Αγκαλιά

Μια αγκαλιά, να δώσεις και να πάρεις. Μεγάλο πράγμα, κι ας το απέφευγα μικρός (όπως κι η Ταμάρ άλλωστε). Μεγαλώνοντας αντιλήφθηκα την αξία της κι άρχισα να την προσφέρω και να την δέχομαι απλόχερα. Η κάθε σωματική επαφή με ανθρώπους, ζώα ή και φυτά ακόμη νιώθω να μου δίνει μια δυναμική που δύσκολα περιγράφεται. Είναι το αίσθημα του δεσίματος με το άλλο μέρος, η συναίσθηση της κατάστασής του, η προσφορά και λήψη θετικών ή αρνητικών κυμάτων. Σε καμία περίπτωση δεν βοηθάς μόνο, κερδίζεις κι ο ίδιος.
Δεν είναι τυχαίο που άνθρωποι φτωχοί σε αισθήματα κι επαφές είναι και γενικότερα τσιγκούνηδες σε όλα τα επίπεδα.
Μια τέτοια αγκαλιά όπως της Ταμάρ θα στην προσφέρω όποτε μου την ζητήσεις, ίσως ακόμη κι αν δεν το κάνεις, μπορεί να το κάνω κι όταν καταλάβω ότι την έχεις ανάγκη και δεν το λες.
Εύχομαι σε όλους ένα υπέροχο υπόλοιπο καλοκαιριού, με μπανάκια, ξεκούραση, αγαπημένους ανθρώπους ένα γύρω, και πολλές πολλές αγκαλιές.

Όταν το τέλος γίνεται αρχή

Κάτι σαν στιγμιαίος θάνατος, όπως στον οργασμό ας πούμε. Κάθε φορά που φεύγεις ένας μικρός θάνατος αλλά και μια αναγέννηση ταυτόχρονα. Η προσμονή της επιστροφής αλλά και να κάνω τα πράγματα που όταν είμαστε μαζί μας στερούν στιγμές, πολύτιμες στιγμές, από αυτές που δίνουν νόημα στη ζωή μας. Μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε; όχι ακριβώς, περισσότερο το ανικανοποίητο υπερισχύει εδώ, τα θέλω όλα, κι αυτά που κάνω όταν είμαι μόνος κι αυτά που κάνουμε παρέα...

Διάλεξε θα μου πεις κι όχι άδικα.
Λοιπόν πρέπει να είμαι και λίγο μαζοχιστής ή φιλήδονος κατά μια άλλη προσέγγιση, όσο κι αν μ' αρέσει που είμαστε μαζί άλλο τόσο μ' αρέσει αυτός ο στιγμιαίος θάνατος, αυτή η κορύφωση του οργασμού της στιγμής που φεύγεις - αλλά και της στιγμής που επιστρέφεις... Η προσμονή ενός μικρού τέλους και μια μεγάλης αρχής.
Ο φίλος Jonathan (οκ μπανάλ όνομα για γλάρο αλλά έτσι μου αρέσει), έρχεται και φεύγει αντίστοιχα όποτε του έλθει, με ένα κομματάκι ψωμί συνήθως στο ράμφος του, τσιμπολογάει, ρίχνει μια κλεφτή ματιά σε αυτά που γράφω και θαρρείς πως συμφωνεί κουνώντας το κεφάλι του: το θέμα είναι να νιώθεις ελεύθερος πάνω απ' όλα, να πετάς με τα δικά σου φτερά και να έρχεσαι κοντά μου όταν το νιώθεις, όταν εσύ θέλεις. Μου λείπεις όταν δε σε βλέπω και σ' αναζητώ Jonathan, αλλά και το λίγο που έρχεσαι κάθε τόσο μου δίνει πνοή.

Σε περιμένω (όχι ακριβώς όπως τον Jonathan...) με την ίδια αγωνία όπως την πρώτη φορά και είμαι σίγουρος ότι αυτοί οι μικροί στιγμιαίοι θάνατοι μόνο επιπλέον ζωή μου προσφέρουν... ποιος λέει εξάλλου ότι ο οργασμός είναι ένα τέλος;

OK

Σώπα ρε συ, μη μασάς, εδώ ήμασταν κι εκεί θα βρεθούμε. Με λίγη πίστη, λίγη σιγουριά, λίγη αυτοπεποίθηση, λίγο εγωισμό (κι ας προσπαθούν να μας τον μειώσουν), λίγη αλληλεγγύη θα ξανασταθούμε στα πόδια μας. Μάλλον διαγράψτε το λίγη από τα παραπάνω, βάλτε πολύ, και πάνω από όλα πολύ αγάπη. Για μας, τον συνάνθρωπό μας, την γη που πατάμε, την γη που πονάμε, που μας μεγάλωσε, που μας έδωσε τα εφόδια να πολεμάμε για αυτά που πιστεύουμε κι αγαπάμε, της οφείλουμε και μας οφείλει... Της οφείλουμε να σταθούμε και να πολεμήσουμε με κάθε τρόπο για να ορθοποδήσει, μας οφείλει τον ιδρώτα που έχουμε χύσει για να σταθούμε όρθιοι.
Πιστέψτε με, δεν ήταν εύκολο να σταθούμε όρθιοι και φαντάζει ακόμη δυσκολότερο στις μέρες μας, όλο και περισσότερο διακρίνουμε σκυμμένα κεφάλια, σκυθρωπά πρόσωπα, απαισιοδοξία κι απαξίωση. Ένα από τα πράγματα που με κρατά όρθιο και με κάνει - ακόμη - να αισιοδοξώ είναι οι μικρές συζητήσεις με τον πάντα-αισιοόδοξο-πατέρα. Που αν έχει ζήσει (με σειρά: κατοχή, εμφύλιο, χούντα, καρκίνο, νέα χούντα βλ. δντ/τρόικα/το κέρατο το τράγιο τους) και περάσει τα πάνδεινα, κι όμως το μότο του είναι: με το κεφάλι ψηλά θα αγωνιζόμαστε, η ηττοπάθεια δεν μας ταιριάζει, θα τον νικήσουμε τον εχθρό όσο ψηλά κι αν στέκεται... Έτσι είναι, αν δεχτούμε ότι οποιοσδήποτε είναι ισχυρότερος από εμάς το χάνουμε το παιχνίδι. Θα μου πεις, ρε φίλε και πάλι σε παράλληλο σύμπαν ζεις; Και τι να κάνεις; Πολλά μπορούμε να κάνουμε, ειδικά τώρα που μας ξεβόλεψαν από τους καναπέδες μας, μας έκαναν να βγούμε έξω, θες γιατί άρχισαν να τρίζουν οι σουμιέδες, θες γιατί δεν έχουμε πια κάτι να χαζέψουμε (με την κυριολεκτική έννοια του όρου), θες γιατί ο κόμπος φτάνει στο χτένι, κάτι μας ξυπνάει πλέον τη συνείδηση και πιστέψτε με - όσο κι αν δείχνω εκτός πραγματικότητας - δεν είναι μακριά η μέρα της αληθινής επαγρύπνησης.
Ακούω αυτή τη στιγμή που γράφω (κονσέρβα) από το radiobubble την εκπομπή του Παύλου με τη φίλη Μικρό Ανάλογο (εκπομπή της), με αγαπημένα τραγούδια, που επιλέξαμε-νε-ε σε ένα απόγευμα έντασης, με αφορμή την αγανάκτηση για τους νεκρούς ακτιβιστές, την αγανάκτηση για αυτά που άλλοι επιλέγουν για εμάς, με αναπόληση άλλων εποχών, με την ελπίδα ότι όλα θα αλλάξουν - όχι βέβαια δια μαγείας αλλά από δική μας προσπάθεια. Για όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα δεν πρέπει με τίποτα να κλειστούμε στο καβούκι μας, πρέπει να αγωνιστούμε για το καλύτερο αύριο με όλα μας τα όπλα κι όλες μας τις δυνάμεις, πάνω από όλα δεν πρέπει να αφεθούμε στις ορέξεις του οποιουδήποτε κορακιού πετάει πάνω από τον "βαφτισμένο" ετοιμοθάνατο.
Με δύναμη, πίστη στις δυνάμεις μας, αξίνες (για να διώξουμε την κοπριά) κι ότι νομίζει καθείς θα πορευτούμε δυό-δυό αλλά και περισσότεροι, ποτέ όμως μόνοι, μόνους μας νικούν, ενωμένοι θα σταθούμε ή θα πέσουμε...

Σ' αγαπάω για όλα όσα μου προσφέρεις

45 και πάμε

Σύμφωνα με διαδικτυακό παιχνιδάκι η βιολογική μου ηλικία είναι μόλις 18 ετών ενώ το προσδόκιμο ηλικίας (δυστυχώς, κατά υπουργικών εξαγγελιών...) είναι 108. Αν πάρω στα σοβαρά το διάβασμα της γραμμής ζωής από πλανόδια τσιγγάνα θα φτάσω τα 75. Όπως και να έχει χθες έκλεισα τα 45 παρέα με φίλους, παρότι δεν περίμενα κανένα κάποιοι με θυμήθηκαν ή τους το θύμισαν τέλος πάντων... Πέρασα καλά, έως πολύ καλά, δεν ετοίμασα τίποτα, δεν είχα φτιάξει σπίτι ή εαυτό, κι είναι αυτά τα απροετοίμαστα που πολλές φορές είναι καλύτερα. Σαν ένα μικρό απολογισμό μπορώ να φανταστώ την έως τώρα ζωή μου κάπως έτσι, απροετοίμαστη, όπως μου βγει, εκεί που είμαι σταθερά και πορεύομαι κάνω μια κίνηση κι ανατρέπονται όλα. Βαριέμαι κι εύκολα βλέπετε, εκτός από εκεί που έχω καταλήξει ότι αυτό μου πάει. Όπως η αισιοδοξία που με διακρίνει, οι άνθρωποι που έχω επιλέξει να πορεύομαι μαζί, σε τελική ανάλυση ο τρόπος με τον οποίο κινούμαι κι αισθάνομαι.
Σε συζήτηση με φίλο προχθές αναλύαμε ότι αν είχα αρπάξει συγκεκριμένες ευκαιρίες στην αρχή της εργασιακής μου ιστορίας όλα θα ήταν αλλιώς τώρα (μάλλον). Και; Σε καμία περίπτωση δεν έχω μετανιώσει για όλα όσα έκανα, πέρασα, δοκίμασα, έζησα. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου όμως η κάθε υποθετική θεώρηση του πως θα ήταν τα πράγματα αν ακολουθούσα μια διαφορετική πορεία. Μια περισσότερο πεπατημένη, στα πλαίσια του κοινωνικού καθωσπρεπισμού ίσως, με οικογένεια, σταθερή δουλειά (τύπου "πρώην "δημοσίου λέμε) και γενικότερα αυτό που θα χαροποιούσε τον περίγυρο αλλά όχι εμένα.
Νιώθω σχετικά πλήρης: εμπειριών, εκδήλωσης αγάπης, φιλίας, ταξιδιών (αν κι όλα τα προηγούμενα δεν είναι ποτέ αρκετά), το μόνο που αισθάνομαι ότι δεν έχω καταφέρει ακόμη είναι να φτάσω σε ένα επίπεδο αυτογνωσίας που θα με ικανοποιεί. Αυτός είναι τελικά κι ο στόχος μου, αν τον καταφέρω θα μπορώ να δηλώνω και πλήρης ημερών, τι νόημα έχει εξάλλου η ηλικία, το αν κάποιος φεύγει νωρίς ή αργά αν δεν έχει στην πραγματικότητα καταφέρει να πετύχει κάποιους στόχους.
Η καλύτερη ευχή που θα μπορούσατε να μου κάνετε είναι να καταφέρω να με γνωρίσω σε βάθος και να συνεχίσω να προσφέρω όσα μου ζητούνται χωρίς ανταπόδοση.
Υ.Γ.1: για να μη νομίζετε ότι ζω σε παράλληλο σύμπαν, όταν σήμερα μου δήλωσαν ότι ο συνδυασμός διδύμου με σκορπιό (που είμαι) είναι το χειρότερό τους, δήλωσα ότι και για μένα το δικό τους είναι το χειρότερό μου (χωρίς καν να γνωρίζω τι ζώδιο ήταν η δηλούσα).
Υ.Γ.2: Ευχαριστώ για την τούρτα 4 κερίων κι ενός ερωτηματικού, για την συμμετοχή και για τη σκέψη όλων, φιλιά

Καλομαθημένος κανείς;

Αυτοί που με ξέρουν δεν απορούν, συνηθίζω να καλομαθαίνω (κι ουχί κακό- ας βγάλουμε τις αρνητικούρες από πρώτο συνθετικό) τα πλάσματα που αγαπώ. Σίγουρα κάποιες φορές φτάνω στην υπερβολή. Όπως στην παρακάτω φωτογραφία που ταΐζω την Ταμάρ με το κουτάλι γιατί διαφορετικά δεν πρόκειται να ακουμπήσει το "ξαναζεσταμένο" φαγητό της (την πρώτη ημέρα το τρώει με ευκολία, μέρα με την ημέρα το δυσκολεύουμε το θέμα - ε δεν μπορώ να μαγειρεύω και κάθε ημέρα για το παιδί...). Αλλά δεν το μετανιώνω ούτε προσβάλλομαι όταν με κοιτούν με απορία - ανάμικτη με κοροϊδία ίσως (μην πω ότι σκέφτονται: εντάξει αυτός δεν πάει καλά). Είναι από τα πράγματα που απολαμβάνω: να καλομαθαίνω στο έπακρο όλα αυτά που θεωρώ ότι αξίζουν τέτοιας συμπεριφοράς. Τις προάλλες κάθισε στο περβάζι του εργασιακού μου παραθύρου ο μικρός ωδικός, φτερωτός φίλος, προφανώς σκαστός από κλουβί γιατί ήταν αρκετά εξοικειωμένος με την ανθρώπινη παρουσία και δέχτηκε και το κουλουράκι και το νερό που του προσφέραμε με αρκετή ευκολία. Σε γενικές γραμμές τα ζώα εκτιμούν περισσότερο το καλό που τους κάνεις και το δέχονται χωρίς να υπάρχουν κρυφές σκέψεις (τύπου: τι να θέλει από μένα τώρα αυτός που μου προσφέρει φαγητό - νερό - ένα χάδι...), όσο και να το κάνουμε οι άνθρωποι έχουμε το "προτέρημα" της ανταπόδοσης - σου κάνω αυτό για να κερδίσω αυτό.
Ελπίζω όλοι να έχουμε / βρούμε κάποιον που θα μας καλομαθαίνει, η μητρική φροντίδα μπορεί να κόβεται σε κάποιο βαθμό μεγαλώνοντας, αλλά πάντα έχουμε αυτή την ανάγκη, πάντως και να μην την δεχόμαστε μπορούμε να την προσφέρουμε απλόχερα, όλο και κάποιος θα το εκτιμήσει (κι ουχί εκμεταλλευτεί). Σας φιλώ κι εύχομαι καλή δύναμη.

Φέρτε πίσω την Ελλάδα μου

Όλοι εσείς που κλέβετε, καίτε, απαξιώνετε, φέρτε την πίσω. Η πρώτη μεγαλειώδης πορεία των τελευταίων ετών έμελε να σπιλωθεί από το τραγικό τέλος 3 ανθρώπων που έτυχε να βρεθούν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Χρονικό ενός προαναγγελθέντος τέλους; προβοκάτσια; ολιγορία υπευθύνων; Για τα δύο πρώτα δεν είμαι σίγουρος για το τρίτο όμως είμαι. Επιτέλους πότε θα βγει ο σούπερ ντούπερ δαφνοστολισμένος τρομο-terminator υπεύθυνος για ανάληψη ευθυνών και για ένα πολιτικό ή πραγματικό χαρακίρι; Βαρέθηκα πια να ακούω για τις οικονομικές επιπτώσεις αυτού του γεγονότος, είναι δυνατόν να έχουν πεθάνει άνθρωποι και να ασχολούμαστε με τις οικονομικές επιπτώσεις; Μάλιστα κύριε πρωθυπουργέ κι αξιότιμοι λοιποί βο(υ)λευτές, προτιμώ την οικονομική πτώχευση από την πολιτική, πολιτισμική, ιδεολογική πτώχευση της Ελλάδας μου. Μην με διώχνετε από εδώ, δεν έχω καμιά διάθεση να γίνω μετανάστασης, αναλάβετε όλοι τις ευθύνες σας, όλοι πια γνωρίζουμε, όσο κι αν προσπαθούν τα μέσα να στοχεύσουν αλλού, ξέρουμε. Δώστε μας πίσω την Ελλάδα μας, οι τραγωδίες είναι μόνο για να παίζονται στα αρχαία θέατρα.
Ντροπή σας

Τίποτα

Πρωτομαγιάτικα βρέθηκα σε σπίτι φίλων για να γιορτάσουμε την ημέρα με φαγητό, ποτό, λουλούδια και πολύ κουβέντα. Όπως βέβαια το επιβάλλουν οι περιστάσεις δεν ήταν δυνατόν να μην επικεντρωθούμε στις τρέχουσες οικονομικές εξελίξεις και στο αντίκτυπο που θα έχουν στον καθένα μας τα μέτρα (που μας πήραν) κι η νέα εποχή (δεν μιλάμε για το ότι καλοκαιριάζει). Μέσα στα ποτά του μπαρ των φίλων υπήρχε και το λικέρ "Τίποτα", μια έξυπνη ιδέα του Τριπολιτσιώτη Νίκου Μπίρη που μπαϊλτισμένος από τους πελάτες που σαν απάντηση στο "τι θα πάρετε;" η απάντηση ήταν "τίποτα", άρχισε λοιπόν να τους σερβίρει το "Τίποτα". Αυτά έγιναν στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Δύσκολα χρόνια σίγουρα για τους Έλληνες. Η κατάληξη και το ευχάριστο της κουβέντας που είχαμε ήταν ότι στα δύσκολα ο Έλληνας βρίσκει τον τρόπο και επιβιώνει, ακόμη πιο θετικό είναι η αλληλεγγύη που δείχνουμε, η επαναφορά άλλων αξιών πέραν των υλικών, όσοι μπορούν να υποστηρίξουν ασθενέστερους με όποιον τρόπο το κάνουν, βγαίνουμε από το καβούκι και την επιτηδευμένη ασφάλεια και μέσα από τη δυσκολία και την ανασφάλεια νιώθουμε σύνολο, ομαδικά πορευόμαστε, αρχικά μικρές ομάδες φίλων και γνωστών που όλο και μεγαλώνουν. Αυτό που ακούς όλο και περισσότερο, ιδίως από τους μεγαλύτερους, είναι ότι κάποιος επιτέλους θα πρέπει να πληρώσει, να μπει φυλακή, ένα τρανταχτό όνομα όχι μικροαπατεώνες, σε εμάς θα τα πάρουν που θα τα πάρουν, ας αναλάβει και κάποιος την ευθύνη. Αν δεν ευθύνεται κανείς δεν θα είχε γίνει Τίποτα, αφού είμαστε εδώ που είμαστε ας τους κεράσουμε ένα Τίποτα, δικής μας συνταγής, όσο πικρόξινο γίνεται.

Τούτος ο Μάης θα είναι πραγματικά καυτός σε όλα τα επίπεδα, οι κρατούντες ελπίζουν ότι λόγω καλοκαιρίας κι αλλαγής διάθεσης όσο φτιάχνει ο καιρός θα φάμε ακόμη πιο αμάσητα τα όποια μέτρα, εγώ προτείνω να είμαστε αρχικά εύρωστοι ψυχοσωματικά και κατόπιν με ωριμότητα να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα, θυμηθείτε ότι ο βουβός θυμός όταν γιγαντώνεται γίνεται ανεξέλεγκτος, δώστε βοήθεια σε όποιον την χρειάζεται και με όποιον τρόπο μπορείτε. Το "Τίποτα" το κερνάμε σε αυτούς που προσπαθούν να μας τη φέρουν, στους φίλους κερνάμε τα "Πάντα". Αλληλεγγύη φίλοι μου, ας τη βάλουμε όλοι στη ζωή μας.