Καλοκαιρινές διακοπές...

για λίγο. Οι πολυπόθητες καλοκαιρινές διακοπές ήρθαν και πέρασαν κι ούτε που τις πολυκατάλαβα, θες η διάθεση λίγο πεσμένη, θες οι δυνατότητες ένεκα κρίσης περιορισμένες σε προορισμούς, πολύ θέλει; Η πρώτη βδομάδα πέρασε στο γνωστό Κορινθιακό χωριό που δεν αντιστέκεται καθόλου πλέον στον κατακτητή, συγγνώμη Αθηναίο εποικιστή εννοούσα, οι μεζονέτες έχουν εξαπλωθεί παντού και τα καλοκαιρινά μάραθα και γλυκόριζες έχουν αντικατασταθεί από χιλιάδες τόνους μπετόν. Ευτυχώς οι διαδρομές μου ήταν σύντομες από το σπίτι στη θάλασσα και πίσω - δις ημερησίως παρακαλώ, ξαναθυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια. Τα παιδιά στην παραλία κάθε πρωί έφτιαχναν κι από ένα πυργάκι στην άμμο που συνήθως η απογευματινή πλημμυρίδα τα κατέστρεφε προς μεγάλη τους απογοήτευση. 

Το καλύτερό μου μπάνιο ήταν πάντως την ημέρα που είχε συννεφιά, προς στιγμή απείλησε κι ότι θα βρέξει, με πολύ αέρα και κύμα όπου λίγοι παράτολμοι πήγαμε παραλία κι έτσι καθάρισε μυαλό και σώμα όπως έπρεπε. Είναι από τις στιγμές που θεωρείς ότι πρόκειται για την απόλυτη ξεκούραση κι ηρεμία παρόλη την οργή της φύσης.

Η επιστροφή στην Αθήνα εκτός των γνωστών ενοίκων του πύργου που μου είχαν λείψει, με έφερε σε επαφή με τους φίλους που επίσης παρέμειναν στο άστυ και βραδυνές βολτούλες στην Πλάκα και το κέντρο, κρασάκι και μεζές, τραγούδι, εορτασμό γενεθλίων, μπάρμπεκιου σε βεράντα φίλων, ημερήσιο μπανάκι στο Θυμάρι και μετά ουζάκι με τον ήλιο να δύει στο Σαρωνικό χαρίζοντας χρώματα μοναδικά.

Βέβαια βρήκα και την ευκαιρία να κάνω αρκετές δουλειές που είχαν μείνει πίσω λόγω εργασίας, και κυρίως κηπουρική, αλλαγές θέσεων και γλαστρών, (η Ταμάρ ψάχνει σήμερα το σπιτάκι της που της το μετακόμισα άλλη μια φορά, στο τέλος θα το πάρει στον ώμο και θα μας εγκαταλείψει)

Μια καυτερή πιπεριά για κάθε
κακή σκέψη ή λέξη

και τέλος από βδομάδα και πάλι στα γνωστά, σπίτι δουλειά περίπου, με τη μισθοδοσία χαμηλότερη από Ιούλιο (κι αναδρομικά από 1/1/11) - τυχαίο που άρχισε καλοκαίρι άραγε; - κι ένα Σεπτέμβρη που προβλέπεται καυτός από πολλές απόψεις - τον Τζέφρυ και τον Μπένυ τους μέσα δηλαδή, ποια γιαούρτια, ακρίβυναν κι αυτά, με τα ληγμένα και τα σκουπίδια να τους πάρουν κατόπι - εδώ οφείλω και μια εικονική αφιέρωση στους παραπάνω:
και κλείνοντας την παρένθεση, να διαπιστώσω απλά ότι έχει χαθεί η μπάλα γενικώς κι ελπίζω να βρεθεί κάποια στιγμή γιατί χωρίς αυτή παιχνίδι δε γίνεται.

Μια Μαχάων ρουφά από την ανθισμένη βουκαμβίλια

Όσοι κάνετε διακοπές σας εύχομαι καλό υπόλοιπο κι όσοι επανήλθατε πάρτε βαθιά ανάσα και σκεφτείτε τον δικό σας τρόπο αντίστασης σε όσα σας / μας συμβαίνουν.

Το μπλε που μου λείπει περισσότερο