Φοβάμαι όλα αυτά...

... που γίνονται για μένα χωρίς εμένα (για να αλλάξω τον χρόνο από το αγαπημένο τραγούδι). Με τρομάζει πραγματικά που μεγαλύτερη και σπουδαιότερη κι από την οικονομική κρίση γιγαντώνεται η πολιτική και πολιτισμική κρίση αυτής της χώρας. Φαντάσματα του παρελθόντος ξυπνούν και κόβουν βόλτες ανενόχλητα, μας απασχολεί ο λεκές που άφησε το μυρμήγκι που πατήθηκε κι όχι ποιος το πάτησε και γιατί, αναλωνόμαστε σε ανούσιες υποθέσεις, κουβέντες επί παντός άλλου πλην της ουσίας: προσπαθούν να μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι βαλλόμαστε από παντού, ότι είμαστε ο εύκολος στόχος, ότι πρέπει να προστατέψουμε τα κεκτημένα (ποια ακριβώς δεν ξέρουμε, για να το λένε όμως κάτι έχουμε κερδίσει κι εμείς) από τους κακούς (που έχουν πολλά πρόσωπα, αλλά φωτογραφίζεται το εξής ένα: ο άλλος, ο διαφορετικός, ο "ξένος", ο απροσάρμοστος αν θες) κι ότι αυτοί οι καλοί θα μας προστατέψουν απ' όλα τα δεινά που μας έχουν προκαλέσει (οι γνωστοί που λέγαμε στην προηγούμενη παρένθεση), Αυτό που με λυπεί περισσότερο είναι ότι πλέον οι αμερικανιές πιάνουν κι εδώ, τα μέσα κάθε είδους στήνουν τρελό γλέντι, τόσο καλοστημένες παραστάσεις που θα έπρεπε να έχουν προταθεί για όσκαρ σεναρίου  και μοντάζ ένα πράγμα, και που δυστυχώς οι περισσότεροι αβασάνιστα δέχονται με μιας. Έχουμε σίγουρα κουραστεί ως λαός, κι αν έχουμε υποφέρει όλο τον προηγούμενο αιώνα (για να μην πούμε για τους πριν από αυτόν), κι ενώ μιλάγαμε για το ελληνικό θαύμα κι όλοι σηκώναμε σαν παγόνια τις ουρές μας που επιτέλους γίναμε κι εμείς ένα πρότυπο καπιταλιστικό κράτος με τα σέα και τα μέα του, σπάει η φούσκα και το απόστημα κατακλύζει τα πάντα. Λέτε να υπάρξει ανόρθωση; να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο που μας είχε κυριέψει και να αναζητήσουμε άλλες λύσεις κι άλλες προοπτικές; να δούμε σε πραγματική διάσταση την αναμφισβήτητα τεράστια πολιτιστική μας κληρονομιά και να αντλήσουμε από εκεί ότι μπορεί να μας πάει μπροστά; ποιος ξέρει, ο χρόνος θα δείξει. Πάντως ο φόβος μου παραμένει και το μόνο που ελπίζω είναι να μην φύγουν εκ νέου τα λαμπρά μυαλά για άλλους τόπους δίνοντας τα φώτα τους αλλού και ξαναγράφοντας ποιήματα τύπου "όπου κι αν πάω η Ελλάδα με ματώνει".

E la Nave Va

Υ.Γ.1: όχι ότι περνιέμαι για κανένα λαμπρό μυαλό, αλλά για να φύγω ούτε λόγος, το οφείλω σε κάποιους κοντινούς προγόνους μου (που είτε γνώρισα είτε άκουσα πολλά για αυτούς) κι έχω δώσει όρκο να το πολεμήσω όσο μπορώ, η εικόνα είναι συνειρμική κι η φελινική ταινία στην οποία αναφέρεται η λεζάντα επίσης.
Υ.Γ.2: μόνο σε μένα έκανε εντύπωση η χθεσινή προβολή ντοκιμαντέρ σε ιδιωτικό κανάλι σχετικά με την επανάσταση του '21 κι ότι η κύρια αιτία της ήταν οικονομικές διαφορές μεταξύ κατακτητών και σκλαβωμένων; (τυχαίο;)