Ξανά μαζί - μετακόμιση - η επιστροφή

Χαθήκαμε λίγο έτσι; Προείχε το Camelot όμως, το οποίο και κοντεύει να αναστηλωθεί. Δεν πρόκειται να περιγράψω τα διάφορα ευτράπελα της μετακόμισης, ούτε και την κούραση αυτών των 10 ημερών. Θα σταθώ μόνο στην αίσθηση του αποτελέσματος. Όταν αποκαμωμένος αλλά κι ευχαριστημένος από την τελική μορφή των πραγμάτων χώνεσαι σε μια πολυθρόνα κι απολαμβάνεις τους κόπους σου. Εκεί που στοιβάζονταν σωροί από κιβώτια και τυλιγμένα πράγματα - τα οποία σε κάθε ξετύλιγμα σου προκαλούσαν άλλη μια έκπληξη, τύπου: «ωχ, αυτό που θα το βάλω τώρα;» - πλέον βρίσκονται τακτοποιημένα πράγματα κι η εικόνα τους από μόνη σε ξεκουράζει. Άλλη γειτονιά, άλλοι ήχοι, διαφορετική - και πολύ καλύτερη -οπτική περιβάλλοντος χώρου, άλλος πάροχος διαδικτύου και τηλεφώνου, με τα πόδια μετακίνηση στη δουλειά, με λίγα λόγια η ζωή μου άλλαξε εντελώς -θέλω κι ελπίζω μόνο προς το καλύτερο. Εργασιακά επίσης πήζω (τι πρωτότυπο), αλλά όπως έλεγε κι ένας φίλος: «καλύτερα να πήζεις παρά να ελπίζεις» - πάντα εργασιακά αυτό…

Αυτά προς το παρόν ως σύντομη ενημέρωση, έχω να διαβάσω πολλά από τα δικά σας, οπότε τα ξαναλέμε λείαν συντόμως.

ΥΓ.: δεν έχω βουτήξει ούτε τα πόδια μου στη θάλασσα για φέτος, κι αυτό είναι το μόνο που μου λείπει αυτή τη στιγμή, όταν γίνει κι αυτό θα έχω ολοκληρωθεί ως άνθρωπος, φιλάκια σε όλους