25/3/08

Γιαγιάδες

Όλο και περισσότερο τελευταία ανακαλώ στιγμές παρελθόντος, μ' όλο που το παρών μου μόνο αδιάφορο δεν νοείται. Θυμάμαι με νοσταλγία τις γιαγιάδες μου, η μια Μικρασιάτισα, μεγαλωμένη με όλα τα λούσα ως κόρη προύχοντα και δημάρχου, με μόρφωση και γνώση κι η άλλη αγρότισσα εκ Μεσσηνίας, χωρίς καμιά μόρφωση, σκληρή σαν Μανιάτικη πέτρα και προστατευτική για τους δικούς της σαν γερακίνα που φυλά τους νεοσσούς της.

Απ' τη Μικρασιάτισα (την οποία και θεωρώ δεύτερη μάνα), εκτός από το όνομα πήρα και πολλά της "χούγια", καλά και κακά. Δεν άντεχε με τίποτα στενάχωρα ρούχα, ήθελε πάντα άνετα κι αέρινα υφάσματα, δεν μπορούσε τις φωνές και τις εντάσεις, ήταν ρομαντική και τρυφερή, όταν αγαπούσε το έδειχνε κι ο τελευταίος της πόρος όταν δεν ήθελε κάποιον ήταν το παγόβουνο κι η σούπερ σνομπ. Οι συμβουλές της είχαν πάντα την δυνατότητα παρεκκλίσεως, τίποτα δεν ήταν απόλυτο και δεδομένο, μπορούσες να το προσαρμόσεις και να το κάνεις δικό σου. Διακριτική παρουσία, κέρδιζε μόνο με το να βρίσκεται στο χώρο, ακόμη και τώρα νιώθω να βρίσκεται κοντά μου σε δεδομένες στιγμές. Οι μνήμες της πατρίδας της, οι περιγραφές του τόπου, των ανθρώπων, του ξεριζωμού, η δύσκολη μετανάστευση, προσαρμογή, από κόρη δημάρχου - καπνεργάτρια για να ζήσει, γάμος χωρίς έρωτα, έρωτας που της έλλειψε και τον ζητούσε μέσα από βιβλία, αγάπη που μου έδινε απλόχερα, χάδι αξέχαστο, φιλί γεμάτο.

Η Μεσσήνια γιαγιά ήταν πιεστική, η αγκαλιά της μπορούσε να σε στείλει (αφού μέχρι τα 9οκάτι που πέθανε έστυβε πέτρες με τα χέρια της), η ακατάπαυστη δουλειά και το νεύρο της μέχρι τέλους της είχε δώσει απίστευτη υγεία, διαύγεια πνεύματος και όρασης (ποτέ δεν χρειάστηκε γυαλιά) αλλά δεν είχε αυτό το κάτι που θα μπορούσε να σε κάνει να την λατρέψεις. Γινόταν πραγματικός κλόουν βέβαια για τα εγγόνια της (τις κρεμούσαμε χαρτιά υγείας από τα - μόνιμα μαύρα - φουστάνια της και περπατούσε σαν την καλή χαρά στην αγορά), οι συμβουλές της ήταν ανεκδιήγητες (μην περάσεις τον Ισθμό παιδάκι μου, έχουν δώσει πολλά μποφόρια οι Εμυτζήδες, κλπ), οι κολακίες προς τη μάνα μου άνευ προηγουμένου (φτου σου νύφη μ, σκέτη λατέρνα είσαι με τουτ' το φόρεμα - όχι για καλό το έλεγε), για να μην αναφέρω τα κλασικά περί ποτών, τσιγάρων κ.ά που δεν έπρεπε να παίρνω από άλλους (όντας στα 30 μου) γιατί ρίχνουν χασίσια μέσα. Μπορεί να της έλειπε το τακτ, το στυλ, το φέρεσθαι, αλλά ήταν αληθινή, ντόμπρα και εξαιρετικά δυναμική.
Η καθεμία πάντως έπαιξε το ρόλο της, άλλη περισσότερο κι άλλη λιγότερο, στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου και μεγαλώνοντας τις νιώθω όλο και περισσότερο σε κάθε κύτταρό μου. Δεν είναι ότι μου λείπουν αυτή τη στιγμή, ξέρω ότι μου πρόσφεραν ότι είχαν, έφυγαν στην ώρα τους, έδωσαν και πήραν πολλά. Είναι ότι απλά συνειδητοποιώ πόσο τυχερός είμαι που έζησα τόσες πολλές στιγμές μαζί τους.
Ιωάννα και Βασιλική θα είστε πάντα συνοδοιπόροι μου...

Οι φωτογραφίες είναι της φίλης φωτογράφου Ζαφείρως

18 σχόλια:

  1. Εγώ δε γνώρισα γιαγιάδες, μόνο από φωτό :-(

    PS: Τη Ζαφείρω εργολαβία την πήρατε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. πολύ όμορφο κείμενο.
    γεμάτο αγάπη. Τελικά και οι δύο γιαγιάδες έκαναν καλή δουλειά. Μεγάλωσαν έναν εγγονό που αναγνωρίζει τα σημαντικά στη ζωή, που εκτιμά αυτό που έκαναν...
    Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ειναι πολυ τυχερος κανεις, αμα εχει σπουδεους οικειους, την εποχη που τους χρειαζεται!
    Αναμνησεις;
    Καλησπερα φιλε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Α απο εκει πηρες την αγαπη σου για τα αερινα υφασματα?
    Τεσπα ας το πιστεψω γιατι ξερεις ποσο σε εκτιμω.
    χαχαχαχαχα

    Ναι οντως οι φιγουρες που συμβαλλουν στο μεγαλωμα σου ειναι καταλυτικες.
    Βεβαια εμενα το σοι ειναι περιπτωσαρες αλλα αυτο ειναι μια αλλη ιστορια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. οι γιαγιάδες μας παραμένουν πάντα στη σκέψη μας και μοιάζουν με συνεφάκια που εμφανίζονται κάθε φορά που μιλάμε γι' αυτές...
    κάθε φορά που μια συμβουλή τους εφαρμόζεται...
    κάθε φορά που νιώθουμε την ανάγκη να μας κλείσει κάποιος στην αγκαλιά του χωρίς δικαιολογίες και λόγια...
    κάθε φορά που θέλουμε να κρυφτούμε για κάτι...
    άχ οι γιαγιάδες...
    οι δεύτερες μάνες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. γιαγιακούλες μου! εμένα ζουν ακόμα και οι δύο...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος26/3/08, 2:41 μ.μ.

    Δεν με πειράζει καθόλου που μεγαλώνω. Με πειράζει που οι άνθρωποι, με τους οποίους μεγάλωσα φεύγουν σιγά-σιγά. Οι γιαγιάδες, πρώτες απ' όλους, μου λείπουν πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος26/3/08, 2:42 μ.μ.

    Την προσπάθεια την έκανα (άφησα σχόλιο), αλλά όπως είδες ούτε μια καλησπέρα δεν είπα.... Άμα σου λέω χάλια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. mad λυπάμε που δεν τις γνώριζες...
    υ.γ.: ε ναι, φίλη είναι

    jimmy με κάνεις να κοκκινίζω... φιλιά

    kosta αναμνήσεις και πολύ δυνατές στιγμές φίλε,
    να'σαι καλά

    x-oyranoy ναι το φαντάζομαι για σένα, από κάπου πρέπει να έχεις πάρει τα γονίδια...
    κι εγώ σ'εκτιμώ πάντως :)

    ria εντελώς έτσι είναι, καλώς σε βρίσκω

    yo!reeka είσαι τυχερός φίλε, πάρε όσα περισσότερα μπορείς (και δώσε αντίστοιχα, το έχουν ανάγκη)

    δενδρογαλή καλησπέρα καλή μου, ο πόνος της απώλειας σίγουρα δυσαναπλήρωτος, αλλά κι η θύμηση των αγαπημένων εμένα με πάει μπροστά όταν το χρειάζομαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αχ, αυτές οι γιαγιάδες. Πρόσφατα μου έστειλε ένας ξάδελφος μια φωτογραφία με τις 2 δικές μου από το 85... Η μια φευγάτη πια, η άλλη ακόμα εδώ με 23 χρόνια στην πλάτη που την έχουν αλλάξει τόσο τελείως. Και απέναντι στη φωτογραφία εγώ να κοιτάζω, ακόμα δεν έχω καταλάβει τί να κοιτάζω, να χάσκω και να κοιτάζω όλο και πιό θολά μέσα από το πρώτο δάκρυ που φουσκώνει και στο μάγουλό μου κυλάει τις δυό μου γιαγιάδες, τη ζωή που περναέι τη γλυκιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Οι γιαγιάδες... μεγάλο, τεράστιο κεφάλαιο στην ζωή κάθε παιδιού.. Εγλω γνώρισα μόνο την μητέρα της μαμάς μου, την λάτρεψα και κάποιιους μήνες πριν της αφιέρωσα και εγώ ένα ποστ, μια που έχει πεθάνει πάνω από δέκα χρόνια τώρα αλλά μου λείπει πάντα.. Πολύ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Τη Μεσσήνια γιαγιά που περιγράφεις? ...
    Την ίδια έχω ;)
    Επι δυο όμως! (Ζει και η προγιαγιά) ;)

    Πολύ όμορφο κειμενάκι. να τις θυμάσαι πάντα με την ίδια γλύκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ωραίο και το κείμενο και οι φωτογραφίες ταιριάζουν με τις περιγραφές.

    Δυστυχώς εγώ δεν έμαθα τίποτα από τις γιαγιάδες μου, αντιθέτως μου άφησαν κάποια κουσούρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. μόλις σήμερα διάβασα παλαιότερες αναρτήσεις σου, μη μου πεις ότι σου άρεσε το βιβλίο του γκάο ξιγκιάν το βουνό της ψυχής? άν θέλαν να δώσουν ένα νόμπελ σε ένα κινέζο συγγραφέα ας το έδιναν στη γιουγκ τσανγκ για τους αγριόκυκνους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Οι φωτογραφίες της Ζαφείρως εξαιρετικές... Copyright δεν βλέπω πουθενά και θα τ'ακούσει...

    Γιαγιά=ζεστασιά, αγκαλιά, αγάπη.

    Black kisses and dark wishes
    xxx

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. αντώνη απ'τα ομορφότερα σχόλια που έχω διαβάσει... κράτα την αίσθηση αυτή

    fevis κι εμένα μου λείπουν (προφανώς), αλλά τις κουβαλάω με πολύ αγάπη και μου προσφέρουν απίστευτη δύναμη ακόμη και τώρα που είναι απούσες

    apsoy κατάλαβα (το x2 πρέπει να το περιγράψεις πάντως, θα έχει ενδιαφέρον) :)

    dynx είναι αδύνατον να σου άφησαν μόνο κουσούρια, στο κάτω κάτω αυτές γαλλούχησαν τους γονείς σου...

    ria δεν είπα καν ότι μου άρεσε, άσε που πολλά από τα Νόμπελ δεν με πείθουν γενικά, απλά (& σύμφωνα) με το παιχνίδι διάλεγες το κοντινότερο βιβλίο, κλπ

    toymaker η ίδια η Ζ. δεν θέλησε copyright... θα πρέπει να την συμβουλεύσεις περί αυτού...
    γιαγιά είναι ακριβώς αυτό που περιγράφεις my "gothic" friend... (αυτό πάντως πρέπει να το προσέξεις :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Βλέπω έχεις ρίζες ένδοξες...

    (και μη με προσφωνήσεις x-uranu πάλι σε σχόλιό σου, θα πιαστούμε μαλλί με μαλλί... σου τα'χω κι μαζεμένα, ξέρεις εσύ :PPP)

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. equilako τις έχω τις ρίζες μου κι εγώ (τώρα αν τις λες ένδοξες είναι άλλο πράγμα)
    υ.γ.: μην είσαι παραπονιάρης βρε, οκ, κάναμε κι ένα λάθος, μετά τη δουλειά θολώνει λίγο το μάτι, δεν είμαστε δα και στην πρώτη εφηβεία... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

καλώς ορίσατε