Ευτυχία είναι....

... πολλά πράγματα, πάντως το θεατρικό έργο του Πέτρου Ζούλια με τη Νένα Μεντή (βασισμένο στο βιβλίο της εγγονής της Ρέας Μανέλη - "Η γιαγιά μου η Ευτυχία") Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ήταν πράγματι ευτυχία που το είδα. Εδώ και τρία και χρόνια που παίζεται το συζητάμε να πάμε, απ' όλους είχαμε ακούσει τα καλύτερα αλλά πραγματικά δεν περίμενα να με αγγίξει τόσο πολύ. Στο θέατρο Βασιλάκου στον Κεραμεικό, σκαρφαλωμένοι στο τελευταίο διάζωμα του αμφιθεάτρου με καρέκλες δίπλα στον ηχολήπτη (να είσαι καλά για τις πληροφορίες...), είχαμε την τύχη να ζήσουμε αυτή την εμπειρία. Από το πρώτο λεπτό μέχρι και το τελευταίο (περίπου 1 1/2 ώρα μονολόγου από την κυρία Μεντή), δεν μπορούσαν να φύγουν τα μάτια κι όλες οι αισθήσεις σου από τη σκηνή. Εναλλαγές γέλιου και συγκίνησης, περάσματα τραγουδιών που μας έχουν σημαδέψει όλους, όλα σε ισόποσες και προσεγμένες δόσεις, μια πρωταγωνίστρια πραγματικά εξαιρετική, από παιδούλα μέχρι τα τελευταία της έπειθε με την κίνηση και την ομιλία της, ακόμη κι οι "φανταστικοί" συμπρωταγωνιστές της ήταν εκεί με ένα μαγικό τρόπο.

Δεν ήταν δυνατόν όλες οι ηλικίες των θεατών, από τους πολύ νεαρούς μέχρι και τους πολύ ηλικιωμένους να μην έβρισκαν καταστάσεις που να μην τους αφορούσαν άμεσα. Προσωπικά, ειδικά αναφερόμενη στα χρόνια της στο Αϊδίνι - πατρίδα της γιαγιάς μου από την οποία φέρω το όνομά μου κι όχι μόνο - με άγγιξε τόσο βαθιά και τόσο αληθινά... ήταν σα να άκουγα και πάλι τις αφηγήσεις της γιαγιάς μου, τα όμορφα χρόνια της χαμένης πατρίδας, ο διωγμός, οι δυσκολίες προσαρμογής εδώ... Έπειτα τα πάθη της, η αγάπη που έδειχνε σε συγκεκριμένους ανθρώπους, η απώλεια των αγαπημένων της (με σειρά: μάνα, άντρα και κόρη) και το δικό της στωικό φινάλε, όπως τότε που είτε παίζοντας σε μπουλούκια είτε με την Μαρίκα Κοτοπούλη το ζητούμενό της ήταν το χειροκρότημα, η καταξίωση (;). Όλη της η ζωή μια παρτίδα πόκα, ήξερε ότι τελικά θα χάσει αλλά γούσταρε το παιχνίδι, ρουφούσε το τώρα με όλη της τη δύναμη. 

Μικρή σημασία (τουλάχιστον για την ίδια) έχει ότι εκτός των γνωστών που άφησε, έδωσε πολλά ακόμη τραγούδια σε άλλους που τα σφετερίστηκαν ως δικά τους κι έκαναν μεγάλες επιτυχίες ή ακόμη ένας θεός ξέρει πόσα ανέκδοτα θα υπάρχουν ακόμη, η ουσία είναι αυτά που είπε η ίδια στην τελευταία της συνέντευξη το 1970:

"... Δεν βαριέσαι. Τι παίρνει κανείς μαζί του; Μήπως μπορούμε να αλλάξουμε και τίποτα; Διαβάστε τους αστροναύτες που είδαν τη γη και ανέτελλε; Ε, λοιπόν, σ' αυτό δα το άστρο βρισκόμαστε κι εμείς αυτή την ώρα που μιλάμε, μαζί με τόσους άλλους... Εδώ σταυρώθηκε ο Χριστός, εδώ ήπιε ο Σωκράτης το κώνειο, εδώ έπαιξε η κυρία Ευτυχία χαρτιά και τα' χασε... Εδώ είναι όλα. Μικρές χαρές, μεγάλες λύπες, άνθρωποι μικροί, μεγάλοι άνθρωποι... Εγώ πάντα έτσι ήμουνα. Να φάμε και να πιούμε σήμερα, "η γαρ αύριον μεριμνήσει τα ευατής" ..."


Ευχαριστώ τους συντελεστές της παράστασης και την παρέα που με παρακίνησε να πάμε να το δούμε, όσοι δεν το έχετε προλάβει θα παίζεται σίγουρα για άλλες 3 βδομάδες (είναι απίστευτα δύσκολο για την κα Μεντή κι απορώ πως άντεξε 3 χρόνια τώρα να παίζει αυτό το ρόλο 4 φορές τη βδομάδα), τα εισιτήρια δύσκολα αλλά πιστέψτε με αξίζει να το δείτε κι από το διάδρομο καθισμένοι.

Εύχομαι σε όλους κάθε ευτυχία...