Ήχος ή σιωπή του όπλου;

Παρασκευή βράδυ είδαμε το νέο ανέβασμα του έργου της Λούλας Αναγνωστάκη, "Ο ήχος του όπλου" παιγμένο ξανά μετά από 21 χρόνια (Κάρολος Κουν το πρώτο και μοναδικό* ανέβασμα του συγκεκριμένου μέχρι τώρα). Πήγα με ανάμικτα συναισθήματα εξ αρχής: σίγουρα δεν περίμενα ούτε και ήθελα να δω μια αυτούσια παράσταση αλλά Κουν από τη μία, φοβόμουν το τελικό αποτέλεσμα μιας "άλλης" ματιάς από την άλλη. Ας πάρουμε τα πράγματα όμως απ' την αρχή.

Ο χώρος: ανανεωμένο το κτίριο, σίγουρα θέλει ακόμη δουλειά για να δείξει αυτό που του αρμόζει, αλλά η προσπάθεια καλή. Ούτως ή άλλως ένας πολυχώρος πολιτισμού και γενικότερα αναψυχής (θα λειτουργούν χώροι καφέ, συγκεντρώσεων διαφόρων δρώμενων και βέβαια θεάτρου ανά επίπεδο), στον ευρύτερο χώρο του κέντρου είναι καλοδεχούμενος κι ευπρόσδεκτος.

Το θέατρο: όπως ήταν στημένο για την παράσταση η αλήθεια είναι ότι δεν έδινε σε αρκετούς από τους θεατές του τη δυνατότητα να παρακολουθούν όλα τα δρώμενα της παράστασης. Δεν είμαι σίγουρος ότι και για αυτό ευθύνεται η σκηνοθεσία ή ο ίδιος ο χώρος (μάλλον το πρώτο όμως...)

Η παράσταση: Το έργο από μόνο του είναι πολύ δυνατό, κείμενο ξυράφι, απαιτεί ερμηνείες κι εσωτερικότητα. Η Τάνια κι όλοι οι νέοι ηθοποιοί προσπάθησαν πολύ κι έδωσαν ότι μπορούσαν σ' αυτό που τους ζητήθηκε και σ' αυτό που ένιωθαν. Αυτό που εισέπραξα εγώ όμως ήταν ότι κάτι έλειπε ή μάλλον κάτι ήταν παραπάνω απ' αυτό που έπρεπε. Η υπερβολή της σκηνοθεσίας σε αρκετά σημεία σε αποσπούσε από την ουσία και σε κάποιες περιπτώσεις αποπροσανατόλιζε. Δεν ήταν π.χ., δυνατόν να χάνεις την κεντρική συνομιλία/συνουσία στη σκηνή για να παρακολουθείς τον δευτεραγωνιστή να "την παίζει" ή να κάνει διάφορα άλλα. Αν επίσης ήθελε να ήταν πιο ειλικρινής με τον εαυτό της ας έβαζε την αμερικανική σημαία / σύμβολο ως μόνιμο φόντο σε όλο το έργο μιας και το φλερτάρισμα με την πέραν των στηλών υπερδύναμη ήταν ολοφάνερη παντού. Ώρες και φορές θύμιζε βιντεοκλίπ και περίμενες από κάπου να πεταχτεί κι η Μαντόνα (βοήθειά μας). Η αγωνία και το άγχος των πρωταγωνιστών πολλές φορές αντί να βγαίνει εσωτερική θύμιζε ασκήσεις πιλάτες και γιόγκα (αλήθεια είχα τον φόβο ότι όλο και κάποιος από τους πρωταγωνιστές θα τσακιστεί σε κάποιο από τα ακροβατικά που κάνει). Είπαμε, η δεκαετία του '80 έχει παρέλθει (όπως κι η πολιτική της δεκαετίας που ήταν το κύριο φόντο του έργου) αλλά όχι και τόση ανατροπή. Πολύ καλή η τελευταία σκηνή.

Τελικά άξιζε ή όχι θα μου πείτε; Ναι, ήταν καλό συνολικά, του έλειπε όμως αυτό το κάτι που θα το απογείωνε. Να το δείτε; Ναι, γιατί πολύ θα ήθελα να ακούσω κι άλλες γνώμες.

υ.γ.: σόρρυ φίλε που εξαφανίστηκα αμέσως μετά την παράσταση και δεν ήπιαμε ένα κρασάκι παρέα στο φουαγιέ, αλλά είχα "ειδική αποστολή", ελπίζω να τα πούμε συντόμως

* για την αποκατάσταση της αλήθειας, πληροφορήθηκα εκ των υστέρων ότι έχει ανέβει και σε Κρητική παράσταση στο παρελθόν

Μπλογκοπαίχνιδο Νο 2352346236236

Μετά από "χώσιμο" του φίλτατου δημητράκη παίζω λοιπόν άλλο ένα ιστολογοπαίχνιδο για το καλό:

ΓΚΑΟ ΞΙΝΓΚΙΑΝ - Το Βουνό της Ψυχής

Κάτω από τη στέγη, μερικά οριζόντια δοκάρια πρέπει να χρησίμευαν άλλοτε για να κρεμάνε τα λάβαρα, τα σκοινιά των φαναριών αλλά και τα άλλα σύνεργα για τα ακροβατικά νούμερα. Τα οριζόντια και τα κάθετα δοκάρια ήταν περασμένα με λάκα, αλλά η λάκα είχε ξεφλουδίσει.
Εδώ έπαιξαν κωμωδία, αποκεφάλισαν, έκαναν συνεδριάσεις, γιόρτασαν γεγονότα.

Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για δεύτερη επιλογή (αυτή της παρένθεσης στους κανόνες), γιατί το πλησιέστερο βιβλίο ήταν αυτό του Νίκου Γκάτσου η συλλογή Φύσα αεράκι φύσα με... αλλά η σελίδα 123 περιείχε μια μόνο λέξη (αλλά πόσο δυνατή... ΑΘΑΝΑΣΙΑ)

Συνοπτικά εδώ οι κανονισμοί του παιχνιδιού :
1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή
2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)
3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση
4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρείς δλδ την έκτη, έβδομη και όγδοη και
5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι...

Οι άλλοι πέντε (που αν θέλουν, αν δεν, ως γνωστό δεν θα τους παρεξηγήσω) είναι οι: πρόβατο (σιγά μην μας κάνει την τιμή), νανάκος (επίσης), mindstripper (ούτε λόγος), kostasvrakas (για να δούμε), kanataki (ορίστε;)

υ.β.: το επόμενο ποστ θα έχει να κάνει με τη χθεσινή παράσταση που είδα: "Ο ήχος του όπλου" της Λούλας Αναγνωστάκη στο 104 Θέατρο Κέντρου Λόγου & Τέχνης (μπράβο για την προσπάθεια παιδιά), αλλά είναι κάτι που θέλει ηρεμία & χρόνο για να ασχοληθώ, οπότε please μη με "χώσετε"/"αγχώσετε" με άλλο μεγαλεπίβολο project όπως το σημερινό...

υ.γ.: έχει υπέροχη ημέρα και θεού θέλοντος, καιρού κι εργασίας επιτρέποντος αύριο έχουμε προγραμματίσει "μικρή απόδραση" στο παραθαλάσσιο Ευβοιώτικο στέκι μας για ψαρικά με καλή παρέα,
καλά να περάσετε και καλό Σ/Κ σε όλους

Παιχνίδια άλλης εποχής (μαμά γερνάω;)

Κακεντρεχής συναδέλφισσα μου έστειλε το παρακάτω ηλεκτρονικό μήνυμα, με σαφείς υπαινιγμούς σχετικά με την ηλικία μου:

Πάει πολύς καιρός τελικά....

Παιχνίδια της δεκαετίας του '80

Συμπέρασμα: ΓεράσαΤε ρεεεεεεεεε!

υ.γ.: άει χάσου που θα μου πεις ότι γεράσαμε... (τουλάχιστον άσε μας να το λέμε μόνοι μας)

Χιόνια μας πολλά

Τελικά έπεσαν μέσα. Χιονίζει (ειδικά αυτή την ώρα - Κυριακή απόγευμα - πολύ). Χθές βράδυ ξύπνησα από το σεισμό, άσε που η Ταμάρ ταράχτηκε κι ήθελε κατόπιν να βγει να κατουρήσει το ζωντανό, οπότε 3 1/2 η ώρα το βράδυ απόλαυσα το χιόνι που επίσης έπεφτε πυκνό και στρωνόταν όπου ακουμπούσε.

Θα σας αφήσω με φωτογραφικό υλικό από τον προηγούμενο μεγάλο χιονιά του 2004, στην Εύβοια τότε, με πολύ καλή παρέα, κι απίστευτες αναμνήσεις.

Εδώ από τη βεράντα του κολλητού, σε μια ανάπαυλα της χιονοθύελας, χαζεύοντας

το επόμενο πρωινό στην ακροθαλασσιά

Η Ταμάρ (δεξιά) με την μητέρα (στο κέντρο) και τον αδελφό της (αριστερά) παίζοντας στο βουνό

Υ.Γ.: πρέπει να σας αφήσω τώρα γιατί υπάρχουν διαπραγματεύσεις για το τι θα κάνουμε μετά: να πάμε σε φίλη εδώ κοντά για καυτερή φασολάδα ή να κάτσουμε στ' αυγά μας απολαμβάνοντας το θέαμα.

Σχεδόν επετειακό

Οκ, το έχουμε ήδη πει: δεν μ'αρέσουν οι Αμερικανιές και οι παγκόσμιες ημέρες, αλλά ως γνωστός ημι-αντιδραστικός σε πολλά πράγματα ας το πάρει το ποτάμι.
Σήμερα δεν πρόκειται να σου αφιερώσω ούτε ποίημα, ούτε λουλούδια, ούτε γλυκά, ούτε λούτρινα κι άλλα χαζά. Απλά θα σου φρεσκάρω τη μνήμη για την πρώτη (και μοναδική) εορταστική μας έξοδο τέτοια ημέρα, μετά φίλης τότε, σε Ταϊβανέζικη τρύπα, μια παρέα σ' ένα τραπέζι όλοι, με προσμονή, έρωτα να ξεχυλίζει, εμάς να λάμπουμε στο μισοσκόταδο του μαγαζιού, τα όνειρα για την Αίγυπτο προ των πυλών και τόσα άλλα που δεν σου είπα τότε. Που δε σου λέω ακόμα ίσως. Τότε απλά προσπαθούσα να ξεπεράσω φοβίες, προκαταλήψεις κι άλλα που ακόμη και τώρα κοροϊδεύεις. Τώρα, έχοντας περάσει πολλές συμπληγάδες και πλήρως συνηδειτοποιημένος, μπορώ άφοβα να κάνω βήματα μπροστά, να σου πω ότι σ' αγαπάω (αν και σε παιδεύω όσο μπορώ σε αυτό, το παιχνιδάκι που παίζουμε σχεδόν κάθε βράδυ, ξέρεις εσύ...) και να καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι κάτι δεδομένο, κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει ότι και να συμβεί στο μέλλον.
Την πρώτη μας βέρα μου την έκλεψαν αν θυμάσαι λίγο μετά, την επόμενη δεν θα τολμήσουν να την ακουμπήσουν γιατί θα τους κάψει...

Υ.Γ.: κάθε μέρα ερωτευμένοι παιδιά, μην τους αφήνετε να σας κλέβουν και μετά να σας μεταπωλούν και την αγάπη

ΛΙΓΟ ΚΡΑΣΙ, ΛΙΓΟ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ Τ' ΑΓΟΡΙΑ ΜΟΥ

Και όσο η νύχτα κυλούσε και κάποια στιγμή έπρεπε να φύγουμε από το πάρτι, καθότι μεγάλα ονόματα στο χώρο δεν θα καθόμασταν να το μαζέψουμε κιόλας το μαγαζί, έτσι επιβιβαστήκαμε όλοι μαζί στο φοβερό λαχανί Cayenne του Παύλου και κινήσαμε για όπου μας βγάλει ο δρόμος κυριολεκτικά, υπήρχε τόση σεξουαλική ένταση που τα παράθυρα είχαν θολώσει με το που επιβιβαστήκαμε στο όχημα. Ο δρόμος μας οδήγησε μακριά και εξωτικά, στο BIG όπου συναντήσαμε τον One Big Dj ο όποιος από την ώρα που πατήσαμε το πόδι μας έπαιζε μουσική αποκλειστικά για εμάς τα ερωτευμένα... Αφού λοιπόν κανονισθήκαν οι λοιπές κουμπαριές και 5 ποτά μετά είχα καταφέρει να μειώσω τις αντιστάσεις όλων... έτσι λοιπόν ξαναεπιβιβαστήκαμε χωρίς να δώσουμε στίγμα στο λαχανί Cayenne και εξαφανιστήκαμε στα σκοτεινά στενά της πόλης... κι όσο στένευαν οι δρόμοι τόσο στένευαν κι οι αποστάσεις των καθισμάτων... Έτσι λοιπόν μέσα από μια μαγευτικά λάγνα διαδρομή καταλήξαμε στην βίλα του Παύλου και του Blue prints με πρόσχημα να δούμε το χριστουγεννιάτικο dvd της Συκιάς που μας είχαν στείλει οι κολομβιανοί για λύτρα αλλά εμείς είχαμε χαλάσει τα δώρα στου ZARA και έτσι την αφήσαμε να σαπίσει, έτσι για να σκάσει λίγο το χειλάκι μας. Ως σωστός Πυργοδεσπότης ο Παύλος έβγαλε να μας κεράσει τσίπουρο σπιτικό από τας Ευβοίας, στο δεύτερο ποτηράκι είχα κορώσει, γκάνιασα ο άνθρωπος και ξαφνικά ήθελα να πειραματιστώ να δω τι άλλο θα μπορούσα να κάνω με το ποτήρι... έτσι όπως κρατούσα το ποτήρι στα χέρια μου ζήτησα από τον MAD να το βαστάξει για ένα λεπτό, κι αφού το άλλο χέρι κράταγε το δικό του οι αντιστάσεις ήταν πλέον ανύπαρκτες... Λίγο το κρασί, λίγο το τσίπουρο και κάτι σουτζουκάκια καυτερά, το κορμί μου ήταν σαν ψησταριά για λουκάνικα χωριάτικα, περιττό να σας πω ότι τα έπιπλα δια χειρός Βαράγκη, πλέον αποκτήσαν άλλη αξία στον Πύργο Blue prints... Δια χειρός x-oyranoy...

Ξαφνικά σε μια πολιτισμική σύναξη βορρά, κεντρική Ελλάδος, Πελοποννήσου και Ευβοίας + 1 ακόμα θαυμαστής μας από το πάρτι (ο οποίος περίμενε στωικά κάτω από το μπαλκόνι – γιατί φυσικά έχει πολύ καλό γούστο το παιδί και ξέρει να επιλέγει), στήθηκε χορός και πανηγύρι, με τις καλύτερες των επιδόσεων γιατί πλέον δεν ήμασταν απλά οι 4 μας, είχαμε και καλεσμένο και έπρεπε να ανταμειφτεί για το καλό του γούστο. 40 μέρες κάνουν «τη-κοπή-τη-πίτα» όλοι είχαμε πέσει χάμω στους σομιέδες και ψάχναμε μανιωδώς το φλουρί στα πιο «απίθανα» σημεία, τελικά κάποια στιγμή κατά το χάραμα μπήκε μέσα στο δωμάτιο το δουλικό η Τανίλα για να ρωτήσει που είναι η κουτάλα για τα αυγά ώστε να προγευματίσουμε, τζάμπα κόπος, το φλουρί έπεσε στην Ταμάρ, αλλά δεν στενοχωριέμαι γιατί κι εγώ «έπεσα» πάνω σ’ ότι βρήκα. Μου φαίνεται ότι επιτέλους αυτό είναι το ξεκίνημα μιας υπέροχης σχέσης, ενός πολύ δυνατού δεσμού.

Το γραφείο μου (και άλλα παιχνίδια)

Μετά από μια ακόμη πρόσκληση από την αγαπημένη φαβούλα, παραθέτω κι εγώ το γραφείο στο οποίο γράφονται όλα αυτά τα αριστουργήματα που διαβάζετε κατά καιρούς (λέμε τώρα).Κατά τα λοιπά στο άλλο "γραφείο" επικρατεί ένας πανικός να πω; μια τουρλουμπουκίαση να πω; μια ασυνενοησία ίσως; Και μου το έλεγαν τα ζώδια το πρωί: πολύ κακή έκλειψη που σε συνδυασμό με τον ανάδρομο Ερμή θα σας κάνει τα νεύρα κρόσια, ειδικά για Διδύμους και Σκορπιούς (εγώ που τα έχω και τα 2 που να κρυφτώ δηλαδή;) Αν δεν ήμουν κι αισιόδοξος θα είχα δέσει μια πέτρα τώρα, αλλά έχω υπέρ μου:
1. ότι είμαι επικοινωνιακός
2. όμορφος
3. πολύ ψώνιο
4. τον νέο αρχιεπίσκοπο
5. την οποιαδήποτε κυβέρνηση (και αντιπολίτευση)
6. το σαββατιάτικο πάρτυ στου παιχνιδοποιού
7. τον άνθρωπο και το σκυλί μου

υ.β.: εύχομαι να μην έχει επηρεάσει και άλλες ευπαθείς ομάδες πληθυσμού αυτή η κρίσις
υ.γ.: φιλιά σε όλους σας, ελπίζω να μου πέσει το φλουρί στην Κυριακάτικη κοπή πίτας της δουλείας μου...
υ.δ.: ελπίζω να δω όσους περισσότερους από εσάς το Σ.

Κλείστε το ρημάδι (ή αποδυναμώστε το μέσο)

Κλείστε την τηλεόραση!

Για μια μέρα, έστω. Δείξτε τους την δύναμη του κοινού.

Μην τους δώσετε άλλο το δικαίωμα της χειραγώγησής μας.

Ζητάμε ανεξάρτητη και αντικειμενική πληροφόρηση, έγκαιρη, έγκυρη και σοβαρή ενημέρωση, χωρίς ροζ και κίτρινες αποχρώσεις.

Λέμε όχι:

Στην παραπληροφόρηση της διαπλοκής.

Στα χειραγωγούμενα ΜΜΕ.

Στην συγκάλυψη των σοβαρών θεμάτων.

Στις εκπομπές – σκουπίδια χάριν τηλεθέασης.

Στα μονοθεματικά δελτία ειδήσεων.

Απαιτούμε σεβασμό και ποιότητα.

Κλείνουμε την τηλεόραση στις 11 Φεβρουαρίου. Όλοι μας!

Υ.Γ: το συγκεκριμένο το βρήκα στης roadartist τα μέρη, αλλά το προσυπογράφω και αντιγράφω γιατί θα ήθελα να βρει πολλούς μιμητές, επίσης θα ήθελα να γίνουν πολλές κι όχι μόνο μια οι μέρες που θα παραμείνουν τα κουτιά κλειστά, μπας και στο τέλος καταλάβουν ότι δεν τρώμε το κουτόχορτο που μας ταίζουν αλλά έχουμε και καλύτερες πηγές πληροφόρησης και διασκέδασης.