Εύκολο είναι....

να προσποιείσαι ότι δεν σε ακουμπούν όσα συμβαίνουν γύρω σου, να ρίχνεις στους άλλους όσα σου πάνε λάθος ή στραβά. Από την άλλη δύσκολο πολύ φαντάζει να κάνεις αυτοκριτική και να παίρνεις το μερίδιο των ευθυνών σου. Από τις εργασιακές μέχρι τις προσωπικές σχέσεις συνήθως οι άλλοι φταίνε κι όχι εμείς. Λες κι εγώ (κι ο κάθε εγώ) δεν προσφέρει το έδαφος που θα πατήσουν και θα στην πουν τελικά. Γιατί ευχαριστώ ούτως ή άλλως δεν περιμένω να ακούω συχνά, για επιβράβευση δε, σε κάθε πολλαπλή διέλευση πλανητών και αν συμβεί, αλλά το παράπονο, η γκρίνια, το φταίξιμο βρίσκονται σε ημερήσια διάταξη.

Νιώθω και φαίνομαι ασυνήθιστα κουρασμένος αυτό το διάστημα, όπου με παίρνει το δηλώνω ξεκάθαρα, αλλά κι έτσι τι βγαίνει; Ακόμη κι οι άνθρωποι που περίμενα να με καταλάβουν ασχολούνται με τον εαυτό τους. Σα να μην έχω το δικαίωμα να δηλώσω απών για λίγο, απών για πολύ ή για όσο θέλω, όλοι πέφτουν να καταπνίξουν την επανάσταση του Σπάρτακου.
Έβλεπα σήμερα ένα γλάρο να έχει καθίσει στο περβάζι του παραθύρου στη δουλειά και τον ζήλεψα, τον βάφτισα Jonathan (ξέρω καθόλου πρωτότυπο) κι ελπίζω να ξανάρθει, μου κάνει καλό να βλέπω ανεξάρτητα πλάσματα, να νοιάζονται μόνο για το σήμερα και να το πολεμούν όπως μπορούν. Θα μου πεις γλάρος στη στεριά (κέντρο Αθήνας μιλάμε), ε τι να κάνουμε, όσο καταλαμβάνουμε το ζωτικό τους χώρο και πολλαπλασιαζόμαστε κι όσο μαθαίνουν να τρώνε τα αποφάγια και τα σκουπίδια μας τόσο θα έρχονται πιο κοντά. Πραγματικά δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση σε λίγα χρόνια να έβλεπα τα ελάφια και τις αλεπούδες της Πάρνηθας (όσα θα έχουν απομείνει) να βολτάρουν στο Σύνταγμα και να τρώνε τα κουλούρια που θα πετούν οι περαστικοί. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Το δύσκολο λοιπόν είναι το πέταγμα, το να φεύγεις όποτε θέλεις, να αράζεις όπου θέλεις, να κάνεις αυτό που θέλεις ή έστω αυτό που προστάζουν οι σωματικές ή άλλες ανάγκες σου κάθε στιγμή. Ελεύθερος...

Πάμε να κάνουμε τα δύσκολα εύκολα, καλές πτήσεις να έχετε παιδιά