Ki(a)notipontas κι ευχόμενος

Μ' αυτά και μ' αυτά μπήκε και το Φθινόπωρο όσο κι αν δεν θέλουμε ακόμη να το παραδεχτούμε. Ένας Σεπτέμβρης που ως οφείλει είναι γεμάτος γεγονότα, προσπαθώντας να μας ξυπνήσει από την καλοκαιρινή μας σιέστα. Πολιτικά, πολιτιστικά, κοινωνικά, εθνικά κι άλλα ζητήματα έχουν πάρει τη θέση τους στα κανάλια, στα πηγαδάκια των συζητήσεων κι όπου σταθείς και βρεθείς.

Δεν θέλω να σταθώ καθόλου στα πολιτικά δρώμενα, εκεί όποιος καταλαβαίνει καταλαβαίνει, στα πολιτιστικά πάλι να πω ότι η συναυλία της "θεάς" αναμένεται (όχι από μένα ντε) με μεγάλη προσμονή από χιλιάδες κόσμου, πρέπει να το ομολογήσω. Μέχρι και συνεργάτης μου ακύρωσε εντεταλμένη εργασία λόγω του μεγάλου γεγονότος, τι άλλο θα ακούσω...
Στα προσωπικά μου τώρα είμαι σε γενικότερη αναμονή: αλλαγής θέσης, χρηματικής εισροής (sic), καλών νέων που περιμένω από διάφορα μέτωπα, την ανάπτυξη γούνας της Tamar τώρα που κρυώνει ο καιρός (άσχετο), το αν θα ανθίσει η τριανταφυλλιά ή θα την κόψω από ρίζας (ακόμη πιο άσχετο), κ.ά. πολλά. Με την ευκαιρία (την ποια;) ας παίξω και το παιχνιδάκι στο οποίο με κάλεσε η φίλη δενδρογαλή και ως γνωστόν δεν χαλάω χατίρια (μην το εκμεταλλευτείτε έτσι;), αυτό με τις 3 ευχές:
Εύχομαι λοιπόν για μένα, τους φίλους & τους εχθρούς να έχουν όλοι αγάπη, υγεία, ευτυχία και πολλά χρήματα... γιατί και για τους εχθρούς να ισχύουν τα ίδια; μα γιατί όταν έχουν όλα τα παραπάνω δεν υπάρχει κανείς λόγος να είναι εχθροί, είναι γεμάτοι με αυτά που έχουν και δεν υπάρχει λόγος να σε ζηλεύουν ή να θέλουν κάτι δικό σου, δεν πιστεύω ότι ο χορτασμένος θα κοιτάξει να σου πάρει την μπουκιά ποτέ (οκ, υπάρχουν κι οι παθολογικές περιπτώσεις αλλά μη φτάσουμε ως εκεί).
Ένα άλλο παιχνιδάκι (που άργησα αρκετά να παίξω ομολογώ) έχει να κάνει με αγαπημένη τσάντα - φάβουλα βέβαια, τι άλλο; - και παραθέτω το παρακάτω εικονίδιο...Εδώ λοιπόν βλέπουμε το αγαπημένο μου τσαντίδιο, το οποίο έχει φορέσει στη συγκεκριμένη φώτο η Tamar για να πάει για ψώνια. Για την ακρίβεια προσπαθεί να το φορέσει σταυρωτά για να μην της το κλέψουν στο δρόμο. Με αυτό λοιπόν έχω δεθεί συναισθηματικά πολλά χρόνια τώρα και δε λέω να το αποχωριστώ. Έχει ζήσει ένδοξες μέρες (μιλάμε δεκάδες χιλιάδες ευρά έχουν δει τα εσωτερικά του) αλλά και πολύ ταπεινές εποχές (έβαζα χαρτοπετσέτες για να δείχνει γεμάτο). Σας αφήνω τώρα γιατί έχω να κάνω οικιακές εργασίες, τηλέφωνα σε συνεργάτες, μεταφυτεύσεις (ήρθε η εποχή) και να διαβάσω πάρα πολλά ποστ που έχω αμελήσει τις τελευταίες ημέρες.

υ.γ.: εύχομαι η μαυρίλα της ημέρας να μην περάσει μέσα σας, να βλέπετε πάντα την φωτεινή πλευρά των πραγμάτων και των καταστάσεων (δύσκολο αλλά αξίζει η προσπάθεια), καλό Σ/Κ σας

Ψευδαισθήσεις

Το "ουφ" που του βγήκε εντελώς ασυνείδητα έγινε αντιληπτό από το φίλο d.j. Παρ όλη την κάπνα, το χαμηλό φωτισμό και το συνωστισμό, κάποιος είχε παρατηρήσει ότι κάτω από τη μάσκα του χαρούμενου και της διάθεσης περνάω καλά, υπέβοσκε ένα άγχος και κάποιος προβληματισμός. Τελευταία το έκανε όλο και πιο συχνά αυτό το "ουφ". Σα να έβγαζε από μέσα τις στενοχώριες με αυτή τη βαθιά εκπνοή, έμοιαζε θαρρείς με τις αντίστοιχες των γκουρού που οι ανάσες τους περιορίζονται στο ελάχιστο κι όταν εκπνέουν νομίζεις πως φύσηξε δυνατός βοριάς.
Ξαφνικά το περιβάλλον σα να φωτίστηκε από χιλιάδες watt, στο μυαλό του μπήκε η σκέψη: όχι ξανά τα ίδια, σαν τα αγχωτικά όνειρα που με έκαναν να πετάγομαι κάθιδρος από τον ύπνο και έκοβα βόλτες με το τσιγάρο στο χέρι…Μα τι ζητούσε άραγε;
Εργασιακά μπορεί να ήταν φορτωμένος, αλλά οι προοπτικές ήταν ευοίωνες, η σχέση, το σπίτι, οι φίλοι, οι αγαπημένοι όλα μια χαρά, τι στο καλό μπορεί να τον προβλημάτιζε πάλι; Ήταν η παραδοχή της ψευδαίσθησης, αυτού που νόμιζε πραγματικό αλλά δεν ήταν και τόσο σίγουρος ότι συνέβαινε (αλλιώς η δηλητηρίαση της ευτυχίας).
Ανθρώπινη αδυναμία; απληστία; όχι δεν μπορεί να είναι όλα τόσο ιδανικά; Ποιος ξέρει, ποιος ψάχνει, ποιος νοιάζεται;
Σιγομουρμούρισε το “always look at the brigt side of life” ενώ η παρέα του τον κοιτούσε με απορία. Στα deck έπαιζε δυνατά Madonna ενώ αυτός ήταν εμφανώς αλλού. Κανείς όμως δεν του μίλησε, τον άφησαν να βρει το ρυθμό του στην αναπνοή, στο τραγούδι, στην κίνηση, στη ζωή του. Ζούσε σε μια ψευδαίσθηση; και τι σημασία είχε αλήθεια; Έδειχνε καλά (ήταν καλά)…

ΥΓ.: πραγματικά γεγονότα σε αληθινό περιβάλλον τα παραπάνω

ή μήπως όχι;

Σαν μια προσευχή

Κάθε πρωί 2 προσευχές, την ώρα που περπατάω για τη δουλειά, μια για μένα και μια για τους αγαπημένους. Προσευχές σε πλήρη συνείδηση, όχι τόσο θρησκευτικές όσο λυτρωτικές. Κείνη την ώρα νιώθω ότι προσφέρω περισσότερα απ' ότι όλη την υπόλοιπη μέρα. Τους καρπούς τους συγκεντρώνω κι είναι τότε που νιώθω γεμάτος κι ευγνώμων. Ίσως μεταλλαγμένες προσευχές μα για μένα περικλείουν όλη τη δύναμη του θείου, όλη τη δύναμη του ανθρώπου.
Δύσκολους τους κάναμε τούτους τους καιρούς, οι μέρες περνούν πολλές φορές στενάχωρα, στερημένα. Σαν να ξεχάσαμε να ζητάμε το εφικτό και περάσαμε στην άκαιρη αναζήτηση του μεγάλου και του τρανού. Φτιάχνουμε Βαβέλ για να στεγάσουμε το άπιαστο κι η ουτοπία μας γίνεται νέα Ιθάκη. Νιώθω χαρούμενoς με αυτά που έχω, με αυτά που θα έρθουν, μ' αυτούς που ζω κι ανασαίνω δίπλα τους.
Στόχοι κι ευκαιρίες ευτυχώς είτε καλύπτονται είτε μου παρουσιάζονται απλόχερα, αλίμονο, άνθρωπος είμαι κι ελπίζω στο καλύτερο, χωρίς όμως αυτό να γίνεται κι εμμονή.
Στις προσευχές, τις ευχές, τις προσδοκίες μας μόνο το καλό, το δικό μας, το κοινό, όλων. Η πίστη στο οτιδήποτε σώζει, η πλήρης άρνηση ισοπεδώνει.

υ.γ.: η δική μου προσευχή δεν γίνεται με σταυρωμένα χέρια και το πρόσωπο κοιτώντας τον ουρανό, η στάση του σώματος δεν χρειάζεται να μπαίνει σε κανόνες όταν το μυαλό εκτελεί συγκεκριμένες λειτουργίες...