Καρδιές στην Αθήνα

Μ' αρέσει που σε αντίθεση με τη σαπίλα και τη δυσωδία γύρω μας σε όλα τα επίπεδα κάποιες καρδιές απτόητες συνεχίζουν να "χτυπούν" και να ομορφαίνουν τη ζωή μας και το οπτικό της βάθος. Έχω ήδη κουραστεί με τα σκάνδαλα, τα ποιος, που, πότε και γιατί, τις κλειδαρότρυπες κι άλλα φαιδρά των καιρών που το μόνο που κάνουν είναι να κουκουλώνουν την πραγματικότητα: την ακρίβεια, τις πτώσεις "αυτοκρατοριών", θεσμών κι άλλων αξιών που στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπήρξαν, ήταν απλώς ένα καλοστημένο σκηνικό τύπου Σινετσιτά δεκαετίας 60 (με μπόλικο μελό και δήθεν νεορεαλισμό).

Το μόνο που ξεκουράζει το μάτι μου (γιατί το αυτί μου είναι μόνιμα κολλημένο σε αυστηρά μουσικούς σταθμούς) είναι κάτι ξεχασμένα ντοκιμαντέρ (από τη ζωή ψαράδων μικρών αφρικανικών νησιών μέχρι την ερωτική ζωή των κορμοράνων).
Κάπου ξαφνικά μέσα σ' αυτό το χάλι ήρθαν λοιπόν κάτι καρδιές, που παίρνοντας τη σκυτάλη από τις περσινές "αγελάδες", κοσμούν πλατείες κι άλλους χώρους της Αθήνας και μας κάνουν να αντιληφθούμε ότι υπάρχει κι αυτός ο ξεχασμένος μυς πάνω μας, που έχει τόση δύναμη όσο κανένας άλλος πάνω στο ανθρώπινο σώμα. Κολακεύτηκα σαφώς που συμμετείχα, έστω στο ελάχιστο που ήταν δυνατό, με κάποιο τρόπο σε μια από αυτές. Το προσχέδιο της "δικής" μας ήταν το παρακάτω:

(στην πραγματικότητα βγήκε πολύ καλύτερη,
προσδοκίες ο τίτλος της)

Δείτε τις, ακουμπήστε τις, νιώστε τις, κι ίσως ξανανιώσετε και τη δική σας να χτυπά πιο δυνατά και σίγουρα, οδηγώντας σας σε αυτό που θέλετε κι όχι σ' αυτό που σας πλασάρουν...

Υ.Γ.: αφιερωμένο στο φίλο Γ. που η δική του τον πρόδωσε νωρίς...

Ενημερωτικά: ούτε κατά διάνοια μη φανταστείτε ότι συμμετείχα καλλιτεχνικά επί του έργου, ούτε ευθεία γραμμή δεν τραβάω, απλά συμμετείχα με άλλο τρόπο...

Update: φιλοτεχνημένη από τις Γεωργιάδη - Θεσσαλονικέως Δέσποινα & Χατζηθεοδώρου Μαρία