Επιστροφή μετά από μερικές ημέρες στο χωριό των δικών μου, στο δικό μου τελικά χωριό... Πάνε 34 χρόνια από τότε που χτίστηκε το μικρό αρχικά εξοχικό που σιγά σιγά μεγάλωσε κι έγινε τελικά σπίτι, το σπίτι που φιλοξενεί τους δικούς μου τα τελευταία 10 σχεδόν χρόνια και που με κάθε ευκαιρία χαίρομαι να επισκέπτομαι. Μεγάλη Παρασκευή μετά του τέκνου (Ταμάρ ντε) κάνω είσοδο κι οι μυρωδιές από τις ανθισμένες πορτοκαλιές και λεμονιές είναι απερίγραπτη. Ειδικά οι φορτωμένες όσο δεν πάει λεμονιές που ρίχνουν τα χειμερινά για να δέσουν τα καινούργια ήταν χάρμα οφθαλμών. Οι πορτοκαλιές είχαν ακόμη περισσότερη μυρωδιά τόση που λίγωνες τα βράδια... Η Ταμάρ βέβαια ξέδωσε κι έφαγε όσο δεν περιγράφεται, από πρωινό σε μεσημεριανό (ας πούμε γαρίδες), το κανονικό της γεύμα κι όλο κι ένα τσιμπολόγημα από το βραδινό τραπέζι. Ανήμερα του Πάσχα δεν έφαγε κρέας να φανταστείτε, αρκέστηκε σε λίγο τυράκι ώστε να χωνέψει λίγο όσα είχε καταβροχθίσει τις δύο προηγούμενες ημέρες. Όσο για βόλτες, τίποτα άλλο, τόσο με μένα όσο και με τον αδελφό μου μύρισε και γύρισε όλη την περιοχή, κι όχι μόνο. Την Δευτέρα του Πάσχα αποφασίστηκε μια εκδρομή στα ορεινά, στη λίμνη που τόσο μας αρέσει.
Πέντε εμείς κι η Ταμάρ πήραμε τις ανηφοριές (πολλές στροφές ομολογουμένως) και φτάσαμε στο μοναδικό αυτό μέρος. Τεχνητή η λίμνη, αλλά τόσο όμορφο και σχεδόν αλπικό το τοπίο που ξεχνιόσουν απ' όλα. Το μοναστήρι του Άη Γιώργη (χρόνια πολλά στους εορτάζοντες) κι η μικρή παραλίμνια εκκλησία του Άη Φανούρη λίγο πιο πάνω από τη βυθισμένη για πάντα στη λίμνη είχαν φέρει αρκετό κόσμο κι έτσι η προσπάθεια ανεύρεσης παγκακίου για το σχετικό χλαπάκιασμα μεζέδων (ναι τύπου κεφτεδάκια κλπ) δεν ήταν και πολύ εύκολη υπόθεση. Στο μεταξύ η μικρή είχε κάνει αρκετά χιλιόμετρα κι ήρθε αντιμέτωπη με πρωτόγνωρα πλάσματα όπως: βατράχια (τα κυνήγησε με κίνδυνο να βραχεί, κάτι που καθόλου δεν της αρέσει), σαύρες (που δεν προλάβαινε να κυνηγήσει), πρόβατα (που σαφώς ήθελε να γευτεί καθώς οι σιαλογόνοι αδένες της είχαν πάθει κάτι) κι άλογα... για μια ακόμη φορά το απωθημένο των αλόγων δεν το ξεπέρασε, η ίδια ήθελε όσο τίποτα άλλο να πάει κοντά, να τα μυρίσει και να παίξει ίσως μαζί τους, αλλά καθώς είχαν και κάποια παιδάκια στις ράχες τους δεν ήθελα να το διακινδυνεύσω. Τέλος σε κάτι νεογέννητα κοπράκια συμπεριφέρθηκε πολύ καλύτερα απ' ότι θα περίμενα (της βγήκε το μητρικό ένστικτο στα γεράματα). Όσο για εμάς τους υπόλοιπους ήταν ότι έπρεπε για να φύγει το μάτι κι η σκέψη από την καθημερινότητα. 
Τα έλατα μόλις άρχιζαν να δένουν τα κόκκινα ακόμη κουκουνάρια σε καρπούς. Πάνω σε κάποια από αυτά ερωτευμένοι χάραξαν όρκους αιώνιας πίστης κι αγάπης - ενώ εκεί εγώ σκεφτόμουν δικές μου ανάλογες υποσχέσεις που ίσως δεν κράτησα ή αμέλησα με τον καιρό... Κάποιες φορές ο καιρός λειαίνει το βάθος της αυλακιάς και ξεθωριάζει γράμματα και σχήματα, το θέμα είναι να παραμένει η ουσία ζωντανή. Κάπου εκεί μου ήρθε να αγκαλιάσω το κορίτσι μου και να βγάλουμε μια από τις όχι και πολλές φωτογραφίες παρέα, έτσι για να θυμάμαι το πόσο μου άρεσε που ήμασταν αυτές τις ημέρες μαζί και πόσο θα μου άρεσε να ήμασταν ακόμη πιο πλήρεις...
Γιατί δεν χρειάζονται και πολλά, αυτοί που αγαπάς, αυτούς που νοιάζεσαι πιο πολύ κι η ανάγκη να τους το δείχνεις και να το λαμβάνεις όταν γίνεται. Πέρασα τελικά καλά, η επιστροφή όμως με έκανε να θέλω να αναθεωρήσω στάσεις και συμπεριφορές, ίσως να βλέπω ότι οι χαραγματιές στα δέντρα ξεθωριάζουν και θέλουν ένα νέο ζωντάνεμα, προσπαθώ προς το παρόν να ανακαλύψω που φταίω εγώ, δεν είναι πάντα εύκολο αυτό, σίγουρα είναι ευκολότερο να ρίχνουμε το φταίξιμο στους άλλους.
Ελπίζω να είστε όλοι καλά και να τα λέμε ανταλλάσοντας εικόνες, εμπειρίες και σκέψεις όπως τόσα χρόνια τώρα.
