληξε αργά το απόγευμα μετά της κουμπάρας να παίζει τάβλι με τον "άρρωστο" (ευτυχώς Παναγία μου γιατί βρήκα κάποιες ελάχιστες στιγμές ξεκούρασης). Περιέργως πως η αρχική ψιλοχάλια διάθεσή της έφτιαξε με το τάβλι (παρότι έχασε, αυτό δεν είναι και νέο βέβαια) και ήταν πια έτοιμη να πάρει το αίμα της πίσω με μπιρίμπα. Ομολογουμένως άρχισε εντυπωσιακά (με τις γνωστές υποθέσεις: όποιος κερδίζει στα χαρτιά, κλπ. να δίνουν και να παίρνουν) αλλά το διάλειμμα για φαγητό την έφερε κάπως πίσω. Εν τω μεταξύ η βροχή είχε αρχίσει να δυναμώνει κι ο αέρας κόντευε να πάρει την τέντα. Το ανηφορικό Κυψελιώτικο δρομάκι είχε αρχίσει να γίνεται χείμαρρος αλλά εμείς εκεί επί του έργου. Ο "άρρωστος" σε κάποια στιγμή ημι - παραιτήθηκε (και καλά, να μας μείνει η νίκη από το τάβλι ήταν το ζουμί, τεσπά), και δεν ολοκληρώσαμε το έργο. Η βροχή έκοψε για λίγο κι η κουμπάρα είπε να την κάνει μια και δούλευε την επομένη, άσε που για μπιρίμπα ήρθε κανονικά και μόνο να σιδερώσει δεν την βάλαμε την έρμη.
Ήρθε κι η ώρα του ύπνου (ή μαρτυρίου, αναλόγως). Πρέπει να σηκώθηκα και 5 φορές το βράδυ, μια τσεκάροντας τη στάθμη του νερού που ανέβαινε επικίνδυνα στη βεράντα, μια ανοίγοντας την πόρτα για να πάει το σκυλί κολυμπώντας στη γωνιά του να κάνει την ανάγκη του, κ.ά τραγελαφικά. Το πρωί η εικόνα ήταν απελπιστική. Πάνω από τη μισή βεράντα καλυμμένη με νερό, πισίνα 25άρα κανονική σας λέω. Πρώτη σκέψη ήταν: λες να στεγνώσει κάποτε; (ναι σε 1 μήνα περίπου), δεύτερη: λες να βάλω το μαγιό ν' αρχίσω να μαζεύω σιγά-σιγά; Μετά από ένα καφέ και 10 τσιγάρα περίπου το αποφάσισα, θα έβγαινα να παλέψω με τα στοιχεία της φύσης. Σήκωσα μέχρι το γόνατο τη φόρμα, πήρα 2 κουβάδες και βουρ. Στην αρχή με τη σφουγγαρίστρα, μετά πως μου έκοψε, με το φτυάρι άρχισα να γεμίζω κουβάδες. 20 μέτρησα, 200+ κιλά νερού δηλαδή!!! Δεν θα περιγράψω την κατάσταση της μέσης μετά απ' αυτό, ναι οκ, είμαστε και κάποιας ηλικίας. Έχω σκεφτεί πάντως μετά από το σκυλί το επόμενο κατοικίδιο να είναι πάπια. Τουλάχιστον θα είναι και κάποιος σ' αυτό το σπίτι στο στοιχείο του.
Πέρα από πλάκα πάντως το σπίτι μου δείχνει με όλους τους τρόπους ότι πρέπει να την κάνω σιγά - σιγά. Αρκετά κουσούρια άρχισε να βγάζει, είμαι (σχεδόν) έτοιμος για το επόμενο. Ωχ, βλέπω πάλι κάτι συννεφάκια να μαζεύονται...

Υ.Γ.1: Ελπίζω να μην ήταν παραπλανητικός ο τίτλος...

Υ.Γ.2: Σκέφτομαι να βάλω το γιορτινό καραβάκι στο μπαλκόνι, είναι η καλύτερη/φυσική του θέση πιστεύω (τα λαμπάκια μόνο φοβάμαι για βραχυκύκλωμα)

ΙΣΤΟΛΟΓΟΓΕΝΕΘΛΙΑ (ή ένας χρόνος μαζί σας)

Πέρασε ένας χρόνος ακριβώς από τότε που έγινα και με τη βούλα μέλος τούτης της ιδιόρρυθμης κοινότητας. Τυχαία - σχεδόν - είναι και το 100ο μου post τούτο δω. Είχα άλλον ένα και κάτι χρόνο που παρακολουθούσα απ' έξω τα τεκταινόμενα. Ρουφούσα τις ιστορίες, άλλες προσωπικές, άλλες φανταστικές, άλλες με πλάκα, άλλες πολύ σοβαρές και ψυχοφθόρες. Οι περισσότερες όμως είχαν κάτι να πουν. Κι αυτό γιατί μέσα από την ψυχρότητα του μέσου ο καθένας μπορούσε να βγάλει στην επιφάνεια πράγματα που με όποια σκοπιά κι αν τα έβλεπες θα ήταν ίσως δύσκολο να ειπωθούν αλλού. Είχατε (κι απέκτησα) την άνεση να βρίζετε τα άσχημα και κακώς πεπραγμένα και να αποθεώνουμε αυτά που μας άρεσαν, βρίσκοντας οπαδούς και πολέμιους των ιδεών μας.

Γνώρισα από κοντά μερικά μέλη αυτής της μπλοκόσφαιρας, και αλήθεια το χάρηκα πολύ. Κυρίως γιατί πρόκειται για ανθρώπους αληθινούς που βλέπουν σαν μέσον έκφρασης τον υπολογιστή κι όχι ως αυτοσκοπό. Είμαι σίγουρος πως θα γνωρίσω κι άλλους. Όπως είμαι σίγουρος ότι αυτό το σερφάρισμα στις ιδέες σας μου ανοίγει καθημερινά κι άλλους ορίζοντες και προοπτικές.

Χωρίς να θίγω και να υποτιμώ κανένα θα μου επιτρέψετε να αναφέρω τους 2 πρώτους bloggers που διάβασα, έμαθα κι αγάπησα (αλφαβητική σειρά): τον Νανάκο και τον Πρόβατο. Τέλος ένα μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ όχι μόνο στα links μου αλλά και σε όλους τους άλλους που διαβάζω (και δεν προλαβαίνω να "συνδέσω") ή με διαβάζουν κατά καιρούς. Ο ένας δίνει στον άλλο δύναμη, συμβουλές, αλλά πάνω απ' όλα λόγο για να συνεχίζει.

Υ.Γ.1: Χρόνια πολλά σ' όσους γιορτάζουν τούτες τις μέρες
Υ.Γ2: Ούτε που το φανταζόμουν ότι θα 100στάριζα ποστ ή θα συνέχισα τούτο το μπλογκ
Υ.Γ3: Είδατε; ούτε για διακοπές δεν γκρίνιαξα σήμερα

Καλό μήνα (& καλό τέλος χρονιάς)

Η Διεύθυνση Προσωπικού της εταιρείας μας έκανε προώθηση του παρακάτω mail όσον αφορά τα επίπεδα άγχους που μας διακατέχουν

Καλημέρα σας . . .

παρακαλώ διαβάστε πρώτα το κείμενο . . .





πρέπει πρώτα να διαβάσετε το κείμενο

super s.o.s

Διαβάστε πρώτα το κείμενο αυτό πριν εξετάσετε την εικόνα που βρίσκεται στο τέλος του μηνύματος!!

Η εικόνα χρησιμοποιήθηκε στο νοσοκομείο "ST.MARY" για την μελέτη των επιπέδων stress.

Κοιτάξτε τα 2 δελφίνια που πηδάνε πάνω από το νερό. Και τα 2 δελφίνια είναι ίδια.

Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αν ένα άτομο έχει stress (άγχος) τότε νομίζει ότι τα 2 δελφίνια φαίνονται διαφορετικά.

Αν υπάρχουν πολλές διαφορές μεταξύ των 2 δελφινιών, αυτό σημαίνει ότι το άτομο που εξετάζει την εικόνα βρίσκεται κάτω από υψηλό ποσοστό πίεσης stress.

Σας παρακαλούμε, μελετήστε προσεκτικά την εικόνα και αν βλέπετε πολλές διαφορές μεταξύ των 2 δελφινιών, ενημερώστε άμεσα τον προϊστάμενο σας, μαζέψτε την τσάντα σας, πηγαίνετε στο σπίτι σας αμέσως και πάρτε 10ήμερη αναρρωτική άδεια από την εργασία σας.

Καλή σας ημέρα

Από την Δ/νση Προσωπικού της εταιρείας σας

Καλό μήνα να έχουμε, γιορτινό, αγαπησιάρικο, χωρίς άγχος, μιζέριες, κακίες, μαύρες (σαν τη σημερινή) ημέρες κατά του οτιδήποτε, με αισιοδοξία για την κάθε στιγμή που ακολουθεί.

Υ.Γ.: Το gifaki για να έρθουμε στο κλίμα των ημερών

Λάθος

Σας τυχαίνει συχνά να λέτε το λάθος πράγμα την λάθος στιγμή; Να νιώθετε ότι αν το λέγατε κάτω από άλλες προϋποθέσεις τα πράγματα να είχαν πάρει άλλο δρόμο; Τελευταία αυτό μου συμβαίνει συχνά. Θέλω κάτι να πω, κι είτε δεν το λέω, είτε το λέω όταν δεν πρέπει. Έχει παρέλθει κατά κάποιον τρόπο η στιγμή που θα έπρεπε να είχε ειπωθεί. Το ίδιο μου συμβαίνει και με κάποιες πράξεις. Από τα απλά και καθημερινά της δουλειάς, μέχρι τα πιο σύνθετα, όπως το να πάρω λάθος δρόμο, λάθος τραίνο, λάθος πορεία γενικότερα.
Δεν ξέρω αν πρόκειται για απλή αδιαφορία, άλλες σκέψεις που δεν μ' αφήνουν να συγκεντρωθώ, ή άλλο Α (το στερητικό), απλά συμβαίνει όλο και συχνότερα. Προχτές ας πούμε κατέβηκα 2 στάσεις παρακάτω στο τρένο. Ευτυχώς ήταν στο γυρισμό από τη δουλειά. Αντί να πάρω τον αντίθετο συρμό, είπα να το περπατήσω, ευκαιρία ήταν να περάσω κι από τα παλιά μου τα λημέρια. Εντελώς μηχανικά λοιπόν, φτάνοντας στην είσοδο της πολυκατοικίας που έμενα πριν 10 χρόνια, έβγαλα τα κλειδιά κι έκανα να ανοίξω. Ευτυχώς (ή δυστυχώς) μια γηραιά κυρία μου άνοιξε την πόρτα. Πήρα κανονικά το ασανσέρ κι ανέβηκα μέχρι τον 5ο (σαν άλλοθι μπορώ να βρω ότι και τώρα στον 5ο μένω). Ευτυχώς λίγο πριν βάλω το κλειδί στην πόρτα ένα ηλεκτροσόκ με διαπέρασε και ξάφνου σα να ξύπνησα από λήθαργο. Που πας άνθρωπέ μου; Μεταστροφή και πίσω για το τωρινό σπίτι, με ακόμη πιο περίεργες σκέψεις να με τριβελίζουν. Από εσωτερικούς αστεϊσμούς τύπου το Αλτσ μου χτυπά την πόρτα, μέχρι σοβαρότερες σκέψεις όπως αύριο πρέπει να πληρώσω το τηλέφωνο, θα μου το κόψουν οι @!@#$%.
Μ' αυτά και με τ' άλλα φτάνω και στο κανονικό σπίτι, όπου μετά την γνωστή χαρμόσυνη υποδοχή (παιδιά, σκυλιά, κλπ) και μετά από μια σπέσιαλ μακαρονάδα με κιμά (λίγο καμένου αλλά νόστιμου), κάθομαι και στο PC να χαζέψω λίγο και να μιλήσω με συνάδελφο που είχε βάρδια στη δουλειά κι είχαμε πει να τα πούμε λίγο στο msn για να περάσει λίγο η ώρα του (αργά το απόγευμα πέφτει μια σχετική νέκρα συνήθως). Το τι έγραφα στον χριστιανό δεν περιγράφεται, αφού δεν του κάηκε το πληκτρολόγιο την ώρα που ανταλλάσσαμε μηνύματα να με μηνύσουν και για φθορά περιουσίας πάλι καλά. Αντί να του ανεβάσω την ψυχολογία κόντεψα να τον κάνω να αισθανθεί κι ενοχές, έπρεπε να μου δικαιολογείται για κάθε τι που μου έγραφε, λες και μιλούσε σε άνθρωπο με ειδικές ανάγκες. Ναι είμαι τέτοιος άνθρωπος όταν δεν είμαι σε ισορροπία, κάνω το ένα λάθος πίσω απ' το άλλο.
Ηθικόν δίδαγμα: Καλύτερα να παραμένω ξαπλωμένος και μασουλώντας (αποφεύγοντας έτσι άσκοπες περιηγήσεις και εκτοξεύοντας μπαρούφες) μέχρι να μου περάσει αυτή η περίοδος λανθασμένης συμπεριφοράς.
Υ.Γ.1: Ένα συγγνώμη για όσους άθελά μου στεναχώρησα (για τους άλλους που το έκανα εν γνώση μου καμία συγγνώμη)
Υ.Γ.2: Είναι πλέον πέρα κι από σίγουρο ότι χρειάζομαι διακοπές

Το 13ο κουδούνισμα

Αρκετά χρόνια μετά. Τόσα που δεν έχουν πια σημασία σαν αριθμός. Μια γλυκιά φθινοπωρινή βραδιά σαν και σήμερα. Το χτύπημα ενός κουδουνιού. Η αλλαγή της ζωής μου μετά από αυτό το χτύπημα. Τόσα πράγματα που κάναμε μαζί. Άλλα τόσα που πρόκειται να κάνουμε. Γιατί δεν ξεχνάω τις υποσχέσεις μου. Είχα υποσχεθεί ότι δεν πρόκειται να σ' αφήσω ποτέ. Και μην νομίζεις ότι έδωσα την απάντηση στην ερώτησή σου χωρίς να το σκεφτώ. Κι ας ήταν πάνω στο γλυκύτερο και ηδονικότερο κομμάτι του έρωτα που κάναμε εκείνη τη στιγμή. Κι ας νόμιζες ίσως πως για αυτό το είπα. Ότι ήταν λόγια της στιγμής, της ηδονής.

Σ' εκείνο το σίγουρο κι όχι δειλό, όπως θα περίμενα ίσως κι εγώ, πάτημα του κουδουνιού, όλο το υποσυνείδητο ενήργησε σαν συνειδητό κι έβαλε τέλος σε φραγμούς. Όχι πως δεν επανήλθαν κατά καιρούς οι καθωσπρεπισμοί και οι κοινωνικές αναστολές. Ούτε ότι δεν πάλεψα με πολλούς και κυρίως με τον ίδιο μου τον εαυτό να δεχτώ κάτι τόσο καινούργιο και τόσο διαφορετικό απ' αυτό που είχα συνηθίσει μέχρι τότε. Μαζί σου τσαλαπάτησα το εγώ και το ανόρθωσα άλλες τόσες φορές. Ένιωσα δικαιωμένος κι αγαπημένος, είδα την λατρεία στα μάτια σου για μένα. Ζήλεψα, ζήλεψες, βιώσαμε όλα τα αισθήματα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος για έναν άλλο, έδωσες κι έδωσα. Μα κυρίως δώσαμε κι οι δυο πολλά για να κρατήσουμε αυτή τη σχέση που πέρασε αμέτρητες δυσκολίες.

Μπορεί να μην μας κρατά πλέον το ίδιο πάθος όπως το αρχικό. Αλλά η κάθε μέρα περνάει άλλον ένα κρίκο στην ήδη μακριά αλυσίδα της κοινής μας πορείας. Κι έχουμε δώσει υπόσχεση ιερή ότι αυτή μας η αλυσίδα θα γίνει ικανή να τυλίξει τη γη που πατάμε αρκετές φορές.

Σου αφιέρωσα πριν κάποιους μήνες αυτό έχοντας πλήρη επίγνωση του τι γράφω. Εξακολουθώ να το πιστεύω χωρίς ίχνος υπερβολής.

Το 13ο κουδούνισμα λες να είναι το τυχερότερο;

Μου’ πες πάρε σε μια αγκαλιά
όσα πιο πολλά μπορείς από αυτά που αγαπάς

κι εγώ πήρα εσένα.

Παιχνιδάκι

Άντε να το παίξουμε κι αυτό το αλυσιδοπαίχνιδο. Ο Pavlos που πήρε το μπαλάκι από τη Fava μου λέει που θα ήθελα να έχει χρησιμοποιηθεί το logo μου ή με λίγα λόγια που να είχα "χρησιμοποιηθεί". Θα ήθελα:

Να ήμουν ή το φάρμακο ή η φαρμακοβιομηχανία (για το υλικότερο του πράγματος) που θα θεράπευε όλες τις ψυχικο-σωματικές παθήσεις
(δηλαδή τα πάντα)

Να είχα γράψει ένα βιβλίο που εκτός από επιτυχία, βραβείο νόμπελ, κλπ, να μπορούσε να διαβαστεί χωρίς να κουράζει και κυρίως να σου αφήνει μια γεύση όταν το τελειώνεις,
είτε γλυκιά είτε πικρή

Να ήμουν ο πρόεδρος μιας ομαδάρας για την οποία θα παθιαζόμουν (τρελή έλειψη να παθιαστώ για μια ομάδα
από τα 8 μου χρόνια περίπου)

Να είχα συνθέσει τη μουσική για ένα LP
(πρόσεξε όχι CD) που θα ακουγόταν άνετα
μέχρι τις μέρες μας
και θα είχε επηρεάσει πολλούς μετέπειτα μουσικούς και ακροατές του

Να είχα σκηνοθετήσει μια ταινία σαν κι αυτή

Υ.Γ.1: και άλλα πολλά, αλλά δεν θα ήταν πλέον "σεντόνι", θα έκανε τον γύρο της γης και δεν θα τελείωνε
Y.Γ.2: α και ξέχασα, το μπαλάκι στους αντιδίκους (ποταπό-γατούλα του σεξ) κι όποιον άλλο θέλει βεβαίως...