Ήχος ή σιωπή του όπλου;

Παρασκευή βράδυ είδαμε το νέο ανέβασμα του έργου της Λούλας Αναγνωστάκη, "Ο ήχος του όπλου" παιγμένο ξανά μετά από 21 χρόνια (Κάρολος Κουν το πρώτο και μοναδικό* ανέβασμα του συγκεκριμένου μέχρι τώρα). Πήγα με ανάμικτα συναισθήματα εξ αρχής: σίγουρα δεν περίμενα ούτε και ήθελα να δω μια αυτούσια παράσταση αλλά Κουν από τη μία, φοβόμουν το τελικό αποτέλεσμα μιας "άλλης" ματιάς από την άλλη. Ας πάρουμε τα πράγματα όμως απ' την αρχή.

Ο χώρος: ανανεωμένο το κτίριο, σίγουρα θέλει ακόμη δουλειά για να δείξει αυτό που του αρμόζει, αλλά η προσπάθεια καλή. Ούτως ή άλλως ένας πολυχώρος πολιτισμού και γενικότερα αναψυχής (θα λειτουργούν χώροι καφέ, συγκεντρώσεων διαφόρων δρώμενων και βέβαια θεάτρου ανά επίπεδο), στον ευρύτερο χώρο του κέντρου είναι καλοδεχούμενος κι ευπρόσδεκτος.

Το θέατρο: όπως ήταν στημένο για την παράσταση η αλήθεια είναι ότι δεν έδινε σε αρκετούς από τους θεατές του τη δυνατότητα να παρακολουθούν όλα τα δρώμενα της παράστασης. Δεν είμαι σίγουρος ότι και για αυτό ευθύνεται η σκηνοθεσία ή ο ίδιος ο χώρος (μάλλον το πρώτο όμως...)

Η παράσταση: Το έργο από μόνο του είναι πολύ δυνατό, κείμενο ξυράφι, απαιτεί ερμηνείες κι εσωτερικότητα. Η Τάνια κι όλοι οι νέοι ηθοποιοί προσπάθησαν πολύ κι έδωσαν ότι μπορούσαν σ' αυτό που τους ζητήθηκε και σ' αυτό που ένιωθαν. Αυτό που εισέπραξα εγώ όμως ήταν ότι κάτι έλειπε ή μάλλον κάτι ήταν παραπάνω απ' αυτό που έπρεπε. Η υπερβολή της σκηνοθεσίας σε αρκετά σημεία σε αποσπούσε από την ουσία και σε κάποιες περιπτώσεις αποπροσανατόλιζε. Δεν ήταν π.χ., δυνατόν να χάνεις την κεντρική συνομιλία/συνουσία στη σκηνή για να παρακολουθείς τον δευτεραγωνιστή να "την παίζει" ή να κάνει διάφορα άλλα. Αν επίσης ήθελε να ήταν πιο ειλικρινής με τον εαυτό της ας έβαζε την αμερικανική σημαία / σύμβολο ως μόνιμο φόντο σε όλο το έργο μιας και το φλερτάρισμα με την πέραν των στηλών υπερδύναμη ήταν ολοφάνερη παντού. Ώρες και φορές θύμιζε βιντεοκλίπ και περίμενες από κάπου να πεταχτεί κι η Μαντόνα (βοήθειά μας). Η αγωνία και το άγχος των πρωταγωνιστών πολλές φορές αντί να βγαίνει εσωτερική θύμιζε ασκήσεις πιλάτες και γιόγκα (αλήθεια είχα τον φόβο ότι όλο και κάποιος από τους πρωταγωνιστές θα τσακιστεί σε κάποιο από τα ακροβατικά που κάνει). Είπαμε, η δεκαετία του '80 έχει παρέλθει (όπως κι η πολιτική της δεκαετίας που ήταν το κύριο φόντο του έργου) αλλά όχι και τόση ανατροπή. Πολύ καλή η τελευταία σκηνή.

Τελικά άξιζε ή όχι θα μου πείτε; Ναι, ήταν καλό συνολικά, του έλειπε όμως αυτό το κάτι που θα το απογείωνε. Να το δείτε; Ναι, γιατί πολύ θα ήθελα να ακούσω κι άλλες γνώμες.

υ.γ.: σόρρυ φίλε που εξαφανίστηκα αμέσως μετά την παράσταση και δεν ήπιαμε ένα κρασάκι παρέα στο φουαγιέ, αλλά είχα "ειδική αποστολή", ελπίζω να τα πούμε συντόμως

* για την αποκατάσταση της αλήθειας, πληροφορήθηκα εκ των υστέρων ότι έχει ανέβει και σε Κρητική παράσταση στο παρελθόν