In my blues

Τι άγραφος νόμος είναι κι αυτός που όταν λέω δεν παν να κουρευτούν όλα που θα χαλάσω τη ζαχαρένια μου μια κατραπακιά έρχεται να με συνεφέρει; Εκεί που πήρα απόφαση να μην ξαναγχωθώ για εργασιακά θέματα κι αρχίζω να το δουλεύω στη σωστή κατεύθυνση να' σου ένας ξαφνικός θάνατος συγγενή που ταράζει την ισορροπία μου. Όχι τόσο για το ξαφνικό του γεγονότος ούτε γιατί ξαφνικά μου ήρθε το μοιρολατρικό: "τι είμαστε, τίποτα δεν είμαστε", ούτε την τσίχλα (άνευ σκέψης) "την υγειά μας να' χουμε πάνω απ' όλα" αλλά γιατί για άλλη μια φορά ανακαλύπτω την αξία της στιγμής και του τώρα που ζούμε. Την ποιότητα ή όχι της ίδιας μου της ζωής, την αξία που της δίνω, το χρόνο που αφιερώνω για τον εαυτό μου, για τους ανθρώπους, τα όντα και τα πράγματα που αγαπώ να ασχολούμαι μαζί τους. Θέλω να πετύχω να πάψω να αγχώνομαι για το οτιδήποτε μικρό ή μεγάλο πρόκειται να συμβεί και να μ' απασχολήσει και να μάθω να συγκεντρώνομαι σ'αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή, στο ότι γράφω στο πληκτρολόγιο, χωρίς να σκέφτομαι τη συνέχεια αυτού του κειμένου, αν θα αρέσει ή όχι, αν θα μου αφήσετε σχόλια ή όχι, αν θα σας διαβάσω κι εγώ μετά, αν θα πρέπει να σας αφήσω σχόλια για την αλληλεπίδραση, αν, αν, αν, πρέπει, πρέπει, πρέπει...

Ασυγκρότητες σκέψεις, σε πλήρη αταξία, λίγο πριν μπορέσω να πετύχω αυτό που θέλω, λίγο σπρώξιμο θέλει ακόμη, από μένα, από γεγονότα, από το φιλτράρισμα όλων αυτών που συμβαίνουν κάθε στιγμή, όλα είναι σημαντικά, οι ήχοι, οι σιωπές, οι σκέψεις, το φαινομενικό κενό, το γάβγισμα, το φιλί, το χάδι, το "δε θέλω να σε βλέπω έτσι", το "θες να πάμε μια βόλτα;", το τσιγάρο που ανάβω, το ποτό που πίνω, τα άσπρα γράμματα στο μαύρο πληκτρολόγιο που γράφω, οι άσπρες βούλες στην μπλε μου διάθεση.

υ.γ.: η χειμωνιάτικη εικόνα με τον μικρό μου φίλο που παίζει με τα μανταρίνια, είναι απλά το κοντράστ συναισθημάτων μου