Κρίση...

όχι η γνωστή οικονομική των ημερών, ούτε η άλλη του άσματος "κρίση, με πιάνει κρίση", το πως κρίνουμε τους άλλους είναι το θέμα μου. Είναι κάτι που ακόμη το δουλεύω κι ίσως δεν έχω καταλήξει εντελώς, πάντως βγήκε στην επιφάνεια κι άρχισα να το επεξεργάζομαι σαν θέμα από προχθεσινή συζήτηση περί παντός επιστητού μετά καλής παρέας όπου η κριτική σε συγκεκριμένα πρόσωπα (είτε ήταν πολιτικοί, είτε γενικότερα φίλοι, γνωστοί, άνθρωποι της διασημότητας ή όχι) έδινε κι έπαιρνε. Παρατήρησα λοιπόν (και διαφώνησα σε αρκετά σημεία) με τους ανθρώπους που στην κριτική τους απέναντι στον άλλο βγάζουν δικά τους θέματα και προβλήματα και σε καμία περίπτωση δεν μπαίνουν στη θέση του. Βλέπουν μόνο από τη δική τους μεριά το φαίνεσθαι, κρίνουν πράξεις σύμφωνα με τα δικά τους πιστεύω, αφήνουν εκτός την διαφορετικότητα στη σκέψη και την έκφραση, τις περισσότερες φορές επιφανειακά ή εντελώς αντίθετα: δηλαδή με τόσο βάθος που φτάνει να κουράζει σαν ανάλυση.

Τα πράγματα είναι πολύ απλούστερα: είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς με τον άλλο, δεν είναι ανάγκη να ακολουθεί ο οποιοσδήποτε τα πιστεύω σου για να γίνει αποδεκτός από σένα, ειδικά αυτοί που εκτίθενται. Θα μου πεις (κι έχεις δίκιο) ότι ειδικά αυτοί που εκτίθενται σε δημόσια κριτική περιμένουν αντιρρήσεις ίσως κι αφορισμούς για το τι λένε ή τι κάνουν, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ από τους σκεπτόμενους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μου να απορρίπτουν κάτι που δεν κατανοούν είτε λόγω διαφοράς ηλικίας, είτε λόγω διαφοράς απόψεων. Κανείς δεν κάνει τον κόπο να καθαρίσει για λίγο από τις σκέψεις και τα προβλήματά του και να δει με άλλο μάτι το συνάνθρωπό του, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να προσεγγίσει την αλήθεια του άλλου γιατί πιστεύει στο δικό του δόγμα, την προσωπική του αλήθεια (που άλλη δεν υπάρχει;). Θα μου πεις τώρα: εσύ δεν κρίνεις (κατακρίνεις πολλές φορές); Σαφώς και το κάνω και σίγουρα είναι δύσκολο να βρίσκω παντού δικαιολογίες (ακόμη δυσκολότερο να μπαίνω στη θέση και το μυαλό του άλλου). Πάντως προσπαθώ να μην είμαι απόλυτος στην κρίση μου και να αφήνω παραθυράκια ανοιχτά, για να ξαναπεράσω, να δω μήπως δεν είχα δίκιο, μήπως ήμουν αυστηρός, μήπως δεν είχα καθαρό μυαλό. Ενώ αν βάλω αυτή την (απόλυτα μισητή για μένα) ταμπέλα στον οποιονδήποτε και τον χαρακτηρίσω κάπως, δεν υπάρχει περίπτωση να του κάνω επίσκεψη στο μέλλον.
Με όλα τα παραπάνω δεν ασπάζομαι ούτε αναπαράγω το (παρα)χριστιανικό μην κρίνεις ίνα μην κριθείς, απλά προτείνω ότι όταν το κάνουμε να βάζουμε το (προ)χριστιανικό νεράκι στο κρασί μας και να εξετάζουμε διάφορες παραμέτρους όταν το κάνουμε.

Αυτό τον καιρό συνέπεσε να βλέπω πολύ αγαπημένους φίλους από διάφορα μέρη της Ελλάδας που είτε είναι ήδη είτε πρόκειται να έρθουν εδώ, και δεν σκοπεύω βέβαια να αναλωθώ σε κανενός είδους κριτική, μόνο να διασκεδάσω και να το ρίξω λίγο έξω (ή και μέσα καλά είναι με καλή παρέα). Σας φιλώ κι ελπίζω η Σαββατιάτικη αλλαγή ώρας να αλλάξει και τις διαθέσεις μας (λατρεύω να αργεί να νυχτώσει...)

Υ.Γ.: Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και στο Έθνος μας βεβαίως