27/2/09

Ο Ντέμης...

... κι ουχί γκαντέμης είναι το έτερο τέκνο της οικογένειας (εκτός της Tamar), που ζει εδώ κι έξι περίπου χρόνια με τους δικούς μου στο χωριό. Όμορφος, καθαρός, μελωδικός (όχι τώρα, όταν ζεσταίνει ο καιρός) την περνάει ζάχαρη. Ξεκίνησε το μακρύ του ταξίδι από μια μεγάλη κλούβα με πολλούς συγγενείς στο Ευβοιώτικο χωρίον που όλοι γνωρίζετε κι αφού πέρασε 2 γέφυρες (όσοι μιλούν για τρελά νερά γνωρίζουν) κατέληξε εδώ που βρίσκομαι κι εγώ τώρα.Δεύτερη στη σειρά Παρασκευή εκτός εργασίας (off ελληνιστί) κι εκτός των τειχών, στο τέλος θα μου γίνει συνήθεια. Ας επανέλθω όμως στο Ντέμη: το όνομά του προφανές, κίτρινος από κίτρινο σόι (αεκτζής ο κολλητός που μου τον έδωσε), εγώ γεννημένος και μεγαλωμένος στη Ν.Φιλαδέλφεια, ο αδελφός κι η μάνα μου Αεκτζήδες, δεν είχε τύχη για κάτι άλλο σαν όνομα (θυμηθείτε πριν έξι χρόνια βέβαια - τώρα μπορεί και να τον έλεγαν Ντούσαν). Βέβαια ο πατέρας επιμένει πράσινος κι ο Ντέμης για να του κάνει το κέφι όταν τρώει μαρούλι πρασινίζει τη μύτη κι όχι μόνο μεταμορφωμένος σε βέρο Βραζιλιάνο (εδώ όλοι συμφωνούμε).
Όπως ο Ντέμης έτσι κι εγώ όταν βρίσκομαι με τους δικούς μου νιώθω μια γλυκιά ασφάλεια που όσο μεγαλώνω και μεγαλώνουν γίνεται όλο και περισσότερο φυσική και καθόλου επιτηδευμένη και δήθεν. Όσο και να διαφωνούμε για κάποια πράγματα το δέσιμο είναι τόσο ισχυρό που τίποτα και κανείς δεν μπορεί να το διασπάσει.
Όσο για το μέρος... οι μνήμες, οι αισθήσεις κι οι παρουσίες τόσων βιωμάτων εδώ και τριάντα κάτι χρόνια μόνο καλό μπορούν να μου κάνουν. Μπορεί να μην υπάρχει πια η αμυγδαλιά που είχα φυτέψει από ένα μυγδαλάκι πριν 35 χρόνια ή η μουριά που στον ίσκιο της καθόταν η γιαγιά και μου' λεγε ιστορίες από παλιά, αλλά η άυλη παρουσία τους κι η εντύπωσή τους στο υποσυνείδητό μου με κάνουν να χαμογελώ και να αναπολώ. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν σύμφωνα με το στιχουργό, κι είναι αυτή η αναπαραγωγή από το μυαλό τόσων ευχάριστων αναμνήσεων που με κάνουν να ηρεμώ, να σκέφτομαι, να ξαναβρίσκομαι στην ασφάλεια της μητ(έ)ρας.
Ο Ντέμης σιγοκελαϊδά δηλώνοντας το σούρουπο που πέφτει κι αρχίζει να κουρνιάζει κάτω από τη ζεστασιά των φτερών του.
Πόσο τυχερός είναι, πόσο τυχερός είμαι...

10 σχόλια:

  1. Τυχερός είσαι! Όχι μόνο για το ζωάκια! Συμπαθητικότατο το καναρίνι! Και προτιμότερο το Ντέμης από το Ντούσαν, λολ!
    Τυχερός που έζησες όλα τα τριγύρω.. τη γιαγιά, την αυλή, την ξεγνοιασιά.. τα παραμύθια, έστω και αν κατάλαβες κάποτε πως είναι.. παραμύθια..
    Καλό τριήμερο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ωραίο το πουλί σου! αν δεν ήταν και αεκ θα ήταν το καλυτερο πουλί του κόσμου, τάισέ του καρότα και θα γίνει ολυμπιακός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος1/3/09, 10:29 μ.μ.

    Είμαστε το παρελθόν μας.. κι αυτή τη σχέση με τους γονείς, τελικά, μόνο όταν μεγαλώνεις την αξιολογείς σωστά, ε;

    Καλή Καθαρή Δευτέρα!

    υγ: πρέπει να φτιάξω το μπλογκ, δεν παίρνει άλλη αναβολή - σε φιλώ καλό μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. στα σιγοκελαϊδίσματα του ντέμη και στα κελαϊδίσματα τα δικά σου (σας)!
    πολύ καλό μήνα!! και πολύ καλή καθαρά δευτέρα.
    (αν βάλεις μύγδαλο στο χώμα πιάνει;;; γιατί έβαλα κάνα δυο που βρήκα πεσμένα από την αμυγδαλιά)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΠΟ ΠΟ ΠΟ
    τι μου θύμισες!
    Τον δικό μου τον έλεγαν Ρίκο και ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΕ, απλά δε σταματούσε να κελαηδάει.
    Μου άρεσε να τον τρομάζω βάζοντας το χέρι μέσα στο κλουβί και πιάνοντάς τον στη χούφτα μου.
    Ωσπου τα βρόντηξε κι έφυγε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. πανέμορφος ο Ντέμης!
    φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Hfaistiwna ναι είμαι για όλα αυτά που αναφέρεις κι ακόμη περισσότερα, καλά να περνάς

    ria κοίτα, το καλοκαίρι και με κάτι ειδικές τροφές πορτοκαλίζει αλλά μέχρι το κόκκινο θέλει πολύ για να γίνει, καλά που δεν μου είπες να το βάψω... φιλιά

    Ανώνυμε έτσι είναι, και ναι φτιάξε το μπλοκ ντε...

    basnia κι εσύ ότι καλύτερο για αυτή την Άνοιξη, έτσι ακριβώς έκανα την μυγδαλιά μου, με ένα αμύγδαλο στο χώμα, απλά περιμένεις αρκετά μέχρι να ριζώσει...

    Tanila βρε συ, ούτε το πουλί δε σε άντεξε; τόσο που το βασάνιζες το καημένο...

    jojo φιλιά καλή μου, να είστε όλοι σας καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η παπαγαλίνα μου είναι γαλάζια και τη λένε Ντενίζ . Όποτε είμαι σπίτι κάθομαι με τις ώρες και τις σφυρίζω. Άσε που βλέπει και Καμπουράκη κάθε πρωί στο Mega

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. so_far είναι καλά η Ντενίζ παιδί μου; ακούς εκεί Καμπουράκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ωραίο κείμενο, ζεστά λόγια, όμορφες μελωδικές εικόνες. Το σημείο με την ασφάλεια του πατρικού μίλησε στην καρδιά μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

καλώς ορίσατε