Πες μου τη λέξη...

αυτή τη μόνη λέξη...

Ήταν αρκετά γεμάτη αυτή η εβδομάδα. Είδα ανθρώπους που είχα να δω καιρό κι άλλους που έβλεπα για πρώτη φορά και τους γνώριζα μόνο από εδώ. Για τους πρώτους θα διαβάσατε ήδη κάποια πράγματα (όπως χταποδάκι, γαρίδες, κλπ ψαρικά με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες), ενώ με τους τελευταίους πήγαμε θέατρο. 

Είδαμε την εποχή των χρυσανθέμων, βασισμένο στο κείμενο του Μάνου Ελευθερίου, μονόλογος ουσιαστικά (με μικρές βίντεο προβολές του συγγραφέα και της "πρωταγωνίστριας" όπου χρειαζόταν) του εξαίρετου Τάκη Χρυσικάκου (αναθεώρησα πολλά με αυτό που είδα) κι ένα λιτό και ουσιαστικό σκηνικό στον όμορφο χώρο της Αθηναΐδας.  

Πολλοί ρόλοι παίχθηκαν από τον πρωταγωνιστή, πολλές αναφορές αξιομνημόνευτες, αλλά η φράση που μου έμεινε χαραγμένη ήταν η: ποια λέξη παίρνει μαζί της η ψυχή όταν φεύγει;

Τι είναι αυτό που μένει ανεξίτηλη γνώση, ανάμνηση, απώλεια, κατάκτηση ώστε να γίνει ένα με την ψυχή και να το κουβαλήσει μαζί της στο μακρινό (ή κοντινό;) ταξίδι της; Κάποιες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι: αγάπη, έζησα, στιγμή, φως, σκοτάδι, άγχος, πλήρης, θέλω, λίγο, πολύ, έδωσα, πήρα, τώρα(;), κλάμα (πρώτο), γέλιο (τελευταίο), κ.ά πολλές, χωρίς βέβαια να μπορώ να είμαι σίγουρος για το ποιά θα είναι αυτή που θα κυριαρχήσει τελικά. Έχει σημασία θα μου πεις; Ίσως και να έχει, θέλω να πιστεύω ότι θα έχει μάλλον, είναι άλλη μια νότα αισιοδοξίας να σκέφτομαι ότι η ψυχή μου θα έχει στις αποσκευές της αυτό που με χαρακτήρισε. 

Για να ξαναγυρίσω στα καθημερινά όμως, πέρασα όμορφα, νιώθω καλά, κάθε εμπειρία είναι άλλο ένα πετραδάκι στο λόφο που φιλοδοξεί να γίνει βουνό, χαίρομαι όταν βλέπω ή γνωρίζω ανθρώπους με σκέψη και κρίση.

Υ.Γ.: τη λέξη που λέμε, αν θέλετε πείτε την δυνατά για να την προβάρετε (είτε σε άλλο άνθρωπο είτε στον εαυτό σας), αλλά κυρίως για να δείτε αν σας ταιριάζει, αν είναι αρκετά δυνατή για μεγάλα ταξίδια... καλά να περνάτε