Quaere verum

Μου φαντάζει περίεργο όταν δηλώνω "είμαι καλά" και γνωστοί και φίλοι με ρωτούν: "σίγουρα;" Γιατί θα πρέπει είτε να μην είμαι καλά είτε να μου συμβαίνει κάτι δηλαδή; Είναι από συνήθεια ότι όλα (ή σχεδόν όλα) τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο ή επειδή οι περισσότεροι δεν τα πηγαίνουν καλά με τον εαυτό τους δεν μπορούν να δεχτούν ότι κάποιοι μπορεί και να τα έχουν βρει με αυτό τον "γνωστό - άγνωστο"; Ακόμη και τυχόν θεματάκια που μπορεί να με απασχολούν ή να με αγχώνουν κατά καιρούς, όταν ακριβώς τα τοποθετώ στο υπο-επίπεδο "άκια" κι όχι στο υπερ- "άρες" (μάρες, κουκουνάρες;), δεν είναι δυνατό να μου χαλάσουν τη διάθεση. 

Όχι ότι ζω σε παράλληλο σύμπαν και δεν παίρνω χαμπάρι τι συμβαίνει γύρω μου, απλά λίγο η εμπειρία, λίγο η τάση μου να υποβιβάζω ακόμη και τα υπερθέματα που μας σερβίρονται ως μέγιστες απειλές για την τσέπη, το μυαλό, την ελευθερία ή ότι άλλο αγαθό μπορεί να φανταστεί ο διεστραμμένος τους νους ώστε εμείς ως πειθήνια όντα να ακολουθήσουμε τις τρέχουσες τάσεις, με κάνουν να νιώθω ασφαλής.

Ασφαλής με αυτούς που έχω επιλέξει να ζω, κάνω παρέα, μιλάω κι ακούω, γενικότερα με τα όντα και πράγματα που με περιβάλλουν, ακόμη περισσότερο δε, ασφαλής με μένα. Μπορεί να μου πήρε κάποια χρόνια αλλά η λέξη ανασφάλεια δεν έχει καμιά απολύτως θέση στον κόσμο μου.

Η αναζήτηση της αλήθειας μας μπορεί να είναι άκρως διαφορετική κι ενδιαφέρουσα σε σχέση με αυτή που "φαίνεται" (ή όχι;)

Υ.Γ.: όλα καλά να λέμε λοιπόν για να πηγαίνουν καλύτερα