21/1/08

Υ.Γ. (ή ποίηση)

Η αγαπητή roadartist με προσκάλεσε σε βραδιά ποίησης, κι εγώ ως γνωστόν έχω και στο παρελθόν ενδώσει σε παρόμοιες προκλήσεις. Ούτως ή άλλως και για διάφορους λόγους έχω αναφερθεί πολλάκις εδώ μέσα σε αγαπημένους ποιητές κι έχω παραθέσει αποσπάσματά τους. Είναι ευκαιρία λοιπόν να σας αποκαλύψω γιατί έχω τρέλα με τα υστερόγραφα:Το ανακάλυψα τυχαία πριν καμιά 15αριά χρόνια, η αδυναμία στον Μανόλη Αναγνωστάκη ήταν δεδομένη, το παιχνίδι των υστερόγραφων μου θύμιζε προ εφηβικά χρόνια όταν με αγαπημένη φίλη - καθηγήτρια αρχαίων ελληνικών, ανταλλάσσαμε γράμματα (ναι, ήταν τρόπος επικοινωνίας κάποτε, τότε δεν υπήρχε η άνεση κινητών κι ακίνητων τηλεφώνων και sms, e-mail κλπ), αφήνοντας πάντα τη δύναμη και την ανατροπή σε αυτά τα σύντομα κειμενάκια της μιας γραμμής που μπορούσαν να αλλάξουν το νόημα όλου του προηγούμενου γράμματος. Ας παραθέσω λοιπόν κάποια από αυτά:

Δε θέλω να γνωρίσω πάρα πολύ τους ανθρώπους.

Όλα προς τι;

Ζήσαμε παιδικά χρόνια, νιότη - διαφορετικά.

Δεν ήταν δειλός γιατί είχε συναίσθηση της δειλίας του.

Η φοβερή εξυπνάδα του, χωρίς ίχνος ευαισθησίας.

Τα φτωχόπαιδα που έγιναν αφεντικά.

Έρωτας: όσο υπάρχουν το άγνωστο και οι αυταπάτες.

Ήξερε πως δεν είχε πεθάνει αλλά δεν επρόκειτο ποτέ να την ξαναδεί.

Παλιούς σου φίλους που τους βλέπεις με συγκίνηση - παλιούς σου έρωτες με αποστροφή.

Όλοι κομπλεξικοί με το ήθος.

Το ματς της ζωής του είχε τελειώσει - τώρα έπαιζε την παράταση.

Δεν φοβόταν το θάνατο - τουλάχιστον το θάνατο των άλλων.

Μιλούσε συνεχώς με παρενθέσεις και αποσιωπητικά, σαν τυφλός που βάδιζε σ' ένα δωμάτιο γεμάτο έπιπλα.

(Γηράσκω αεί αναθεωρών)

Αγαπούσε ακόμη και τον αριθμό του τηλεφώνου της.

Δεν υπάρχει πνευματικός ηρωισμός.

Επισκευαστής αναμνήσεων.

... Και ποτέ μην ξεπέσεις στο αχ εμείς οι καημένοι. (Δε θέλει παρά ένα βηματάκι να το σκεφτούν οι άλλοι για σένα.)

Έλπιζες από απελπισία.

Το ενοχλητικότερο ήταν πως επέμενε να γράφει την αλήθεια με άλφα κεφαλαίο.

Οι τίτλοι στα περιεχόμενα άμα τους διάβαζες στη σειρά, φτιάχναν ένα καινούργιο ποίημα - το πιο όμορφο ποίημα, χωρίς λόγια περιττά, χωρίς φιλολογία, χωρίς φτιασίδια.

Ο σπαραγμός της κοινοτυπίας.

Οι ίδιες λέξεις που λέμε όλοι.

Περιθώριο στο "Περιθώριο".

Προσπαθούσε να σε πείσει πως όλα είχαν αλλάξει, όμως εσύ τα 'βλεπες γύρω σου απελπιστικά όμοια.

Εμένα θα μου άρεσε με μια μουσική υπόκρουση, είπες, όπου θα καθόριζες εσύ τα κενά της σιωπής.

Όμως ποτέ δε θα μου εξηγήσεις το πως και το γιατί.

Πόσα άλλα κρυμμένα βαθιά...

υ.γ.: όποιος θέλει ας παραθέσει δικά του ποιήματα ή ποιήματα που αγάπησε κατά καιρούς, είναι δύσκολο να υποδείξω σε κάποιον να το κάνει

15 σχόλια:

  1. Όντως, αυτά τα υστερόγραφα μπορούν να αλλάξουν πολλά δεδομένα. Όσο για την ποίηση… δεν είναι ακριβώς το sport μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. καλά, μέσα στο μυαλό μου είσαι. έχω έτοιμο ήδη post με ένα ποίημα που μου λέει πολλά. Αυτοπροσκαλούμαι και θα το ανεβάσω αύριο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. (μπηχτή για μένα ήταν αυτό που έχωσα τον δικό σου? :PP)

    Σάμπως στα ΥΓ δεν λέμε τις μεγαλύτερες αλήθειες?
    Σάμπως στα ΥΓ δεν αφήνουμε τις πιο σημαντικές μας απορίες?
    Σάμπως στα ΥΓ δεν ζούμε τις πιο αξέχαστές μας νύχτες?...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. με έχετε τσακίσει στην blogosfaira με τα ποιήματα και την ευαισθησία


    υγ μα και γω απ το πρωί να θέλω να βρίζω???
    υγ παρ ολα αυτά παραμερίζω τον κακό μου χαρακτήρα και σου λέω ότι λατρέυω τον Αναγνωστάκη.
    υγ άσε που τον απήγγειλα και στις εξετάσεις του Κρατικού( που δεν πέρασα ποτέ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ευχαριστώ blueprints. ΥΠΕΡΟΧΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ! ! ! Εχω ήδη δημιουργήσει αρχείο με ποιήματα απο τα blogs που εχω χαζέψει τις τελευταίες ημέρες.. Εγώ σε αυτό το παιχνιδάκι μοίρασα αρκετές προσκλήσεις (εννοείται με το σκοπο να συμμετασχει μονάχα όποιος πραγματικά εχει διάθεση-δεν με ενοχλεί καθόλου και το κατανοώ απόλυτα κάποιος να μην εχει διάθεση για παιχνίδι, εγώ συχνά δεν εχω), αλλά επειδή ακριβώς το θεωρώ μοναδικό να γυρνάς απο blog σε blog και να βλέπεις γεμάτα όλα παντού με ποιήματα.. Σαν να ακουμπάς σε ψυχές ειναι..
    Καλή σου μέρα :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κατάλαβα... εμένα μου ήρθα αυτή η πρόσκληση από 3 πλευρές. Τελικά δε γλιτώνει κανείς απο τα μπογκοπαίγνια... Ελπίζω να φιλοτιμηθώ κι εγώ να ανεβάσω το δικό μου αγαπημένο ποίημα από Poe.

    PS: Σε καμιά περίπτωση δε φτάνει σε νοήματα τα δικά σου αποσπάσματα. Θα το αγοράσω σήμερα κιόλας το βιβλίο

    PS2: Σου έχω πει πόσο σε αγαπάω?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. nikola για αυτό και μ'αρέσουν, λατρεύω τις ανατροπές, όσο για την ποίηση κατανοητό το θέμα σου...

    jimmy είμαι ε; καλά, ακόμη το περιμένουμε το καλό όμως

    equil όχι βρε, τι με πέρασες; (στα υ.γ. τις πιο αξέχαστες νύχτες μας... μάλιστα)

    kanataki φάση είναι καλή μου, θα μας περάσει (εσύ πάλι μπορείς να βρίσεις χαλαρά, δεν θα μας το χαλάσεις)
    υ.γ.: χαίρομαι που μας αρέσουν τα ίδια, τελικά θα ταχθώ μαζί σου στην διαμάχη μετά του αντιδίκου σου

    roadartist συμφωνώ, ειδικά όσον αφορά την ποίηση, υπέροχη η ιδέα σου για την συλλογή αυτή, να είσαι καλά

    mad να φιλοτιμηθείς καλό μου (και γρήγορα ε;)
    υ.γ.1: μην υπερβάλετε δόκτωρ (αλλά να το αγοράσετε)
    υ.γ.2: νομίζω πως όχι (ίσως πάλι να μην χορταίνω να τ'ακούω...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ικανοποιούμε πάντα τις επιθυμίες των πελατών μας. Πέρνα μία βόλτα απ' το "μαγαζί" να δεις ότι το ανέβασα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σπίτι σου ή σπίτι μου ή και κάπου αλλού?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. jimmy πέρασα, πέρασα

    sikia μου name the place (αλλά που κολλάει, σε υ.γ.;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΚΥΡΙΑΚΗ


    Ο ήλιος ψηλότερα θ' ανέβει
    σήμερα που 'ναι Κυριακή.
    Φυσάει το αγέρι και σαλεύει
    μια θημωνιά στο λόφο εκεί.

    Τα γιορτινά θα βάλουν, κι όλοι
    θα 'χουν ανάλαφρη καρδιά:
    κοίτα στο δρόμο τα παιδιά,
    κοίταξε τ' άνθη στο περβόλι.

    Τώρα καμπάνες που χτυπάνε
    είναι ο θεός αληθινός.
    Πέρα τα σύννεφα σκορπάνε
    και μεγαλώνει ο ουρανός.

    Ασε τον κόσμο στη χαρά του
    κι έλα, ψυχή μου, να σου πω,
    σαν τραγουδάκι χαρωπό,
    ένα τραγούδι του θανάτου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ΠΡΟΠΟΜΠΗ

    Επήρες πια τα μάτια σου κ' έφυγες σε μιαν άκρη.Όλα τώρα σε λησμονούν εκεί παραριχτή,και πού να πέσει, αναρωτάς, το τελευταίο σου δάκρυ,και ποιος να το δεχτεί.

    Α! σε λύγίζει το φρικτό βάρος αγώνα τόσου,απλώνοντας το χέρι σου ένα στήριγμα ζητάς,στέκεις για λίγο ελίζοντας, κρύβεις το πρόσωπό σου,
    έπειτα ξεκινάς.

    Και πώς πηγαίνεις, ω αδερφή ψυχή, με τη συγνώμη,με την αγάπη δίνοντας πίσω κάθε πληγή!Και πού πηγαίνεις έτσι, αφού σου εκλείστηκαν οι δρόμοι σε ολόκληρη τη γη;

    Ιδέ, χορεύει γύρω σου του κόσμου η αυταπάτη,σμίγουνε χείλη, και σπονδές υψώονται, γελούν.Εσύ πεθαίνεις. Και από πριν -- ως να 'σαι πια φευγάτη --
    όλοι σε λησμονούν.

    Χαίρε! Τη ζωή δεν έζησες παρά μες στα όνειρά σου.Γι' αυτό παρόμοιο σου άξιζε τέλος, ωραία ψυχή. Ήρθε σαν αποθέωση, γίνεται σα χαρά σου, πρώτη και μοναχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. fallen angel γιατί δεν τα γράφετε στο δικό σας blog αγαπητέ; θα ήταν μια πολύ καλή αρχή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. αχ! μη μου μιλάς στον πληθυντικό,νιώθω κάπως. Σχετικά με το δικό μου blog, θα γίνει κάποια στιγμή. Πρός το παρόν είμαι αλτρουιστής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. fallen πλάκα έκανα με τον πληθυντικό, μην με παίρνεις κι εντελώς στα σοβαρά, όσο για τον αλτρουισμό σου... οκ, να περιμένουμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή

καλώς ορίσατε