Ισορροπία ή με τα μάτια της ψυχής

Εκεί που θεωρείς ότι έχεις στερέψει από συναισθήματα κι από δάκρυα, εκεί που νομίζεις ότι τα πάντα πρέπει να τα μετράμε και να τα υπολογίζουμε έρχονται ξαφνικά κάποια παράπλευρα γεγονότα που σου θυμίζουν πόσο άνθρωπος μπορείς να παραμένεις. Τελευταία είχα αρχίσει να νιώθω ότι όλα τα έκανα μηχανικά, χωρίς πλήρη συνείδηση πράξεων, λες κι η καθημερινότητα με είχε υποβάλλει σε ένα υπνωτισμό, ακόμη κι η πρωινή μου συγκέντρωση στην πεζοπορία προς τη δουλειά είχε γίνει ασυνείδητη πράξη, μια ακόμη ρουτινιάρικη συνήθεια. Έτσι η χθεσινή μου επίσκεψη σε μια έκθεση ζωγραφικής παρ όλη την κούραση και το πιεσμένο πρόγραμμα, αποδείχθηκε σωστή κίνηση, σαν να με ξύπνησε και με έβγαλε από μια χειμερία νάρκη που είχα πέσει, έκανα επιτέλους κάτι που ήθελα εγώ, το είχα προγραμματίσει ο ίδιος και δεν έδωσα καμιά δικαιολογία σε εαυτό και αλλήλους να μην το κάνει (πιστέψτε με ήταν πολύ τολμηρότερη κίνηση απ' ότι ίσως ακούγεται). Νιώθω λοιπόν να ξαναβρίσκω χαμένες αξίες, πράγματα κι εικόνες που είχα στερηθεί έχοντας πέσει εκούσια το λάκκο που μου έσκαβαν και προσπαθούσαν να σκεπάσουν. Δε λέω ότι πρέπει να τα ρίχνω όλα στους άλλους, ο καθείς κάνει το παιχνίδι του, στο χέρι μας είναι αν θα παίξουμε μαζί τους ή θα προσπεράσουμε. Έτσι με μικρές κινήσεις, όπως να κλάψω όταν το νιώθω, να πάω να δω πρόσωπα και τέχνες που μόνο να με ανυψώσουν μπορούν, να ανακινήσω συναισθήματα κι αισθήσεις γενικότερα, παίρνω μέρος στο δικό μου παιχνίδι και νιώθω πολύ καλά με αυτό.

ένα ρόδι για το καλό

Η βροχή σταμάτησε επιτέλους, ένας ωραίος χειμωνιάτικος ήλιος αποφάσισε να κυριαρχήσει και να με κάνει να αισθανθώ καλύτερα, με κούρασε αυτός ο χειμώνας που όλο λέει να έρθει και δεν έρχεται, θέλω Άνοιξη μόνιμα, μέσα κι έξω.