Πρωινό ξύπνημα ή μην του μιλάτε του παιδιού...

Το πρωινό ξύπνημα είναι από τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να μου συμβούν. Από μικρό παιδί, στις πρώτες τάξεις δημοτικού δηλαδή, όταν πρωτάρχισε να γίνεται αναγκαστικό το ξύπνημα ήμουν χάρμα ειδέσθε. Μαχμουρλής, δεν δεχόμουν ούτε την καλημέρα από τους γονείς και τον αδελφό μου, μουρμούριζα ακατάληπτες εκφράσεις (τις θεωρούσαν βρισιές τότε αλλά δεν ήταν, πιο πολύ παρατήστε με ήταν) και μέχρι να κατεβάσω τις πρώτες τρεις τέσσερεις γουλιές γάλα (με κακάο τότε) - καφέ μεγαλώνοντας δεν ήταν να μου μιλάει άνθρωπος. Οι δικοί μου ευτυχώς το αντιλήφθηκαν νωρίς και μάλιστα το διακωμωδούσαν, ποσώς με ένοιαζε, αρκεί να έβρισκα το ρόφημα και την ησυχία μου.

Το πράγμα δυσκόλεψε σημαντικά στο στρατό, ειδικά κατά την περίοδο στο κέντρο, όπου είχα κάνα δεκάλεπτο όλο κι όλο από το ξύπνημα μέχρι την αναφορά. Γρήγορα όμως βρήκα λύση έχοντας έτοιμο τον καφέ από βραδύς, ώστε να έχω προλάβει να πιω τις απαιτούμενες τζούρες και να κάνω κι ένα τσιγάρο πριν αρχίσω να ακούω τις αγριοφωνάρες του λοχία. Κατόπιν που έμεινα μόνος για αρκετά χρόνια είχα βρει την λύση του φιλτραρισμένου καφέ, όπου όλα ήταν επίσης έτοιμα από βραδύς και το πρωί πατούσα απλά το κουμπί (ευτυχώς δεν είχα – συνήθως – κάποιον να μου μιλάει…).

Τα τελευταία χρόνια και ειδικότερα τον τελευταίο καιρό το πράγμα καλυτέρευσε, παρότι δε μένω πια μόνος, ο καφές με περιμένει και η μόνη παραχώρηση που κάνω είναι να πω ένα ευχαριστώ (αρκετά μεγάλη, αφού αναγκάζομαι να μιλήσω πριν πιω την πρώτη μου τζούρα). Ακόμη και τα σκυλιά μου το έχουν μάθει πλέον και δε μου δίνουν σημασία (ούτε μου μιλάνε) μέχρι να τους απευθύνω τον λόγο.

Τι να κάνουμε, ο καθείς με το βίτσιο του (οκ, εγώ μπορεί να έχω λίγα περισσότερα από το μέσο όρο, αλλά θα τα βγάλω σιγά σιγά, μη θεωρηθώ και κανένας περίεργος). Γιατί τώρα τα λέω όλα αυτά; Απλά αν με δει κάποιος από εσάς στο δρόμο και δεν του μιλήσω πρωινιάτικα δεν είναι ότι έχω κάτι μαζί του, δεν θα έχω πιει καφέ ακόμη.