This is not a love letter (?)

Το γράμμα

ένα πουλί τραγουδούσε
όπως νανουρίζουν ένα μωρό
κι' αυτοί όπου μετρούν τα όνειρά μου
ευλογούσανε το δαχτυλίδι το χρυσό

στη γεύση του ψωμιού της εβδομάδος
εκόβανε στα δύο την κλωστή
παιχνίδια έρωτα κι' αγάπης;
πόσο μακρυά μας να βρίσκονται οι ποταμοί;

το σπίτι τόχουμε φυλαγμένο
με χορταρένια κοντάρια και σπαθιά
και τα πλατάνια των ωραίων καραβιώνε
σαλεύουνε ωσάν φιλιά μεσ' το πρωί

κι' ως είναι Κυριακή ακόμα
στα φεγγαρένια σου μαλλιά δάση γιασεμιών
το προπατορικό αμάρτημά μας δύει
στης απουσίας τα σαρκάσματα των παρειών

το στόμα έχει αυτές τις αντηχήσεις
το αντρίκειο αίμα έχει αυτή τη μυρωδιά
γνώμονας τρυφερότητας το θολό βλέμμα:
έλα να πούμε την αλήθεια στα παιδιά

ό,τι ποτέ το χέρι μας αγγίζει
κάτω απ' άλλης πατρίδας μας τον ουρανό
είναι το στάρι το ευλογημένο κι' οι θωπείες
π' ανοίγουν της αγάπης τον ουρανό

ειν' η αγάπη: η αγάπη που η νύχτα παγιδεύει
χύνει τ' αστέρια όλα στον κόρφο τον κρυφό
που διώχνει μακρυά τα βότσαλα (τα ξερά ξύλα)
μη βρης ποτέ το δρόμο μακρυνό

μαζί θα τον διαβούμε με πέρδικες στο πλάι
μ' ένα τραγούδι σαν τριαντάφυλλο ανοιχτό
πάντα θα έχουμε κοινό το προσκεφάλι
κι' από μια χούφτα πάντοτες θα πίνουμε νερό

Από τη συλλογή του Νίκου Εγγονόπουλου, στην Κοιλάδα με τους Ροδόνες

Παρότι δε μ' αρέσουν οι Αμερικανιές και τούτου του είδους οι γιορτές - δεν είναι απλά ότι είμαι αντιδραστικός, μπορεί και να γίνομαι μπανάλ λέγοντας ότι όταν είσαι ερωτευμένος το δείχνεις όλο το χρόνο κι όχι μια μέρα, αρκετά έχουν εμπορευματοποιηθεί όλα - ας συνδράμω με αυτό το αγαπημένο ποίημα. Αφιερωμένο στον Γ.Ζ. επιστήθιο φίλο και αδελφό για πολλά χρόνια, που όσο μακριά κι αν είναι, βρίσκεται πάντα δίπλα μου...