Θεατρικές ευχές...

ή σπάσε το πόδι σου.

Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ γύρω μου μια κακή διάθεση από τον περισσότερο κόσμο, που σε συνδυασμό με ιώσεις, αφραγκιές κι άλλα δεινά, έχει κλείσει τους περισσότερους στο καβούκι τους.

Σκεφτόμουν ότι είναι περίεργο που αντί ευχών δίνουμε κατάρα ή βρίζουμε όταν πρόκειται για καλλιτέχνη, ψαρά, κυνηγό κι ίσως και σε άλλες περιπτώσεις; Εύχομαι κάτι κακό για να συμβεί το καλό λοιπόν; Σίγουρα αυτού του είδους οι "δοξασίες" και προλήψεις έχουν ένα βαθύτερο υπόβαθρο (στην αρχαία Ελλάδα οι θεατές στο τέλος της παράστασης αντί χειροκροτήματος χτυπούσαν δυνατά τα πόδια τους ή οι Ρωμαίοι ζητώντας τη μη θανάτωση του μονομάχου που είχε ηττηθεί ζητούσαν μόνο το σπάσιμο του ποδιού...). Έπρεπε επίσης να βρεθώ σε ψαροχώρι και στη θέση του ψαρά για να διαπιστώσω ότι ποτέ δεν εύχεσαι καλή ψαριά. Παρότι τελικά θεωρώ αστείες αυτές τις προλήψεις (όπως και πολλές άλλες βέβαια, όπως να μην δίνω στο χέρι ψαλίδι, μαχαίρι, κ.ά αντικείμενα προς αποφυγή καυγάδων ή το τίναγμα τραπεζομάντηλου το βράδυ - νομίζω ότι θα πρέπει να τις συγκεντρώσω κάπου όλες αυτές), τις ακολουθώ είτε αισθανόμενος ότι συνεχίζω μια παράδοση είτε γιατί μου φαίνονται διασκεδαστικές (τις περισσότερες φορές βέβαια για να μη θίξω τον άλλο που τις πιστεύει).

Συνεχίζοντας στο πνεύμα της καλής διάθεσης που με διακρίνει και σε πλήρη αντίθεση με όσα μου (και σας) συμβαίνουν, εύχομαι πολλά σπασίματα ποδιών στο καθημερινό θέατρο που παίζουμε ή Merde ή Toi Toi Toi ή ότι θέλετε να το πάθετε.

υ.γ.: τις καλύτερες ευχές μου στους εορτάζοντες των ημερών, έχω την τύχη να γνωρίζω αρκετούς κι αρκετές, να είστε καλά παιδιά (ωπ, μήπως έπρεπε να βρίσω για το καλό;)