Ταμπέλες; Όχι ευχαριστώ

Το ότι με τον καιρό δεν μου άρεσε να ανήκω σε ομάδες, να βάζω ταμπέλες τελικά στα προσωπικά και τη ζωή μου πολλοί το θεωρούσαν (κι ακόμη το θεωρούν) σαν λανθάνων καθωσπρεπισμό ή εθελοτυφλία κι αποφυγή της πραγματικότητας... Συγγνώμη; για ποιά πραγματικότητα μιλάμε; Για αυτή που μας έχει καθοριστεί; Κι από ποιους; Μικρός ήμουν κι εγώ γκομενάκιας, κνίτης, ροκάς, αεκτζής, κι άλλους πολλούς χαρακτηρισμούς. Τι νόημα έχει πραγματικά όμως σήμερα το να είσαι αριστερός ή δεξιός, str8 ή gay, γάβρος ή βάζελος; Ο αποκλεισμός του οτιδήποτε απλά μας στερεί από αξίες, απολαύσεις κι εμπειρίες που είτε πετροβολούμε σαν αντίθετες προς τα δικά μας πιστεύω είτε απλά απαξιούμε να ασχοληθούμε μαζί τους. Γιατί έτσι μας έμαθαν, γιατί έτσι πρέπει να είναι. Δεν θέλω να τα ισοπεδώσω όλα, ούτε να φανώ σαν αναρχικός χωρίς λόγο, μόνο να, δεν μπορώ τις γκετοποιήσεις, τους αφορισμούς, τους δογματισμούς, τις παρωπίδες. Νισάφι πια, τι καλό είδαμε; Όπως είχε πει κάποτε κι ο Michael Stipe των REM οι ταμπέλες είναι καλές μόνο για τις κονσέρβες. Για αυτό κι ίσως δε με βλέπετε να παίρνω θέση σε κάποια ζητήματα που είτε αφορούν συγκεκριμένες "ομάδες" (στις οποίες θεωρητικά και με την ευρύτερη έννοια του όρου μπορεί και ν’ ανήκω τη δεδομένη στιγμή) είτε να κάνω μια γενικότερη εξωτερίκευση (outing ελληνιστί) .

Υ.Γ.: το παραπάνω γράφηκε με αφορμή e-mail που μου στάλθηκε για συμπαράσταση κι ανάρτηση συγκεκριμένου κειμένου όσον αφορά το συμβόλαιο συμβίωσης, ελπίζω οι παραπάνω λόγοι να είναι αρκετοί για να με κάνουν να απέχω απ’ αυτή την "διαμαρτυρία" για ίσα δικαιώματα, πιστεύω σε αυτά, δεν είμαι ρατσιστής σε καμία περίπτωση, αλλά δεν πιστεύω ότι το παρόν ιστολόγιο αποτελεί εφαλτήριο (οποιασδήποτε όμως) ομάδας θέλει να διαμαρτυρηθεί για κάτι. Συγγνώμη παιδιά αν θίγω κάποιους αλλά έτσι αισθάνομαι κι έτσι γράφω.