Όνειρο Ανοιξιάτικης νύχτας με πανσέληνο

Όπως η αίσθηση του πρώτου φιλιού, το ανεπαίσθητο χάδι με το δείκτη μου στον δικό σου, αργά και νωχελικά αλλά με πολύ νόημα, ένα αγκάλιασμα δήθεν τυχαίο μετά το αστείο, το χέρι σου στο σβέρκο μου, το δικό μου στη μέση σου, κοιτάζαμε κατευθείαν ο ένας τα μάτια του άλλου, δεν είχαμε τίποτα να κρύψουμε, δεν μπορούσαμε να κρύψουμε τίποτα.

Δε γελούσαμε τόσο με αυτά που βλέπαμε ή λέγαμε αλλά γιατί ήμασταν μαζί, ήταν γέλιο χαράς από τη συνύπαρξη, τόσο που αρχίσαμε να νιώθουμε ένοχοι, γιατί άλλοι δεν το είχαν, ήταν πιο φτωχοί σε αισθήματα κι όλα τους έβγαιναν σε υπερβολή. Εδώ όμως είχες δίκιο, σιγά μην νιώθω κι άσχημα επειδή βιώνω αυτό το αίσθημα, στο κάτω κάτω αυτοί φοβούνται να εκτεθούν, να αφεθούν, να διακινδυνεύουν ασφάλεια, εγωισμό, ταμπού, πρέπει, θέλω.
Φαντάζει περίεργη μέχρι και σε μένα αυτή η ενστικτώδης αίσθηση ολοκλήρωσης, ότι εδώ είμαι, αυτά θέλω, βλέπω το μέλλον μου φωτεινό και ουσιώδες. Μου λες, μην αγχώνεσαι με τίποτα, θα σε κάνω πλούσιο μια μέρα, μα δεν ξέρεις ότι ήδη με έχεις κάνει. Λάθος μου ή όχι, ποτέ δεν ήμουν του υλικού, το ζητούσα τόσο όσο, ποτέ δεν ήταν πρώτη επιδίωξη, αυτό που με κάνει να χαλαρώνω και να νιώθω καλά είναι αυτή η αγκαλιά - έστω δευτερολέπτων - όταν επιστρέφεις - κι εγώ κάνω τον κοιμισμένο. Ξέρω ότι είσαι εδώ για μένα, ότι θα είσαι όταν σε χρειάζομαι, ότι το τραγούδι που σιγομουρμουρίζεις όταν κοιμάμαι είναι για μένα, για να δω όμορφα όνειρα και να πάω ένα βήμα πιο μπροστά.
Μπαίνει πλέον και τυπικά η Άνοιξη μα η δική μας δε λέει να τελειώσει, μακάρι τα λουλούδια που τόσο σου αρέσουν να ανθίζουν όσο περισσότερο μπορούν στην κοινή μας ζωή.

Υ.Γ.: μην ξεχάσεις να με αγκαλιάσεις όταν επιστρέψεις, θα περιμένω, το ξέρεις...

Ατέρμονη επανεκκίνηση

Όπως όταν κάνεις άκυρη εκκίνηση σε αγώνα δρόμου κι ο αφέτης σε ανακαλεί. Το ξεκίνημα κάθε φορά γίνεται με ελπίδες πολλές, είσαι αισιόδοξος ότι πρώτος θα κόψεις το νήμα, ονειρεύεσαι το λαμπρό μέλλον και το μετάλλιο που θα σου απονείμουν. Θα μου πεις σημασία έχει η συμμετοχή κι όχι το αποτέλεσμα, αλλά ποιος δε θέλει να νικά;

Σε γενικές γραμμές έχω κάνει πολλές εκκινήσεις στη ζωή μου. Μου είναι εύκολο αν όχι δελεαστικό να ξεκινώ από την αρχή ένα αγώνα, μια καριέρα, μια ζωή. Μερικές σταθερές απομένουν (όπως οι αγαπημένοι μου ή μια στρατηγική στο σκάκι / στον τρόπο συμπεριφοράς) κι όλα τα άλλα νέα. Αλλά τελείως διαφορετικό η ηθελημένη επανεκκίνηση κι η αναγκαστική. Το λάθος προτιμώ να το ανακαλύπτω μόνος κι όχι να μου το υποδεικνύουν άλλοι, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται αυτό.
Όλα τα παραπάνω έχουν να κάνουν με το πως αρχικά με βλέπουν οι άλλοι αλλά ακόμη περισσότερο με το πως μας βλέπουν οι άλλοι. Δεν μπορώ να ανεχθώ καμιά Αγγέλα και κανένα Γκόρτον να μου λεν πως θα συμπεριφερθώ και πως θα ξοδέψω (λέμε τώρα, αν μου μένει και τίποτα) ή πως θα μου κόψουν μισθούς, δώρα κι επιδόματα, να πάει να κουρεύεται ο κάθε πολιτισμένος εμπρός για μια παν αφρικανική ή παν ασιατική ένωση. Είναι άκρως βαρετή και προβλέψιμη αυτή η παρτίδα σκάκι που παίζουν στις πλάτες μας και σας διαβεβαιώ ότι σε τέτοια παιχνίδια αν δεν βγει ισοπαλία ο ηττημένος συμπαρασέρνει τον νικητή στο βάραθρο (κι ουχί στο βάθρο). Δεν έφτανε η σκόνη των ημερών είχαμε κι όλες τις Κασσάνδρες να προβλέπουν τα χειρότερα, βρε εγώ άμα αποφασίσω να κάνω νέα αρχή θα την κάνω ο κόσμος να χαλάσει (ή να μην μου το επιτρέπει), σιγά μην ακούω τις Αγγέλες (ναι είναι η νέα μου αγαπημένη, από την εποχή της άλλη ξινής της Μαργαρίτας έχει να μου συμβεί αυτό).
Περιμένοντας στην αφετηρία σας φιλώ γλυκά και εύχομαι να έχουμε μια υπέροχη Άνοιξη (αν δεν το καταλάβατε μπαίνει παρόλα τα σκληρά μέτρα εναντίον της)

Υ.Γ.: όπως ίσως καταλάβατε (αν καταλάβατε) αλλού ξεκίνησα κι αλλού βρέθηκα

Εύκολο είναι....

να προσποιείσαι ότι δεν σε ακουμπούν όσα συμβαίνουν γύρω σου, να ρίχνεις στους άλλους όσα σου πάνε λάθος ή στραβά. Από την άλλη δύσκολο πολύ φαντάζει να κάνεις αυτοκριτική και να παίρνεις το μερίδιο των ευθυνών σου. Από τις εργασιακές μέχρι τις προσωπικές σχέσεις συνήθως οι άλλοι φταίνε κι όχι εμείς. Λες κι εγώ (κι ο κάθε εγώ) δεν προσφέρει το έδαφος που θα πατήσουν και θα στην πουν τελικά. Γιατί ευχαριστώ ούτως ή άλλως δεν περιμένω να ακούω συχνά, για επιβράβευση δε, σε κάθε πολλαπλή διέλευση πλανητών και αν συμβεί, αλλά το παράπονο, η γκρίνια, το φταίξιμο βρίσκονται σε ημερήσια διάταξη.

Νιώθω και φαίνομαι ασυνήθιστα κουρασμένος αυτό το διάστημα, όπου με παίρνει το δηλώνω ξεκάθαρα, αλλά κι έτσι τι βγαίνει; Ακόμη κι οι άνθρωποι που περίμενα να με καταλάβουν ασχολούνται με τον εαυτό τους. Σα να μην έχω το δικαίωμα να δηλώσω απών για λίγο, απών για πολύ ή για όσο θέλω, όλοι πέφτουν να καταπνίξουν την επανάσταση του Σπάρτακου.
Έβλεπα σήμερα ένα γλάρο να έχει καθίσει στο περβάζι του παραθύρου στη δουλειά και τον ζήλεψα, τον βάφτισα Jonathan (ξέρω καθόλου πρωτότυπο) κι ελπίζω να ξανάρθει, μου κάνει καλό να βλέπω ανεξάρτητα πλάσματα, να νοιάζονται μόνο για το σήμερα και να το πολεμούν όπως μπορούν. Θα μου πεις γλάρος στη στεριά (κέντρο Αθήνας μιλάμε), ε τι να κάνουμε, όσο καταλαμβάνουμε το ζωτικό τους χώρο και πολλαπλασιαζόμαστε κι όσο μαθαίνουν να τρώνε τα αποφάγια και τα σκουπίδια μας τόσο θα έρχονται πιο κοντά. Πραγματικά δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση σε λίγα χρόνια να έβλεπα τα ελάφια και τις αλεπούδες της Πάρνηθας (όσα θα έχουν απομείνει) να βολτάρουν στο Σύνταγμα και να τρώνε τα κουλούρια που θα πετούν οι περαστικοί. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Το δύσκολο λοιπόν είναι το πέταγμα, το να φεύγεις όποτε θέλεις, να αράζεις όπου θέλεις, να κάνεις αυτό που θέλεις ή έστω αυτό που προστάζουν οι σωματικές ή άλλες ανάγκες σου κάθε στιγμή. Ελεύθερος...

Πάμε να κάνουμε τα δύσκολα εύκολα, καλές πτήσεις να έχετε παιδιά

Λίγο απ' όλα...

κι όλα από λίγο... Ένας Φεβρουάριος όπως το αξίζει, με βροχές και χιόνια, με κρύο κι υγρασία, με Απόκριες και Καθαρά Δευτέρα που έρχονται οσονούπω κι άλλα πολλά. Λίγο από θέατρο, λίγο από ταβερνάκια, λίγο από παρεούλα (τη γνωστή που αυξομειώνεται από 3-5 σταθερά ενοίκους), λίγο από δουλειά (που προσπαθώ να είναι όσο λιγότερη γίνεται - μα δεν έχω καθόλου όρεξη σας λέω) περνάει ο καιρός.

Πληγές κλείνουν, άλλες ανοίγουν, νιώθω να αδειάζω γενικά, δεν θέλω να σηκώνομαι το πρωί (μα με τίποτα, τέτοιο πλάκωμα από το πάπλωμα καιρό έχω να νιώσω), ένα κοτόπουλο σιγοψήνεται στο φούρνο, πρέπει σε λίγο να τηγανίσω και τους ρεβυθοκεφτέδες, φίλοι πάνε κι έρχονται, το μυαλό μου πηγαίνει κι έρχεται κι όλα μου φαίνονται τελικά από νωθρά έως ψυχεδελικά. Η αλήθεια είναι ότι με κούρασε αυτός ο χειμώνας, θέλω Άνοιξη και τη θέλω τώρα, να βγαίνω στο μπαλκόνι και να κάθομαι χαζεύοντας με τις ώρες, αναλύοντας τα πιο ανάλαφρα των θεμάτων, με κούρασε η ανάλυση της καθημερινότητας (ε καλά δεν είπαμε να ασχοληθούμε και με τα διαζύγια, ανάλαφρα είπαμε όχι ελαφριά), προτιμώ την ανάλυση των χρωμάτων των φυτών μου, του λιπάσματος που θα πρέπει να τους ρίξω, του κλαδέματος που θα κάνω, τις πιθανές μεταφυτεύσεις κι αλλαγές θέσεων και γλαστρών. Κάποια βαψιματάκια, ένα δύο σποτάκια για έξω (ακόμη περιμένω νησιώτη, έτσι;) και γενικότερα εξωραϊσμούς που θα μου φτιάξουν τη διάθεση.

Μέχρι κι η Ταμάρ έχει πέσει σε χειμερία νάρκη και δεν μας κάνει σχέδια για βόλτα (τρελές τύψεις εδώ...), ενώ για να φάει μου βγάζει το λάδι - αν δεν κάτσω παρέα της να φάει με το "μαχαιροπίρουνο" και με την ησυχία της θα της το βουτήξει η μικρή που περιμένει σαν το όρνιο από δίπλα...
Κατά τ' άλλα ένα κόψιμο της εργασιακής πίτας θα παίξει αυτή την βδομάδα, ίσως ένα θέατρο, καμιά μπιρίμπα αν κάτσει το καρεδάκι, κι ελπίζω όχι άλλη ένταση και επώδυνες καταστάσεις στον περίγυρο, μου λείπει τελικά η πραγματική ξεκούραση - το να μην κάνω και τίποτα μέχρι να φτιάξει ο καιρός δεν θα με χάλαγε καθόλου.

Σας εύχομαι μια υπέροχη εβδομάδα και να προσέχετε τους εαυτούς και τους αγαπημένους σας (αυτό άσχετο από τον επίσης επερχόμενο Άγιο καρδούλα που συμπίπτει με την Κυριακή της Αποκριάς - I still hate St. Valentine's day σας το έχω ξαναπεί όμως νομίζω), άντε και καλά κρασιά παίδες

Ομορφιάς το ανάγνωσμα

Περίεργο πράγμα η ομορφιά, λέτε ότι υπάρχει αντικειμενικά όμορφος άνθρωπος, ζώο ή πράγμα (για να μην πω για συναίσθημα); Μπα δε νομίζω, αυτό που εγώ μπορώ να θεωρώ πολύ όμορφο για κάποιον μπορεί να φαντάζει αν όχι άσχημο τουλάχιστον αδιάφορο. Βλέπω ας πούμε το κορίτσι μου και λιώνω, κάποιος άλλος μπορεί να με θεωρεί υπερβολικό, αλλά τι με νοιάζει τελικά; Να βιώνω την ομορφιά με την δική μου οπτική ή συναίσθημα ή να δέχομαι τις όποιες "οδηγίες" και κατευθύνσεις των άλλων; Σαφώς και τα ερεθίσματα που έχω δεχτεί από παιδί διαμορφώνουν τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, αλλά η ομορφιά στα δικά μου οπτικά νεύρα είναι μάλλον εκτός κοινής αποδοχής, μπορώ να θεωρήσω όμορφη την συγχωρεμένη Βασιλειάδου ας πούμε για αυτό που έβγαζε στη σκηνή ή το αηδόνι για τον τρόπο που κελαηδεί. Με αυτή τη λογική δεν περιορίζω την ομορφιά σε αυτό που φαίνεται αλλά σε αυτό που βγαίνει στο σύνολό του και όπως η κουκουβάγια (αιώνιο παράδειγμα το ξέρω) ή οποιαδήποτε μάνα χαρακτηρίζεται έτσι, βλέπει το παιδί της όμορφο έτσι κι εγώ όλα αυτά που αποδέχομαι κι έχω αγαπήσει κατά καιρούς τα θεωρώ όμορφα.

Ομορφιά δεν έχει μόνο το ουράνιο τόξο αλλά κι η αγριάδα της βροχής πριν από αυτό, το καμένο κούτσουρο με απωθεί γιατί αυτόματα στη μνήμη μου έρχεται η πρότερη εικόνα του φουντωμένου πράσινου που ξεκούραζε το μάτι μου.
Αλήθεια είναι ότι τελευταία σπάνια έχω την τύχη να αγαλλιάζομαι με την ομορφιά γύρω μου, αλλά όταν την βρίσκω την ξεχωρίζω από το σωρό και την φυλάω σαν κόρη οφθαλμού, πολύτιμο δώρο φερμένο από τα βάθη της Ανατολής το Μεσαίωνα φαντάζει.

Τότε είναι που πραγματικά ανασταίνονται όλες μου οι αισθήσεις, αδειάζω από όλα τα μικρά καθημερινά και περιττά άγχη, νιώθω κι εγώ πιο όμορφος καθρεπτισμένος πάνω της. Η σχετικότητα της ομορφιάς μπορεί να μην συγκρίνεται με αυτή του σύμπαντος (τουλάχιστον κατά τον αγαπητό Αλβέρτο) αλλά είναι αυτή που δίνει τη δυνατότητα σε όλους και όλα να θεωρούνται από κάποιους μοναδικά και όμορφα - το κι ας μην είναι δεν έχει θέση στον κόσμο μου.
Νιώθοντας και βλέποντας την ομορφιά μέσα και γύρω μας αποκτούμε άλλη θεώρηση των πραγμάτων, γινόμαστε περισσότερο διαλλακτικοί, μαθαίνουμε να δεχόμαστε, να μη θεωρούμε τα πάντα δεδομένα. Ότι είναι άσχημο για σένα μπορεί να είναι το ομορφότερο πράγμα για μένα και το αντίστροφο, όταν του δίνουμε οντότητα και το κάνουμε σημαντικό αποκτά την ουσία του και τη θέση του στο μικρόκοσμό μας. Αφεθείτε ελεύθεροι και νιώστε ομορφότεροι, όλα γύρω σας θα δείξουν αυτόματα καλύτερα.

Υ.Γ.: Στη γενικότερη προσπάθεια ανάκαμψης νιώθω την ανάγκη να περιβάλλομαι από όλο και ομορφότερες εικόνες, ελπίζω να μην μου περάσει σύντομα... όμορφο μήνα να έχετε