SAVE TANILA-TANILA

Ακολουθεί ένα άκρως οικολογικό ποστ, όσοι δεν αντέχουν ας απομακρυνθούν εγκαίρως. Όχι κύριοι, μετά από τους δεινόσαυρους, τα μαμούθ, τις λευκές τίγρεις, τους λευκούς ρινόκερους, την καρέτα - καρέτα, η φύση δεν αντέχει να χάσει άλλο ένα σπάνιο είδος όπως η Τανίλα-Τανίλα. Έτσι παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες γνωστών και μη εξαιρετέων blogger (ονόματα δεν θα αναφέρω, είναι εξάλλου πασίγνωστο ποιοι απαρτίζουν αυτή την απεχθή ομάδα ανθρώπων που θέλουν την εξόντωσή της), προχωρώ με τη σειρά μου στην δημιουργία μιας αντικίνησης στην Κίνηση Εξόντωσης Τανίλας που χωρίς αιδώ πρωτοστάτησε το Χ..aki (είπαμε ονόματα δε λέμε). Και το όνομα αυτής: Κίνηση Προστασίας Τανίλας (ΚΠΤ σε αντίθεση με το ΚΕΤ).

Save Tanila λοιπόν, κι όποιος αντέξει.

Υ.Γ.1: ο ψυχίατρος μου είπε να το προσέξω

Υ.Γ.2: πρέπει να μαζέψω τουλάχιστον άλλο ένα μέλος για να ισχύει ως κίνημα; ας μου απαντήσει κάποιος ειδικός

Υ.Γ.3: λέτε να φταίει που δεν έχω πάει διακοπές;

Κέντρο Ελευθέρων Διερχομένων

Ωραία εβδομάδα τελικά αυτή. Είχε λίγο απ' όλα.

Την Τρίτη ήρθε ο φίλος μου ο καλός από το χωριό και είχαμε μια σχετική κρασοκατάσταση (σπιτικός και δικός του ο οίνος, σε λευκή και κόκκινη απόχρωση) και σαν φαγητό στιφάδο. Δε λέω ελαφρύ για βράδυ, δεν μπορώ να σας περιγράψω τι συνέβει μετά. Όλα καλά αλλά νυστάξαμε από τις 12. Λίγα είπαμε, λιγότερα απ' ότι συνήθως λέμε δηλαδή, αλλά πολλά καταλάβαμε. Όπως συμβαίνει συνήθως τελικά. Δεν χρειάζονται να πούμε και πολλά για να συνεννοηθούμε Όσα λένε τα μάτια είναι αρκετά. Απλά έμεινε αυτή η αίσθηση του ανικανοποίητου, του ότι: θέλαμε κι άλλο για να χορτάσει ο ένας τον άλλο.

Σήμερα Κυριακή είχα να πάω από τη δουλειά. Ναι, Κυριακάτικο αποφασίστηκε να έχουμε μια σύναξη παλιών και νέων συνεργατών, για να πούμε για στόχους, επιδιώξεις, υποχρεώσεις, κλπ. Πλάκα είχε, γιατί γνώριζα ανθρώπους που μιλούσα από καιρό στο τηλέφωνο αλλά δεν είχα δει ποτέ μου. Κάποιοι απ' αυτούς ήταν άκρως ενδιαφέροντες. Η σκέψη μου όμως γυρόφερνε στο ότι: δεν έχω κάνει μια γενική καθαριότητα στο σπίτι (γνωστή ψυχοπάθειά μου για όσους παρακολουθούν), κι ότι αυτό που έκανα θα είχε μια επιπλέον συνεισφορά στην εργασιακή μου εξέλιξη; Αλλά μετά σκεπτόμενος την περιβόητη πλέον επιτροπή των σοφών κατέληξα ότι λίγα χρόνια πριν τη σύνταξη θα είμαστε κάπως έτσι με την συνάδελφο που βρίσκεται στον ίδιο τομέα με μένα:Αφού γύρισα στο σπίτι με τα πολλά, με περίμενε μια άλλη έκπληξη: μια μικρή και νέα φίλη θα ερχόταν να μείνει σπίτι. Η μεγαλύτερη όμως έκπληξη ήταν ότι είχε αρχίσει να ασχολείται με τα blogs... Είχε ήδη καταφέρει να δημιουργήσει το δικό της και with a little help from her friends μπήκε ακόμη πιο δυνατά στο παιχνίδι. Χαίρομαι όταν μπαίνει νέο αίμα στο χώρο. Και πόσο μάλλον για παιδιά που γνωρίζω και πιστεύω σ' αυτά. Σοφία μου ότι καλύτερο καλό μου (επίσης ξέρεις ότι σε πάω γιατί είσαι - περίπου, έχεις χρόνια ακόμη για να με φτάσεις - όσο ψώνιο είμαι κι εγώ).

Μ' αυτά και μ' αυτά πέρασε μια βαρύκοη εβδομάδα και πάμε για την άλλη τη σημαντική για μένα που πολλά θα ακούσω, πολλά θα δω κι ακόμη περισσότερα θα πω. Φιλιά σε όλους, να είστε καλά και να περνάτε όσο καλύτερα μπορείτε.

Υ.Γ1: όποτε μπορέσω θα ανεβάσω το post σχετικά με την σωτηρία ενός σπάνιου είδους
Υ.Γ2: είπα ότι χρειάζομαι επειγόντως διακοπές;

Μπερδεμένος

Λες και με μάτιασαν "σύντροφοι" (sic έκφραση τελευταία) ιστολόγοι. Πάνω που είπα όλα καλά, ρόδινα, αισιόδοξα κι ανθηρά, να χιλιάδες κατραπακιές πανταχόθεν. Και που να πρωτομαζέψεις δηλαδή: τη δουλειά που δεν ξέρω που πατώ και που βρίσκομαι; τον άνθρωπο και το σκυλί μου, που γυρίζω ψόφιος και δεν έχω διάθεση ούτε για χάδια και φιλιά, ούτε για παιχνίδια (χμμμ, κι άλλα δηλαδή, αλλά επειδή τούτο το blog είναι και πχιοτικό δεν του αρμόζει). Που παντρεύτηκε τις προάλλες πρώτος μου ξάδελφος και δεν έχω πάρει ακόμη να ευχηθώ; Που τόσο καιρό λέω να πάω να ακούσω τη λατρεμένη Satya (και φαντάζομαι ούτε που θα μου μιλήσει, ένα χρόνο παλεύουμε να πιούμε ένα καφέ και δεν τα έχουμε καταφέρει). Που η λατρεμένη Τανίλα κλείνει το ένα blog μετά από το άλλο λόγω της έλλειψής μου; Που η απόλυτα αγαπημένη Sikia έχει ήδη έτοιμες βαλίτσες και το μοναστήρι δεν έχει καν βρει το οικόπεδο που θα στεγαστεί; Τι να πρωτοπρολάβω; Άχρηστος σας λέω αισθάνομαι. Τέλος όμως η πλάκα, τώρα γυρίζω σελίδα ως γνήσιος δίδυμος (το απαραίτητο πιασιάρικο αστρολογικό που λέγαμε μερικά ποστ πιο κάτω).
Έχετε ποτέ σας αισθανθεί ότι μόνο ότι κακό εύχεσθε πιάνει; Ότι όσες καλές ευχές, προσευχές, εκκλήσεις κι αν κάνετε πηγαίνουν στο βρόντο; Κάτι τέτοιο μου συμβαίνει τελευταία. Και δεν είμαι κακός άνθρωπος (απ' ότι μου λένε δηλαδή), φαντάσου να ήμουν σαν κι αυτές τις γριές που καταριούνται όλη μέρα: "που να σου πέσει και να μην την βλέπεις", "που να μην σου κάτσει ούτε γίδα (είδατε είμαι και πολιτικά ορθός - δεν χρησιμοποίησα το πρόβατο)", κλπ. Δεν ξέρω πραγματικά που θα πάει αυτός ο Νοέμβρης, και πρέπει να πάρω και δυνάμεις γιατί προς το τέλος του παραμονεύει κι ένα σημαντικό γεγονός (θα το καταλάβετε εκείνη την ημέρα, θα υπάρχει ένα ξεχωριστό / ιδιαίτερο post). Σας γλυκοφιλώ και υπόσχομαι να επανέλθω σούπερ ανανεωμένος.
Υ.Γ 1: JoJo περιμένω νέα, μην μ'αφήσεις σε αγωνία (ξέρεις εσύ)
Υ.Γ 2: Επιμένω ότι χρειάζομαι διακοπές
Υ.Γ 3: Πάντα μου άρεσαν τα υστερόγραφα

Σ/Κ ξεκούρασης

Μετά από μια πολύ κουραστική, περίεργη αλλά τελικά αισιόδοξη εβδομάδα που πέρασε ήρθε το σαββατοκύριακο της χαλάρωσης και ηρεμίας. Ο καναπές εναλλασσόταν με το κρεβάτι και τούμπαλιν,με μόνη ενόχληση την μικρή Tamar που έκανε ότι περνούσε από το πόδι της για να ξαπλώσουμε παρέα (και αν δεν ήταν στις "δύσκολες ημέρες" της θα γινόταν σίγουρα). Μέχρι και το σπίτι άφησα σε κατάσταση λίγο μετά την πυρηνική καταστροφή και δεν επιδόθηκα στο αγαπημένο σπορ του Σ/Κ (βλ. καθαριότητα σε όλη της την διαστροφή). Ουφ, και τώρα που γράφω κουράστηκα, σας αφήνω για να πάω να ξαπλώσω λίγο, φιλιά και καλή βδομάδα.
Υ. Γ. 1: παρακαλώ μη γράφετε τόοοσο μεγάλα "σεντόνια" αυτό τον καιρό γιατί ούτε κι αυτά δεν μπορώ να διαβάσω
Υ. Γ. 2: Μάλλον χρειάζομαι διακοπές

Καλή διάθεση

Σήμερα ξύπνησα με καλή διάθεση, κάτι που συνεχίστηκε για όλη τη μέρα. Το αεροπλανάκι μου έχει κατακόρυφη προς τα πάνω τροχιά. Μπορεί να φταίει που μπήκε η Αφροδίτη στο Ζυγό και με ευνοεί σαν σχήμα (λέμε και κανά πιασιάρικο αστρολογικό παρότι δε σκαμπάζω /πιστεύω μία γενικά, ευτυχώς που δε με διαβάζει η πολύ καλή αστρολόγος φίλη γιατί θα μου έκοβε και την καλημέρα), μπορεί να φταίει που κι ο προβατάκος ανεβάζει αυτά τα Χριστουγεννιάτικα ποστ (που αν δεν είσαι καταθλιπτικός και μοναχικός τύπος, όσο να'ναι σου αρέσουν οι γιορτές και οι μαζώξεις), ίσως πάλι ο καιρός που χειμωνιάζει ανεπιστρεπτί (και σε φέρνει πιο κοντά, κρύο-κρύο κλπ), ποιός ξέρει τι ακριβώς.
Πάντως και το όνειρο που είδα, ότι είχα να πάω λέει στην Πάτρα να κάνω κι εγώ δε θυμάμαι τι - αλλά καλό ήταν - ή το άλλο το σημαδιακό που φίλη με είδε στον ύπνο της και με πήρε πρωινιάτικα στη δουλειά να με ρωτήσει αν είμαι καλά, όλα έπαιξαν τον μικρό ή μεγάλο ρόλο τους. Παρότι εργασιακά οι αναποδιές ήταν απανωτές, έπρεπε να περάσω από το λογιστή για να κλείσω βιβλία, κλπ αηδίες που δε χωνεύω με τίποτα, η διάθεση παρέμενε σε υψηλά επίπεδα. Σήμερα άναψαν για πρώτη μέρα και τα καλοριφέρ, γιορτάζουν πολλοί και καλοί φίλοι και φίλες - secret link μου φιλιά κι από δω - όπως επίσης καταλαβαίνετε δεν έχω θέμα ακριβώς, σαν τον καλό φίλο billzouk - αλλά έχω καλή διάθεση οπότε όλα τα βλέπω ρόδινα (και όχι δεν πήγα στα οροπέδια του Ρεθύμνου κι έχω τέτοια κέφια και σουρεάλ ψυχοσύνθεση) .
Αύριο είναι μια σημαντική ημερολογιακά ημέρα για μένα οπότε σίγουρα δεν θ'αφήσω τίποτα να μου την χαλάσει. Εύχομαι να είστε όλοι καλά και να φορέσετε τα γιορτινά σας χαμόγελα.

5 for fava

Άργησα αλλά τα κατάφερα. Ορίστε λοιπόν και τα δικά μου top-five (αν και ήθελα να προσθέσω άλλο ένα που δεν το έβρισκα με τίποτα).
1. Αγαπημένο κομπολόι αγορασμένο πριν αρκετά χρόνια σε διακοπές στο Ναύπλιο, από λιβάνι, αν το παίξεις για ώρα ή το κάψεις με αναπτήρα βγάζει το χαρακτηριστικό του άρωμα, αναμνήσεις πολλές, μισό δώρο - μισό αγορασμένο, μεγάλη ιστορία.
2. Χαλαζίας που παίζει τον ρόλο του σε στιγμές έντασης και όχι μόνο, δώρο.
3. Καρφίτσα από Εργάνη, δώρο φίλης καλής.
4. Βραχιόλι, κυριολεκτικά αγορασμένο κοψοχρονιά, αρπαγμένο από χέρι Αιγύπτιου στο Λούξορ, που άλλα ήθελε να πουλήσει, αλλά το ανελέητο Ελληνικό παζάρι νίκησε άλλη μια φορά.
5. Αεροπλανάκι καρφίτσα, δώρο αγαπημένου φίλου (που δεν υπάρχει πια), και αναλόγως της διάθεσης φοριέται με κατεύθυνση προς τα πάνω ή κάτω, όσοι γνωρίζουν μου φέρονται αναλόγως όταν το φοράω.

Κίνηση

Κάποιες στιγμές νιώθω ότι το μυαλό μου παίζει περίεργα παιχνίδια. Μόνο και μόνο για να βρίσκομαι σε εγρήγορση. Σήμερα το πρωί πηγαίνοντας για τη δουλειά έκανα τη συνηθισμένη μου διαδρομή. Στο δρόμο μου των περίπου 10 λεπτών μου απέσπασαν την προσοχή από τις συνήθεις σκέψεις τρία φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους γεγονότα.
Σε νεοαναγειρόμενη οικοδομή μια γάτα είχε αποκλείσει ένα ποντίκι κι έπαιζε μαζί του όπως στη γνωστή ρήση: το τρωκτικό δεν είχε καμία τύχη κι ο θύτης απλά έπαιζε μαζί του μέχρι να βαρεθεί το παιχνίδι και να απολαύσει το θεόσταλτο πρόγευμά του.
Λίγο πιο κάτω καλοστεκούμενος συνταξιούχος - μάλλον - ερχόταν προς το μέρος μου περπατώντας στην ίδια κατεύθυνση του πεζοδρομίου, κι ενώ βρισκόμασταν σε απόσταση περίπου 10 μέτρων αρχίσαμε τα χορευτικά μας θαρρείς: μια αριστερά, μια δεξιά ταυτόχρονα όμως, λες και μας είχε στήσει χορογράφος μετά από ατελείωτες πρόβες ή λες και περπατούσα προς καθρέφτη. Λίγο πριν πέσει ο ένας πάνω στον άλλο κάναμε την τελική προσπάθεια κι αποφύγαμε την σύγκρουση, ενώ χαμογελώντας ο τυπάκος μου λέει: "τυχερός είσαι, είμαι και βαρυκόκαλος και θα πλήρωνε πολλά η ασφάλειά μου".
Στο φανάρι του κεντρικού δρόμου περιμένοντας το πράσινο για να περάσουμε, ακουμπάμε ώμους με τον διπλανό μου και ηλεκτριζόμαστε ιδιαίτερα έντονα, κοιταζόμαστε κι απλά χαμογελάμε συνεχίζοντας το δρόμο μας.
Κινήσεις αποκλεισμού, αποφυγής, έλξης κι απώθησης ταυτόχρονα σε διάστημα λίγων λεπτών. Κινήσεις που απλά μάχονται τις άλλες, τις μηχανικές που κάνουμε καθημερινά κατευθυνόμενοι προς τους "στόχους" μας. Κινήσεις που ξυπνούν το μυαλό και μας λεν: υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα που συνειδητά ή ασυνείδητα αγνοείς, αλλά αυτή με επιμονή βγαίνει στην επιφάνεια κι είναι στο χέρι σου να την ζήσεις. Πόσα πολλά χάνουμε στη κάθε μικρή στιγμή της ζωής μας όταν δεν παρατηρούμε, ζούμε, ρουφάμε το μεδούλι αυτού που πραγματικά μας δίνεται: την ουσία των πραγμάτων και των πλασμάτων που μας περιβάλλουν και το πως αυτά κινούνται στον χώρο.
Πάντα μου έλεγαν ότι δεν είχα ρυθμό στην κίνησή μου. Όταν χόρευα με την ψυχή μου μπορεί και να προκαλούσα γέλιο. Όμως ήμουν εγώ, και δεν έδινα σημασία σε κανένα σχόλιο. Μου έχει λείψει εκείνος ο "πρωτόγονος" εαυτός, λέω να προσπαθήσω να τον ξαναβρώ.