Νεύρα πολλά...

Κάτι τρέχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Πολύ εκνευρισμό διακρίνω πανταχόθεν. Μπορεί να φταίνε τα άστρα (για το όραμα δεν είμαι σίγουρος), μπορεί η υγρασία, ίσως οι μηδενικές αυξήσεις που ακούγονται όλο και πιο έντονα ως σενάριο, πάντως ο περισσότερος κόσμος με κάποιον τα έχει, σε κάποιον ξεσπάει (μπορεί και σε λάθος άνθρωπο, αλλά αυτός του βρέθηκε εύκαιρος σε αυτόν ξεσπάει) και γενικώς όλα μας φταίνε.

Στη δουλειά (κι όχι μόνο) όλοι είναι καχύποπτοι με όλους, καρφώνουν με το παραμικρό το οτιδήποτε στον οποιονδήποτε (κυρίως σε ανωτέρους), δείχνουν το χειρότερο πρόσωπο της συναδελφικότητας (το ανύπαρκτο δηλ.), με το μόνο θέμα που μπορεί να είναι κοινής αποδοχής και χωρίς εντάσεις το σιχτίρισμα περί καιρού (Αγγλία γίναμε, κλπ., όχι υπάρχει χειρότερη βρισιά;)

Προσωπικά προσπαθώ να το ελέγξω το θέμα, όχι πάντα με την ίδια επιτυχία μια και πέφτω κι εγώ "θύμα" του χαμηλού βαρομετρικού εκνευρισμού.

Κι ένας αμλετικός (θα μπορούσε) διάλογος που συμβαίνει αρκετά συχνά - αν όχι καθημερινά:

Μ' αγαπάς;

εσύ τι λες;

Άσε με να κοιμηθώ...

Αν θέλεις να κοιμηθείς πες το...

ε, μα τι λέμε τόση ώρα;

Να πω τι;

Μ' αγαπάς;

... Γέλια ...

(θα μπορούσαν να είναι και νευρικά γέλια)

Δεν το ξέρεις;

Το ξέρω.

και γιατί με βασανίζεις δηλαδή;

Ε, τότε τι θέλεις;

Να το ακούω, πες το...

ουφ, το είπα, ησύχασες να κοιμηθούμε τώρα;

κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε

Υ.Γ.1: σε στιγμές εκνευρισμού, εκτός από τις βαθιές εισπνοές, καλό είναι να ξανασκεφτόμαστε αυτά που πρόκειται να πούμε ή να κάνουμε, είναι κι ο ρημάδο - εγωισμός που μας εμποδίζει μετά να ζητήσουμε μια συγγνώμη βλέπεις

Υ.Γ.2: έχουμε ήδη κάνει περίπλοκες τις σχέσεις μας ρε παιδιά, μην τις κουράζουμε περισσότερο, ας είμαστε ειλικρινέστεροι πρώτα με τους εαυτούς μας και μετά με τους άλλους

Μια πολύ καλή εβδομάδα σε όλους εύχομαι