27/9/07

ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΕΧΕΙ Η ΖΩΗ

Πάνε 3 χρόνια από τότε που ο Γ. δεν είναι πια "σωματικά" μαζί μου. Μέχρι τότε, λίγο μετά τους Ολυμπιακούς, είχαμε περάσει 24 χρόνια κοινής πορείας και όχι μόνο. Μαζί από το Γυμνάσιο, μοιραστήκαμε διακοπές, προβλήματα, εφηβεία, έρωτες, έρωτα, πανελλήνιες, φοιτητικά χρόνια, δουλειά, με λίγα λόγια τα πάντα. Απ' τη στιγμή που έφυγα από τη δουλειά που ήμασταν μαζί - λόγω συνθηκών - αρχίσαμε σιγά σιγά να χανόμαστε.
Μετά το γάμο του κρατήσαμε μια καλή επαφή αλλά δεν ήταν πια το ίδιο. Δε λέω ποτέ ότι συμβιβάστηκε, λέω ότι εγώ που δεν μπόρεσα να ακολουθήσω παρόμοια πορεία είχα αρχίσει να νιώθω "εκτός". Εκτός κλίματος, έγγαμης ζωής, κλπ. Κι όμως το παιδί του τ' αγάπησα σαν δικό μου. Και τον ίδιο ποτέ δεν αγάπησα λιγότερο, απλά λίγο η δουλειά, λίγο η διαφορετική στάση ζωής, λίγο η απόσταση (χιλιομετρική) που όλο και μεγάλωνε, μας έφεραν μακριά. Όταν άρχισαν τα σοβαρά σωματικά του προβλήματα ήμουν απών.. Ασυνείδητα στάθηκα μακριά, συνειδητά πόνεσα όσο λίγοι. Ακόμη δεν έχω συγχωρήσει τον εαυτό μου που δεν στάθηκα όσο κοντά του ήθελα να ήμουν. Το ξέρω ότι το είχε ανάγκη, ότι θα του έκανε καλό. Το χειρότερο είναι ότι δεν πρόλαβα να του εξηγήσω και να του ζητήσω συγγνώμη. Δεν ήταν εγωισμός, ήταν λιγοψυχιά. Φοβόμουν ότι θα έβαζα τα κλάματα ενώ θα του έλεγα τις αγαπημένες του ατάκες από κόμικ για να του φτιάξω το κέφι. Πρόκειται για ένα απ' αυτά τα βάρη ζωής που θα κουβαλάω μέχρι τέλους.
Πάνε 3 χρόνια από τότε που ο Γ. δεν είναι πια "σωματικά" μαζί μου. Είναι όμως τόσο μεγάλο κεφάλαιο στο μικρό βιβλίο της ζωής μου που δεν πρόκειται ποτέ να χαθούμε ψυχικά.

Υ.Γ.: Χρόνια πολλά στους γονείς μου που σαν σήμερα κλείνουν 48 χρόνια ευτυχισμένου γάμου... είναι κάτι μέρες βρε παιδί μου που και να θες δεν φεύγουν εύκολα από το μυαλό.

12 σχόλια:

  1. .....................................
    .....................................
    .....................................
    .....................................
    .....................................
    .....................................
    .....................................
    .....................................
    .....................................
    .....................................
    .....................................
    .....................................

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος27/9/07, 11:49 μ.μ.

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Νομίζω πως καταλαβαίνω. Είναι αυτό το συναίσθημα που έχει κανείς όταν πρέπει να κάνει κάτι και αυτό το κάτι, για κάποιον λόγο τελείως παράλογο, είναι αδύνατον να το κάνει. 100% ανθρώπινο και κατανοήσιμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. καταλαβαίνω το βάρος της ψυχής σου...
    και γω έχω περάσει ανάλογες στιγμές στη ζωή μου που ήθελα να είμαι κοντά σε αγαπημένο μου άνθρωπο που περνούσε απο τέτοιο Γολγοθά αλλά δεν το άντεχα...

    δεν ξέρω αν ήταν λιγοψυχία ή άρνηση να αντικρύσω την αλήθεια κατάματα,
    θυμάμαι πως έλεγα "να καλυτερέψει λίγο και θα πάω",
    αλλά δυστυχώς ποτέ δεν καλυτέρεψε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. μην είσαι τόσο αυστηρός με τον εαυτό σου. δεν μπορούμε πάντα να είμαστε δυνατοί σε όλα.

    και αυτό δεν είναι κακό. αυτό που μας δίνει την δυνατότητα να είμαστε συμπονετικοί, αυτό ακριβώς μας κάνει να μην μπορούμε να συνδράμουμε σε κάποιες άλλες περιπτώσεις. μπεεε γλυκέ μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. πω, πω, συμφωνω απιστευτα με τον snikola. αυτο ακριβως ηθελα να γραψω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αυτές είναι αντοχές...και στη μία και στην άλλη όψη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. σας ευχαριστώ παιδιά, κυρίως ήθελα να το βγάλω, να το μοιραστώ: βάρος μοιραζόμενο είναι πιο "ευκολοκουβάλητο"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τι να σου πω;
    Να χαιρεσε τους γονεις σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. καλέ μου blueprints., δεν σε ξέρω προσωπικά ομως σε διαβάζω και σενα και τον προβατάκι και το φιλο (έτσι τον θεωρώ) τον Pavlo. Σεις άντρες βέβαια αλλιως ε΄πεξεργάζεστε τα συναισθήματα , μ'αρέσετε όμως γιατι βγαζετε μια ευαισθισια και ενα ανθρωπινο πρόσωπο που λειπει.

    Ακου λοιπον τη δική μου θεωρία, γιατι εχω περάσει και γω απο τέτοια κανάλια. Σημασία σ'αυτες τις περιπτώσεις εχει να μπορείς να προσφέρεις κάτι σωστό. Αν δεν μπορείς ειναι πολύ χειρότερα και δυσκολα. Λοιπον , αυτό δεν το χουν όλοι. Ειναί χαρισμα να μπορεις να κάνεις τον καραγκιόζη όταν ο φιλος σου ο πατέρας σου ή κάποιος κοντινός αργοπεθαίνει. Γι'αυτό όπως σου ειπε και το provato μην κρίνεις αυστηρά τον εαυτό σου.
    Δυστυχώς ή ευτυχώς , δεν μπορούμε όλοι όλα! ε? :) Το ότι τον θυμάσαι ό΄μως και τον σκέφτεσαι ακόμα είναι εξίσου σημαντικό !

    τα φιλιά μου
    [αναπνοή]

    ΑπάντησηΔιαγραφή

καλώς ορίσατε