Μακροβούτια

Σα να είχα μόλις βγει από μακροβούτι κι ανέπνεα μετά από αρκετή ώρα. Τέτοια αίσθηση μου άφηνε η σημερινή μου "απραξία". Μια μέρα άδειας από τη δουλειά κι εγώ στα γνωστά ευβοιώτικα λημέρια, με τους φίλους τους καλούς, το κρασάκι, τους μεζέδες, το τζάκι φλογισμένο και την ψησταριά να μην προλαβαίνει να στεγνώσει.
Τι κι αν έρχονται τα μηνύματα ακατάπαυστα στο εργασιακό κινητό, τίποτα δεν είναι ικανό να μου χαλάσει την ηρεμία της στιγμής. Μικρές αποδράσεις που αποδεικνύουν το αυτονόητο: ίσως ακόμη να μην χρειάζεται να αλλάξεις μέρος ή να πας κάπου μακριά, τα "εφόδια είναι που κάνουν τη διαφορά. Η αίσθηση ότι σε αγαπάνε, η ζεστασιά της παρέας, η άνεση σε αυτά που λες κι ακούς, χωρίς στησίματα, δήθεν και ρητορίες.
Η ουσία της ίδιας της ζωής: να κάνεις πράξη αυτά που επιθυμείς σε επίπεδο καθημερινότητας. Δύσκολο έτσι; Μου αρέσουν τα δύσκολα όμως, πάντα τέτοιους δρόμους επέλεγα, η ευκολία είτε αφορούσε επίλυση θεμάτων (ή προβλημάτων) είτε τη στάση ζωής, με άφηνε παγερά αδιάφορο. Δεν οφείλω να αποδείξω τίποτα σε κανένα, το μακροβούτι που επέλεξα να κάνω θα έχει τη διαδρομή και τη διάρκεια που θα επιλέξω εγώ. Κι όταν θέλω να ανασάνω θα βγαίνω στην επιφάνεια.

Υ.Γ.: κάποιοι το βαφτίζουν "ελευθερία", εγώ προτιμώ να μην το χαρακτηρίζω αλλά να μένω με την "αίσθησή του", άντε καλά μασκαρέματα και καλά να περνάτε... έχω αφήσει το κρασάκι μόνο του και πρέπει να ζωντανέψω τη φωτιά στο τζάκι