Επιτέλους...

... είδα θάλασσα και Άνοιξη. Με όχι και τόσο ευχάριστη αφορμή κατηφόρισα προχθές προς τους δικούς μου σε παραλιακό χωρίον της Κορινθίας. Είχα να πάω κι από τα Χριστούγεννα (ναι ξέρω, καλό γαϊδούρι είμαι κι εγώ, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία), οπότε μια και δυο με την τσάντα στον ώμο έφυγα απευθείας από τη δουλειά. Συνάντησα ψιλοβρόχι στο δρόμο, ενώ και το βράδυ της Παρασκευής γενικά έβρεχε. Το Σάββατο ήταν επίσης μουντό αλλά μια βόλτα στον κήπο βγήκα κι άρχισε να αλλάζει παραστάσεις το μάτι μου. Κάτι τα πρώτα μπουμπούκια της πορτοκαλιάς (ακόμη βαριά φορτωμένη), κάτι οι μαργαρίτες, τα γεράνια και τα τριφύλλια, ένα κάποιο χρώμα άρχισε να καθαρίζει το μυαλό μου από το γκρίζο της βδομάδας που πέρασε (βρισκόμουν κάπου μεταξύ νοσοκομείων κι ιατρικών ανακοινωθέντων από αρκετά μέτωπα). Φυσικά τα εργασιακά τηλέφωνα δεν έλειψαν ούτε κι εδώ, κι εγώ έπρεπε να προσπεράσω κρεβάτι που κοιμόταν ο αδελφός, να ανοίξω υπολογιστή και να συνδεθώ στο διαδίκτυο, να μιλήσω με συνεργάτες και τέλος πάντων για να μην ξεχνιόμαστε κι εντελώς βρε παιδί και αποσυντονιστούμε ένα πράγμα. Όμως είναι αυτή η ατμόσφαιρα της ασφάλειας κάθε που βρίσκομαι με τους δικούς μου, η σοφία του πατέρα που παρότι νιώθει να φτάνει προς τη δύση του δεν το βάζει κάτω με τίποτα (καλά, ταλαιπωρώντας λίγο την έρμη τη μάνα) κι εκεί που αρχίζει να  μου λέει: εγώ κοντεύω, εσείς να παλέψετε, και βλέπει το βλέμμα μου που γίνεται μαύρο το μαζεύει αμέσως και χαμογελάει λέγοντας κουφάλα νεκροθάφτη (όπου νεκροθάφτη βάλτε το όνομα πολιτικού, καταλαβαίνετε) ποτέ δε θα πεθάνουμε, ο τρόπος που η μάνα μου με αποκαλεί ψυχή μου (τώρα που το σκέφτομαι με τον ίδιο τρόπο το λέω κι εγώ στην Ταμάρ), και τόσα άλλα μικρά και για πολλούς ασήμαντα που για μένα είναι μεγάλο κομάτι της ζωής μου κι ένα κράτημα σε αυτήν. 

Η σημερινή Κυριακή όμως ήταν ότι ακριβώς ζητούσα: καθαρή ατμόσφαιρα, ιδανική θερμοκρασία, ένας ήλιος καθαρός και μια διάθεση για βόλτα μεγάλη. Περπατώντας προς την παραλία χάζευα στα άχτιστα οικόπεδα την πανδαισία του κιτρινοπράσινου της βρούβας (κάποτε μου έφερνε αλλεργία και μόνο που τις έβλεπα) με τις πρώτες παπαρούνες που έσκαγαν και τις αγριομαργαρίτες, παρέα με μάραθο κι άλλα αγριόχορτα. Φτάνοντας στη θάλασσα αγαλλίασα, ήταν τόσο ήρεμη, τόσο ανοιχτή γαλάζια, μόνο ένα ψαροκάικο και μερικοί γλάροι "λέρωναν" το απόλυτο της κυριαρχίας της στον ορίζοντα. Σε συνδυασμό δε με τις θαλασσινές βιολέτες που είχαν βγει κάτω από τα αλμυρίκια κι έφτιαχναν το δικό τους χαλί το θέαμα ήταν μοναδικό. Βημάτιζα όσο πιο αργά γινόταν, κάπου κοντοστεκόμουν (και βέβαια σιχτίριζα που δεν είχα πάρει τη μηχανή μαζί μου), κόσμος πολύ λίγος περνούσε, τίποτα δε χαλούσε τη μαγεία αυτής της βόλτας. Κάθισα σε ένα παγκάκι της παραλίας, έκλεισα τα μάτια, αισθάνθηκα την αλμύρα και κράτησα για πάντα στη μνήμη αυτή την εικόνα που κι η καλύτερη μηχανή δε θα μπορούσε να "αποθανατίσει".

Σας εύχομαι μια υπέροχη, χρωματιστή, ευωδιαστή Άνοιξη

≈