ΧΑΜΟΓΕΛΑ

Ο τίτλος μπορεί να διαβαστεί είτε ως ουσιαστικό είτε ως προστακτική.

Το βέβαιο είναι ότι ο κόσμος όπως τον ξέραμε αλλάζει και δεν έχει πισωγυρίσματα. Κάτι η φύση και τα τερτίπια της (σεισμοί, τσουνάμι, ακραία φαινόμενα) που σαν επακόλουθο έχουν την πυρηνική απειλή κι όχι μόνο υπενθυμίζοντάς μας πόσο λίγοι είμαστε που νομίζαμε ότι μπορούμε να τιθασεύσουμε τα πάντα με το μυαλό και την τεχνολογία, κάτι οι εξεγέρσεις στο ευρύτερο ισλαμικό τόξο με την αμήχανη αντίδραση της δύσης (που είναι σίγουρο ότι θα αποβεί μπούμερανγκ με περισσότερες απώλειες παρά οφέλη), κάτι η όλο και χειρότερη κατάσταση στα εσωτερικά μας (τα γιαούρτια σου λέει στις τσέπες είναι πλέον must), δε σου αφήνουν και πολλά περιθώρια για χαμόγελα. 

Στην καθιερωμένη μου πεζοπορία προς την δουλειά ή προς το σπίτι αντίστοιχα, όλο και περισσότερους άστεγους, επαίτες και εικόνες που με θλίβουν βλέπω. Σκηνή που μου έχει μείνει σε κεντρικό σουβλατζίδικο με πολύ κίνηση: απόγευμα, ο σερβιτόρος μαζεύει τραπέζι, ένα σουβλάκι έχει παραμείνει άθικτο, άστεγη του ζητά να της το δώσει, αυτός αρνείται, του λέει: γιατί να το πετάξεις ή να το δώσεις στα σκυλιά, πεινάω σου λέω... τελικά το αρπάζει με τσαμπουκά και το καταβροχθίζει με μιας... Στα διαλείμματα για τσιγάρο που κατεβαίνουμε σε κεντρικό πεζόδρομο ορδές ανθρώπων ζητούν από ένα τσιγάρο, έως εισιτήριο για το μετρό, να τους αγοράσεις ένα κουλούρι από το διπλανό πάγκο ή απλά να τους δώσεις προσοχή, να τους κοιτάξεις στα μάτια και να καταλάβεις ότι εύκολα μπορείς να βρεθείς στη θέση τους... Χαμογέλα,

Πραγματικά δεν ξέρω αν είμαι προνομιούχος που έχω τη δουλειά μου, υγεία, μικρές αποδράσεις από την καθημερινότητα, φίλους να συμμερίζομαι τις απόψεις μου, τη δυνατότητα να μπορώ ακόμη να χαμογελώ... Τα αυτονόητα μετά από κόπους ζωής και πολύ προσπάθεια θεωρούνται πλέον προνόμια, φορολογούνται, πετσοκόβονται όποτε τους καπνίσει, καθημερινότητα μέσα σε μόνιμο άγχος για το αύριο - τόσο που ξεχνάς να ζήσεις το σήμερα - κουράστηκα, βλέπω ότι το παιχνίδι είναι πολύ βρώμικο και στημένο αλλά χωρίς να βρίσκω διέξοδο και διαφυγή το παίζω μέχρι τέλους κι αυτό είναι που με κάνει περισσότερο να εξοργίζομαι. Χαμογέλα,

Τις προάλλες φίλος που δουλεύει σε ψαροταβέρνα μου διηγήθηκε ότι γνωστός βουλευτής και πρώην υπουργός απαίτησε από τον ιδιοκτήτη να μην σερβιριστεί ως είθισται γιαούρτι σαν επιδόρπιο (φαντάζομαι καταλαβαίνετε τους λόγους). Έξαλλος μόνιμος θαμώνας ζητώντας επίμονα το καθιερωμένο φινάλε του γεύματος πήρε την διπλωματική απάντηση: μα δεν καταλαβαίνετε; μας τελείωσε για σήμερα... (σίγουρα από το μυαλό του θαμώνα πρέπει να πέρασε: γμτ, πρόλαβαν άλλοι και του το πέταξαν). Όπως και να' χει δε συμφωνώ με την πλήρη απαξίωση της πολιτικής αλλά από την άλλη δεν μπορώ να μην συμμεριστώ αυτή την οργή που φουντώνει όλο και περισσότερο και δεν ξέρουμε που μπορεί να καταλήξει. Γιατί οι λαγοί που κρύβονται στο καπέλο είναι πολλοί, οι σωτήρες αμφίβολοι κι αυτοί που περιμένουν στη γωνία να αρπάξουν την ευκαιρία ακόμη πιο επικίνδυνοι. Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση και να μην αφήσουμε το θυμό να μας τυφλώσει αλλά να μας οπλίσει με δημιουργικότητα και δώσουμε λύσεις κι απαντήσεις όταν πρέπει.

Στα απλά και καθημερινά θέλω να χαιρετίσω την πολυαναμενόμενη ιστολογική προσπάθεια The Food & Leisure Guide που έστησαν φίλοι για φίλους, μια πολύ όμορφη και σίγουρα εναλλακτική πρόταση με μέλλον, την δεύτερη επίσκεψη στο mono tapas bar (και νομίζω ότι επίκεται και 3η συνεχόμενη την Κυριακή που μας έρχεται, τι να κάνω θα το αντέξω μάλλον) απ' όπου και το παραπάνω βιντεάκι σε καλύτερη ανάλυση από αυτό του κινητού πριν 2 ποστ, με τη Σοφία να φλέγεται σε ένα πιάνο και πάλι (και μεις να πίνουμε το Βόσπορο εκ νέου),  και μια αυριανή σκορδομπακαλιαριάδα (περιμένουν να φτιάξω εγώ την σκορδαλιά - την πάτησαν) σε φίλους. Τέλος τη Δευτέρα - κουράστηκα  ήδη τώρα που τα σκέφτηκα όλα αυτά - θα παραβρεθώ στην πρεμιέρα του φίλου Μάνου στην "Πράξη χωρίς λόγια"  μια ακόμη ιδιαίτερη στιγμή με μεράκι. Βλέπετε παρόλη τη μαυρίλα που περιέγραψα πιο πάνω προσπαθώ να αντισταθώ στη μιζέρια με όποιους τρόπους μπορώ και να ζήσω το σήμερα και το κοντινό αύριο όσο καλύτερα γίνεται. Αν μη τι άλλο κάποια πράγματα μας εξυψώνουν χωρίς να χάνουμε το στίγμα και τους στόχους μας. Σας φιλώ κι εύχομαι να περάσετε ένα πολύ όμορφο τριήμερο.

Α, και μην ξεχνάτε... ΧΑΜΟΓΕΛΑ, τους κάνεις/ουν να ανησυχούν

≈