Αγαπητό μου ημερολόγιο...

σήμερα μας έκαναν άλλη μια αλλαγή θέσεων στην εργασία. Την έκτη αν θυμάμαι καλά σε δύο περίπου χρόνια. Όχι δεν παραπονιέμαι, είναι για να μη βαριόμαστε και να αλλάζουμε παραστάσεις. Επίσης η επικοινωνία με συνεργάτες έχει περάσει σε Αλμοντοβαρικά επίπεδα, εκεί που συζητάς για οικονομικά θέματα μπορεί να ξεφυτρώσει το θέμα της έλλειψης κατανόησης από φίλους, γνωστούς, την οικογένεια, τον /την γκόμενα κ.ά χαριτωμένα. Θέλει πολύ κόπο τελικά να βγάλεις το παντεσπάνι στις μέρες μας. Το πιο τραγελαφικό γεγονός πάντως κι ένα από τα καλύτερα που έχω δει τελευταία είχε να κάνει με επαγγελματικό e-mail από γραμματέα συνεργάτη που ξεκινούσε με το: hello είμαι ο τάδε... και κατέληγε: σας παρακαλώ μη με δώσετε στο αφεντικό για την πατάτα που έκανα γιατί σαν νέος θα φάω σουτ (αυτολεξεί σας λέω, ακόμη δεν το πιστεύω...). Τι να πεις, το χιούμορ καμιά φορά αποδίδει (όχι πάντως στη συγκεκριμένη περίπτωση).

Κατά τ' άλλα καλά να λέμε, αν και περίμενα ότι με την εαρινή ισημερία κάπως θα έστρωνε ο καιρός. Έτσι για να φτιάξει λίγο η διάθεση των παιδιών που βλέπω κάθε πρωί πηγαίνοντας για τη δουλειά. Φατσούλες νυσταγμένες, βαριεστημένες, αδιάφορες, άλλο ένα ίδιο πρωινό, μουντό, θολό, δε θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι, Ταμάρ κατέβα - σαν σίγμα τελικό ξυπνάω κάθε πρωί, προσπαθώ να αλλάζω διαδρομή κάθε μέρα, να αλλάζω διάθεση πριν μπω στο γραφείο, να έχω την πραγματική μου διάθεση όταν μπαίνω σπίτι (ανάποδα το κάνω; μάλλον). Κι όμως κάπως ανέγγιχτος δείχνω τελευταία, και τα καλά και τα άσχημα τα αντιμετωπίζω με τον ίδιο περίπου τρόπο: ε και; Πιθανόν να είναι η διάθεση μετά από τη χειμερία νάρκη που ομολογουμένως είχε μεγάλη διάρκεια, θέλω ανάλαφρα ρούχα, χαμόγελα, μουσικές, φαγητά, θεάματα - τα φασόλια κι ο Αγγελόπουλος μου έπεσαν βαριά χθες βράδυ...

Γεμίστε μπαταρίες παίδες, με τον ήλιο, τον αέρα κι ότι άλλο φυσικό σαν ενέργεια μπορείτε να φανταστείτε, οποιαδήποτε εναλλακτική μορφή των πραγμάτων είναι το μέλλον, είτε το θέλουν είτε όχι...