Εποχή Εκπτώσεων

Αθήνα, Ιούλιος 2011

Εποχή κρίσης κι εκπτώσεων (σε πολλά είδη…)

Ο ζεστός Ιούλης μπαίνει δυναμικά με κρίση, μεσοπρόθεσμο (λογικό θα μου πεις, μεσοκαλόκαιρο είναι) και βέβαια εκπτώσεις, όχι ακόμη επίσημες αλλά υφίστανται και δυστυχώς όχι μόνο στα καταναλωτικά αγαθά. Κάποιοι προβαίνουν σε εκπτώσεις αξιών, θεσμών, ιδεών και ιδεολογιών, κάποιοι κατηγορούν πάντα κάποιους «αόρατους» άλλους που είτε απειλώντας τους είτε τάζοντας τους λαγούς με πετραχήλια τους αναγκάζουν να αλλάζουν απόψεις και συνειδήσεις, κάποιοι άλλοι εξακολουθούν να παρουσιάζονται ως «σωτήρες» προσπαθώντας έτσι να δικαιολογήσουν τις δικές τους εκπτώσεις και πάει λέγοντας.

Το θέμα είναι ότι στις εκπτώσεις το ζητούμενο του πωλητή είναι πάντα το ίδιο: το ξεσκαρτάρισμα του παλιού για την αναμονή του νέου, της ελπίδας που θα φέρει η παρουσία του και την μικρότερη δυνατή χασούρα από το υλικό που θα απομείνει. Όταν όμως δεν πρόκειται για υλικά αγαθά και αφορά στα πιστεύω και τις αξίες ενός ανθρώπου το θέμα της έκπτωσης αναφέρεται απλά στο ξεσκαρτάρισμα χωρίς αναμονή του νέου, αναδεικνύει το πλήρες ηθικό και πνευματικό άδειασμα κι αυτό είναι τραγικό. Γιατί αν θέλεις το νέο απλά πετάς το παλιό και δεν προχωράς σε εκπτώσεις, δεν χάνεις αφήνοντας τις παλιές σου αντιλήψεις κι ιδέες πίσω παρά μόνο ίσως τον χρόνο που «σπατάλησες» υπερασπίζοντάς τες.

 Ο πολύς κόσμος κάνει ακόμη σχέδια διακοπών, μέχρι εκεί που αντέχει η τσέπη του βέβαια, συνήθως σε σπίτια γνωστών και φίλων αν δεν υπάρχει εξοχικό, αλλιώς κυνηγά εισιτήρια κοινωνικού τουρισμού και προσφορές δίνοντας έτσι και μια παράταση στο τι θα πράξει με την επιστροφή του. Κάποιοι γνωστοί και φίλοι ήδη έχουν πάρει το δρόμο είτε της επαρχίας είτε του εξωτερικού για την αναζήτηση καλύτερης τύχης, που στην μεν πρώτη περίπτωση το βρίσκω θεμιτό να ζωντανέψουν ξανά τόποι που είχαν μαραζώσει αλλά το δεύτερο με στεναχωρεί μια κι αξιόλογοι άνθρωποι αναγκάζονται σε ένα νέο κύμα μετανάστευσης θυμίζοντας παλιές «άγονες» εποχές. Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται για μια ακόμη φορά, με άλλη αφορμή αλλά με ίδιο αποτέλεσμα: το ανθρώπινο και πλουτοπαραγωγικό ξεγύμνωμα / ξεπούλημα της χώρας.

Το ότι αυτό το καλοκαίρι θα εγκυμονούσε άσχημες καταστάσεις για τους περισσότερους από εμάς ήταν βέβαιο, καθώς όμως ασπάζομαι πλήρως το κλισέ «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία» περιμένω πάντα κάτι καλό να βγει τελικά, μετά την ολοκληρωτική καταστροφή η αναγέννηση: της φύσης, των αξιών, των ιδεών, των πάντων. Αυτές οι εκπτώσεις μακάρι να είναι οι τελευταίες.