Νεύρα πολλά...

Κάτι τρέχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Πολύ εκνευρισμό διακρίνω πανταχόθεν. Μπορεί να φταίνε τα άστρα (για το όραμα δεν είμαι σίγουρος), μπορεί η υγρασία, ίσως οι μηδενικές αυξήσεις που ακούγονται όλο και πιο έντονα ως σενάριο, πάντως ο περισσότερος κόσμος με κάποιον τα έχει, σε κάποιον ξεσπάει (μπορεί και σε λάθος άνθρωπο, αλλά αυτός του βρέθηκε εύκαιρος σε αυτόν ξεσπάει) και γενικώς όλα μας φταίνε.

Στη δουλειά (κι όχι μόνο) όλοι είναι καχύποπτοι με όλους, καρφώνουν με το παραμικρό το οτιδήποτε στον οποιονδήποτε (κυρίως σε ανωτέρους), δείχνουν το χειρότερο πρόσωπο της συναδελφικότητας (το ανύπαρκτο δηλ.), με το μόνο θέμα που μπορεί να είναι κοινής αποδοχής και χωρίς εντάσεις το σιχτίρισμα περί καιρού (Αγγλία γίναμε, κλπ., όχι υπάρχει χειρότερη βρισιά;)

Προσωπικά προσπαθώ να το ελέγξω το θέμα, όχι πάντα με την ίδια επιτυχία μια και πέφτω κι εγώ "θύμα" του χαμηλού βαρομετρικού εκνευρισμού.

Κι ένας αμλετικός (θα μπορούσε) διάλογος που συμβαίνει αρκετά συχνά - αν όχι καθημερινά:

Μ' αγαπάς;

εσύ τι λες;

Άσε με να κοιμηθώ...

Αν θέλεις να κοιμηθείς πες το...

ε, μα τι λέμε τόση ώρα;

Να πω τι;

Μ' αγαπάς;

... Γέλια ...

(θα μπορούσαν να είναι και νευρικά γέλια)

Δεν το ξέρεις;

Το ξέρω.

και γιατί με βασανίζεις δηλαδή;

Ε, τότε τι θέλεις;

Να το ακούω, πες το...

ουφ, το είπα, ησύχασες να κοιμηθούμε τώρα;

κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε

Υ.Γ.1: σε στιγμές εκνευρισμού, εκτός από τις βαθιές εισπνοές, καλό είναι να ξανασκεφτόμαστε αυτά που πρόκειται να πούμε ή να κάνουμε, είναι κι ο ρημάδο - εγωισμός που μας εμποδίζει μετά να ζητήσουμε μια συγγνώμη βλέπεις

Υ.Γ.2: έχουμε ήδη κάνει περίπλοκες τις σχέσεις μας ρε παιδιά, μην τις κουράζουμε περισσότερο, ας είμαστε ειλικρινέστεροι πρώτα με τους εαυτούς μας και μετά με τους άλλους

Μια πολύ καλή εβδομάδα σε όλους εύχομαι 

Θεατρικές ευχές...

ή σπάσε το πόδι σου.

Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ γύρω μου μια κακή διάθεση από τον περισσότερο κόσμο, που σε συνδυασμό με ιώσεις, αφραγκιές κι άλλα δεινά, έχει κλείσει τους περισσότερους στο καβούκι τους.

Σκεφτόμουν ότι είναι περίεργο που αντί ευχών δίνουμε κατάρα ή βρίζουμε όταν πρόκειται για καλλιτέχνη, ψαρά, κυνηγό κι ίσως και σε άλλες περιπτώσεις; Εύχομαι κάτι κακό για να συμβεί το καλό λοιπόν; Σίγουρα αυτού του είδους οι "δοξασίες" και προλήψεις έχουν ένα βαθύτερο υπόβαθρο (στην αρχαία Ελλάδα οι θεατές στο τέλος της παράστασης αντί χειροκροτήματος χτυπούσαν δυνατά τα πόδια τους ή οι Ρωμαίοι ζητώντας τη μη θανάτωση του μονομάχου που είχε ηττηθεί ζητούσαν μόνο το σπάσιμο του ποδιού...). Έπρεπε επίσης να βρεθώ σε ψαροχώρι και στη θέση του ψαρά για να διαπιστώσω ότι ποτέ δεν εύχεσαι καλή ψαριά. Παρότι τελικά θεωρώ αστείες αυτές τις προλήψεις (όπως και πολλές άλλες βέβαια, όπως να μην δίνω στο χέρι ψαλίδι, μαχαίρι, κ.ά αντικείμενα προς αποφυγή καυγάδων ή το τίναγμα τραπεζομάντηλου το βράδυ - νομίζω ότι θα πρέπει να τις συγκεντρώσω κάπου όλες αυτές), τις ακολουθώ είτε αισθανόμενος ότι συνεχίζω μια παράδοση είτε γιατί μου φαίνονται διασκεδαστικές (τις περισσότερες φορές βέβαια για να μη θίξω τον άλλο που τις πιστεύει).

Συνεχίζοντας στο πνεύμα της καλής διάθεσης που με διακρίνει και σε πλήρη αντίθεση με όσα μου (και σας) συμβαίνουν, εύχομαι πολλά σπασίματα ποδιών στο καθημερινό θέατρο που παίζουμε ή Merde ή Toi Toi Toi ή ότι θέλετε να το πάθετε.

υ.γ.: τις καλύτερες ευχές μου στους εορτάζοντες των ημερών, έχω την τύχη να γνωρίζω αρκετούς κι αρκετές, να είστε καλά παιδιά (ωπ, μήπως έπρεπε να βρίσω για το καλό;)

Quaere verum

Μου φαντάζει περίεργο όταν δηλώνω "είμαι καλά" και γνωστοί και φίλοι με ρωτούν: "σίγουρα;" Γιατί θα πρέπει είτε να μην είμαι καλά είτε να μου συμβαίνει κάτι δηλαδή; Είναι από συνήθεια ότι όλα (ή σχεδόν όλα) τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο ή επειδή οι περισσότεροι δεν τα πηγαίνουν καλά με τον εαυτό τους δεν μπορούν να δεχτούν ότι κάποιοι μπορεί και να τα έχουν βρει με αυτό τον "γνωστό - άγνωστο"; Ακόμη και τυχόν θεματάκια που μπορεί να με απασχολούν ή να με αγχώνουν κατά καιρούς, όταν ακριβώς τα τοποθετώ στο υπο-επίπεδο "άκια" κι όχι στο υπερ- "άρες" (μάρες, κουκουνάρες;), δεν είναι δυνατό να μου χαλάσουν τη διάθεση. 

Όχι ότι ζω σε παράλληλο σύμπαν και δεν παίρνω χαμπάρι τι συμβαίνει γύρω μου, απλά λίγο η εμπειρία, λίγο η τάση μου να υποβιβάζω ακόμη και τα υπερθέματα που μας σερβίρονται ως μέγιστες απειλές για την τσέπη, το μυαλό, την ελευθερία ή ότι άλλο αγαθό μπορεί να φανταστεί ο διεστραμμένος τους νους ώστε εμείς ως πειθήνια όντα να ακολουθήσουμε τις τρέχουσες τάσεις, με κάνουν να νιώθω ασφαλής.

Ασφαλής με αυτούς που έχω επιλέξει να ζω, κάνω παρέα, μιλάω κι ακούω, γενικότερα με τα όντα και πράγματα που με περιβάλλουν, ακόμη περισσότερο δε, ασφαλής με μένα. Μπορεί να μου πήρε κάποια χρόνια αλλά η λέξη ανασφάλεια δεν έχει καμιά απολύτως θέση στον κόσμο μου.

Η αναζήτηση της αλήθειας μας μπορεί να είναι άκρως διαφορετική κι ενδιαφέρουσα σε σχέση με αυτή που "φαίνεται" (ή όχι;)

Υ.Γ.: όλα καλά να λέμε λοιπόν για να πηγαίνουν καλύτερα

Καλή χρονιά

θα έχουμε που λέει κι ένας φίλος. Αν μη τι άλλο δεν μας πήραν ακόμη την ελπίδα. Παρ όλη τη βία που κυριαρχεί εντός κι εκτός συνόρων, την οικονομική ανασφάλεια κι άλλα δεινά που μας περιμένουν το φετινό κουτάκι της Πανδώρας όλο και κάτι ευχάριστο θα έχει για μας στο βάθος του. 

Οι γιορτινές ημέρες σε προσωπικό επίπεδο πέρασαν σε ξεκούραστους κι ευχάριστους ρυθμούς, με την μικρή απόδραση που έλεγα στους δικούς τα Χριστούγεννα, με Πρωτοχρονιά με φίλους και τις επόμενες ημέρες παρέα με την κουμπάρα από το χωριό με τα δύο της παιδιά που για χάρη τους ξανάγινα για λίγο κι εγώ παιδί συνοδεύοντάς τα σε τρενάκια, παραμυθόσπιτα στον Εθνικό κήπο (ευτυχώς όχι και στο καρουσέλ που τόσο μα τόσο αντιπαθώ...). Με τα παιδιά πήγα και σε παράσταση που για άλλο λόγο ούτε που θα σκεφτόμουν να πάω, ενώ χθες ευτυχώς πρόλαβα να δω σε τελευταία παράσταση και τη Συνοδό στο Βαφείο που μου άφησε άριστες εντυπώσεις. Κατά τα άλλα ξεκούραστα, πολύ φαγητό, ποτό, φίλοι νέοι και παλιοί. Η Tamar πέρασε επίσης τις ημέρες των Χριστουγέννων παρέα με τη φίλη της Sunny που φιλοξενήσαμε (απερίγραπτες καταστάσεις, αυτές πέρασαν καλά πάντως), 

και κάπως έτσι χωρίς παιδιά και σκυλιά (επιπλέον) φτάσαμε στην τρέχουσα εβδομάδα μεγαλύτερης ακόμη ξεκούρασης (αδειούχος είπαμε) όπου λέω να μαζέψω κάποια πράγματα και να μην κάνω απολύτως τίποτα...

Εύχομαι σε όλους την πραγματοποίηση των προσδοκιών σας για αυτή τη χρονιά, με πολλή αγάπη, χαρά, ευτυχία κι όλα τα υλικά και πνευματικά αγαθά συντροφιά σας. 

Υ.Γ.: ρίξτε το έξω/ μέσα/ στην τρελή, αλλά πάντως κάπου, μην περνούν οι μέρες άσκοπα