Λες να ήρθε η Άνοιξη;

Φτάσαμε αισίως στον Μάρτη, τυπικά αρχή της Άνοιξης, ουσιαστικά αυτό το μεταίχμιο μεταξύ κρύου και ζέστης, μουντίλας και ηλιοφάνειας. Εκεί που ξεκινάς με καλό καιρό να πας στη δουλειά σου, φεύγεις με αστραπόβροντα και λασποβροχή. Μαζί με τον καιρό παρατηρώ να συμπαρασύρονται και οι διαθέσεις των γύρω μου, από την καλή στην κακή διάθεση και τα νεύρα, πολλά νεύρα ρε παιδιά. Κάτι οι κρίσεις (οικονομικές, θεσμών, αξιών, ηθών και πολλών ακόμα), κάτι οι υποσχέσεις που δεν κρατήθηκαν κι οι ελπίδες που δεν ευοδώθηκαν, πολύ θέλει ο άνθρωπος;Έτσι από τη μια στη δουλειά προσπαθώ να κρατώ ισορροπίες και με αστεία να αντιμετωπίζουμε την κάθε δυσκολία ενώ στο σπίτι και στα προσωπικά χωρίς να υποκρίνομαι προσπαθώ να εμφυσήσω αυτή την - που την βρίσκεις ρε φίλε να μας δώσεις και μας - αισιοδοξία. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ απορώ με τον εαυτό μου: λες να είμαι αναίσθητος και να μην με αγγίζουν όλα τα δεινά που (μπορεί και να μην) συμβαίνουν γύρω μου; Αλλά από την άλλη σιγά μην έρχεται και το τέλος του κόσμου (όπως τον ξέρουμε που λέει και το τραγούδιον). 

Χθες το βράδυ εκεί που τρώγαμε με παρέα τα ωραία μας κεμπάπ άκουσα (για άλλη μια φορά τελευταία) το αυτονόητο ίσως: και πόσα πια αυτοκίνητα, κινητά, δάνεια, κ.ά καταναλωτικές σαχλαμάρες να αγοράσει ο κόσμος; μπουκώσαμε πλέον (αυτό ειπωμένο από έναν μπουκωμένο με κεμπάπ ακούγεται ακόμη πιο ακριβές...). Έτσι είναι, κορεσμός, ναδίρ και πάμε πάλι από την αρχή. Ότι καταρρέει ή καίγεται ξαναχτίζεται ή αναγεννιέται, το μόνο που ελπίζω είναι να γίνουν λιγότερα λάθη και κάποια παθήματα να γίνονται μαθήματα.

Υ.Γ.: Η απάντηση στην ερώτηση τίτλου είναι ΝΑΙ, θέλουν δεν θέλουν ήρθε, η φύση δεν κάνει ποτέ λάθος - ακόμη κι όταν τιμωρεί...

Χρόνια πολλά στον αδελφό μου κι όσους γιορτάζουν σήμερα, καλή Σαρακοστή, Χαιρετισμούς και χαιρετίσματα