Όλα πάνε τέλεια (;)

Έλα παιδιά μη μου αγχώνεστε, τα σκουπίδια άρχισαν να μαζεύονται, οι απεργίες φθίνουν, η Άνοιξη μπαίνει επίσημα αύριο, η πανσέληνος που έρχεται πλήττει κυρίως του Ζυγούς (άσχετο) κι εγώ δεν ξέρω αν πρέπει να γελάω ή να κλαίω μ' όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Δηλαδή τι; όλα αρχίσουν να ξαναπαίρνουν τους κανονικούς τους ρυθμούς; Αμ δε, έτσι νομίζουμε. Αργά αλλά σταθερά τα πράγματα αλλάζουν. Όσο και να μη θέλουν για διάφορους λόγους να μας το πουν η κοινωνία αποβάλλει από μόνη της ένα απόστημα που την ταλανίζει εδώ και καιρό. Το ψέμα δηλαδή ότι όλα είναι ανθηρά (οικονομία, πληθωρισμός, ανεργία, φυσικοί κι ανθρώπινοι πόροι, κ.ά).
Μια και δεν έχει πρωινά (ευτυχώς) λόγω δημοσιογραφικής απεργίας, χάζευα αναγκαστικά ειδήσεις του BBC από Σκάϊ, κι άρχισα να ανακαλύπτω πτυχές που δεν είχα δώσει σημασία: εκτός των διαφόρων εντάσεων και συγκρούσεων σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, είναι ολοφάνερο ότι ο γίγαντας πνέει τα λοίσθια, η οικονομία του πάει ακόμη χειρότερα κι από τη δική μας, τραπεζικά κι άλλα συστήματα καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα εν μία νυκτί κι ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα. Κάτι σαν την πτώση της ρωμαϊκής ή της βυζαντινής αυτοκρατορίας ένα πράγμα. Δεν πάνε να την στηρίζουν μ' όποια δεκανίκια διαθέτουν οι μεγάλες πολυεθνικές, η πτώση θα είναι ισχυρή και θ' ακουστεί σε όλο τον πλανήτη (όχι ότι θα στεναχωρηθώ κι ιδιαίτερα). Και μετά τι θα μου πεις; Ε, μάντης δεν έχω διατελέσει σ' αυτή τη ζωή αλλά όλο και κάποιος θα βρει την ευκαιρία.
Αλλά όταν άκουσα από φίλους και γνωστούς διαμαρτυρίες γιατί είναι κλειστό όλο το κέντρο σήμερα Πέμπτη βράδυ λόγω της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα κατά της ψήφισης του νομοσχεδίου περί ασφάλισης και δεν μπορούν να πάνε να φάνε, δουν την ταινία, θέατρο κι ότι άλλο έχουν προγραμματίσει, τρελαίνομαι λίγο όσο να πεις. Μου φαίνεται ότι έχουμε χάσει την ουσία, το μέτρο, τον διαχωρισμό του πραγματικά σημαντικού με το ασήμαντο. Γιατί όσο και να αποσιωπούνται κάποια πράγματα (και σαφώς αναφέρομαι στα ΜΜΕ και στον δήθεν αγώνα που δίνουν κάποιοι για λογαριασμό κάποιων συναδέλφων τους) δεν τρώμε πάντα με την ίδια ευκολία το κουτόχορτο που μας δίνουν. Όταν όλα θα έχουν ηρεμήσει και παρουσιαστούν τα πράγματα με την πινελιά του τετελεσμένου κι εμείς θα τρώμε εκείνη την ώρα χαζεύοντας ειδήσεις και σιγοκουνώντας το κεφάλι για όλα αυτά που γίνονται πίσω από τις πλάτες μας, απλά άλλο ένα λιθαράκι θα έχει μπει για το ναδίρ της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (με ολίγην από Γαλλική επανάσταση).

Υ.Γ.: είπαμε όσο μ' ενοχλούν οι ταμπέλες άλλο τόσο μ' ενοχλούν οι παρτάκηδες (είτε μεμονωμένα είτε σε ομάδες)

Ενημερωτικά εκτίθεμαι κι εδώ...