Βροχερή Κυριακή

Κάθαρση που ήταν αυτή η βροχή, σα να ξέπλυνε μαζεμένα από καιρό ρούχα που είχαν στοιβαχτεί σε βουνό δυσθεώρητο.

Στη θέση των ρούχων σκέψεις και αισθήματα. Γράφω και σβήνω, ξανά και ξανά, σα να νιώθω ότι το Del έχει γίνει σύμβολο δύναμης, και ότι όσο απλά σβήνω τις λέξεις τούτου του κειμένου, τόσο εύκολα μπορώ να διαγράψω εμμονές που με καταδιώκουν. Τα βράδια κόβω τον ύπνο μου στα δύο, τα πρωινά τη ζωή μου. Τη χαρά που παίρνω από μικρά ή μεγάλα γεγονότα έρχεται να ακυρώσει σχεδόν αμέσως κάτι άλλο λες κι είναι προγραμματισμένο: χαρά και λύπη αγκαλιασμένες.

Η μόνη λύση είναι να μην λειτουργώ αθροιστικά, να παίρνω / χαίρομαι / λυπάμαι / μετρώ / αξιολογώ κάθε στιγμή ξεχωριστά. Κι εκτός από το πλήκτρο Del να προσθέσω και το Ins στις σκέψεις και τη ζωή μου.

Η βροχή δυναμώνει, παρασύρει ότι βρει πεταμένο, πιάνει ένα σταθερό ρυθμό, δε σκέφτομαι πλέον τίποτα, μόνο παρατηρώ. Ζηλεύω τη δύναμή της να κυριαρχεί απόλυτα, με πιάνει μια γλυκιά νύστα, σταματάει να πέφτει για λίγο, μ’ αφήνει να ξεκουραστώ…

"Περιμένω σε σταθμό τρένου. Έχεις αργήσει λίγο, βλέπω ξάφνου μπροστά μου φίλους που ετοιμάζονται να φύγουν, τους φωνάζω: αγκαλιές, φιλιά, που είστε βρε παιδιά χαθήκαμε, και τα σχετικά. Τους χαιρετώ ευχόμενος καλό τους ταξίδι, το τρένο τους φεύγει το δικό σου δεν έχει έρθει ακόμη. Ανάβω τσιγάρο και περπατώ πάνω κάτω στην αποβάθρα, όχι με ανυπομονησία αλλά με λαχτάρα και προσμονή. Ξάφνου έρχονται δύο τρένα μαζί, ένα σε κάθε κατεύθυνση. Μπερδεύομαι για λίγο, έρχεσαι ή φεύγεις; Στέκομαι στη σωστή αποβάθρα; Συναντώ άλλο γνωστό ενώ κατευθύνομαι προς την απέναντι πλευρά, μου λέει ότι σε είδε, σχεδόν δεν του δίνω σημασία, τρέχω πια για να σε προλάβω. Είμαι σίγουρος ότι είσαι εκεί και ψάχνεις με το βλέμμα να με βρεις…"

Ξυπνάω, η βροχή κόπασε. Είμαι σίγουρος ότι τελικά βρεθήκαμε. Παρότι μισό το όνειρο δε μου άφησε τη στυφή γεύση του ανικανοποίητου.

Όταν κατορθώσει και βγει ο ήλιος όλα θα είναι πιο καθαρά.