Καλές Γιορτές

Και τώρα παιδάκια σας αφήνω να γιορτάσετε όσο καλύτερα μπορείτε τούτες τις μέρες. Εγκαταλείπω τα εργασιακά, blogika, κ.ά. υπολογιστικά και διαδικτυακά θέματα και θα ξεκουραστώ για 2 εβδομάδες περίπου. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι και pc να μου κάνουν δώρο τα Χριστούγεννα, δεν πρόκειται να το ανοίξω ή χρησιμοποιήσω. Αν με δείτε μέσα τις άγιες αυτές ημέρες παρακαλώ να με βρίσετε.

Σας αφήνω με τις καλύτερες ευχές μου και με την υπόσχεση ότι θα επανέλθω ξεκούραστος και με πιο ενδιαφέροντα θέματα.

Φιλιά πολλά σε όλους, ρίξτε το έξω (ή μέσα, εξαρτάται).

Τamar & Ramon

Αυτή είναι όμορφη και το ξέρει. Ποζάρει στις φωτογραφήσεις με ύφος, δέχεται οτιδήποτε της φορέσεις αγόγγυστα (σαν τα παλιάλογα θα έλεγα), κάνει ότι της περάσει από το πόδι για να βουτήξει μια λιχουδιά, είναι νευρόσπαστη (αν μπορούσε θα κοιμόταν όρθια σαν τα άλογα), δεν τρελαίνεται για χάδια παρά μόνο αν έχει να κερδίσει κάτι, είναι λιοντάρι στο ζώδιο και έχει όλα τα καλά αλλά κυρίως όλα τα κακά του ζωδίου. Την αγαπάω πολύ όμως, από 45 ημερών μέχρι και τώρα που έγινε 5 και κάτι χρονών είναι από τα πολυτιμότερα όντα που βρίσκονται κοντά μου.

Αυτός είναι ακόμη πιο όμορφος αλλά δεν το παίζει. Δεν ποζάρει με τίποτα στις φωτογραφήσεις, συνήθως περιμένω με τις ώρες με τη φωτογραφική στο χέρι για να τραβήξω μια καλή του πόζα, είναι αλήτης -κοπρήτευε για 2 μήνες πριν τον μαζέψουμε, για την ακρίβεια πριν μας διαλέξει από μόνος του, μας δείχνει ευγνωμοσύνη που τον κάναμε καλά (εκτός από τα χιλιάδες τσιμπούρια που είχε πάνω του έπασχε από καλαζάρ και ωτίτιδα), είναι απίστευτα χαδιάρης και γενικά ότι πιο καλόβολο σε ζώο. Μόνο του ελάττωμα ότι την κοπανάει όταν βρει ελεύθερο πεδίο (και ενίοτε μπορεί να τσιμπήσει και κανένα προβατάκι αν του βρεθεί στο δρόμο του, sorry προβατάκο αν έφαγε κάποιον συγγενή...). Τον αγαπάω κι αυτόν πολύ.

Παραγραφή

Κάθε αδίκημα παραγράφεται μετά από κάποια χρόνια, το αυτόφωρο ισχύει για 48 ώρες, η καταπάτηση γίνεται νόμιμη μετά από κάποια χρόνια κι αυτή, αυτό που ζούμε ή ζήσαμε κάποια στιγμή είναι δυνατόν να παραγραφεί; Είναι δυνατόν να παραγραφεί αυτό που είπαμε ή που κάναμε με κάποιον ή απλά θέλουμε να το διαγράψουμε από τη μνήμη κι η συνείδησή μας παίζει περίεργα παιχνίδια;

Αυτό που μ’ ενοχλεί και με πικραίνει δεν είναι η κάθε είδους νομική παραγραφή. Με πικραίνει αν σε δω στο δρόμο και προσπαθήσεις να με αποφύγεις αν κι έχουμε περάσει μαζί από μία νύχτα παθιασμένου σεξ μέχρι πολλές μέρες, μήνες ή και χρόνια φιλίας, γνωριμίας ή και απλά παρέας. Δεν έχω συνηθίσει να διαγράφω πράγματα που έχω κάνει κι ας έχω μετανιώσει για κάποια από αυτά. Το καθετί που έγινε, καλώς έγινε και κάτι έχω να κερδίσω από αυτό.

Το ξέρω, δεν ταιριάζει με τις γιορτινές μέρες το συναίσθημα που περιγράφω, αλλά θα το ξεπεράσω, δεν θα το παραγράψω...

Turn of the tide

Σου'χει τύχει να γίνει κάτι και ν'αλλάξουν όλα; Η διάθεση, οι γύρω σου, τα σχέδιά σου, η ζωή σου γενικά. Από ένα τόσο δα απλό γύρισμα της τύχης; Αν και δεν πιστεύω σε τύχη, μοίρα και γενικά οτιδήποτε έχει να κάνει με εξωγενείς παράγοντες - είμαι της αρχής: τα πάντα είναι στο χέρι μας κι είμαστε ικανοί να αλλάξουμε μόνοι τη ζωή μας, αρκεί να το πιστέψουμε δυνατά - δεν είμαι σίγουρος που να αποδώσω το σημερινό.

Πρωί πρωί στο γραφείο και μου ανακοινώνει το boss ότι από αυτή την Παρασκευή και μέχρι τις 8 Γενάρη το γραφείο θα παραμείνει κλειστό. Εγώ απαντώ δήθεν αδιάφορος, ναι ε; - αλλά με ύφος: θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει - και κλείνω την κουβέντα με το ακόμη πιο αδιάφορο: κι είχα ένα υπόλοιπο άδειας για φέτος, κοίτα ρε παιδί, κουτί μου ήρθε (p.s.: προ μιας εβδομάδας μου είχε αρνηθεί την άδεια που είχα ζητήσει για αυτές ακριβώς τις ημέρες). Αν ήμουν σκύλος η ουρά μου θά'χε ξεβιδωθεί από το κούνημα.
Από κει που κι η καλημέρα που είπα μπαίνοντας στο γραφείο ήταν ξεψυχισμένη, ξαφνικά άρχισα να πειράζω, να χαμογελάω, να μη μου τη σπάει ο καιρός και τα σκουπίδια...

Σήμερα αποφάσισα να βγω και να ψωνίσω δώρα για τα βαφτιστήρια, τους δικούς μου και άλλα αγαπημένα πρόσωπα γιατί είναι κάτι που μου αρέσει πολύ και το κάνω μόνο όταν έχω καλή διάθεση. Καλή εβδομάδα σε όλους

Σεμινάρια Εργασιακής Αναζήτησης;

Γαμώτο πάλι το καλύτερο έχασα. Μια μέρα άδεια είπα να πάρω, να πάω να δω τους δικούς μου στο χωριό, να χαλαρώσω και να ξεκουραστώ και στη δουλειά έγιναν τ’απίστευτα.

Έφεραν ειδικό «λέει», που έκανε ανάλυση ικανοτήτων, χαρακτήρων και άλλων εσωτερικών αναζητήσεων. Εμένα που έλειπα μου είχαν κρατήσει μια κενή θέση για την «ψυχή μου» - η οποία εκείνη την ώρα περιπλανιόταν σε άλλα επίπεδα, ονειρικά για την ακρίβεια, μετά από κάμποσες κούπες κρασί. Για να επανέλθω όμως, η εσωτερική αναζήτηση άρχισε με μια σκιαγράφιση του ενός συναδέλφου προς κάποιον άλλο – σκηνή που περιείχε γέλιο, κλάμα, μπηχτές, μαχαιριές, κ.ά όμορφα συναισθήματα.

Μετά από μια μικρή παρένθεση όπου οι αναλυόμενοι προσπάθησαν να μαντέψουν την ηλικία, το ζώδιο και άλλα σημαντικά χαρακτηριστικά του αναλυτή τους, πέρασαν στο δια ταύτα: ΒΓΑΛΤΕ ΜΙΑ ΚΟΛΛΑ ΧΑΡΤΙ και γράψτε τι θέλετε και τι αισθάνεστε ότι λείπει από την εργασία σας... Ούτε σε διαγώνισμα της τρίτης λυκείου σου λέει τέτοιο άγχος. Πρώτα μας χαλαρώνεις με κουκουρούκου αναλύσεις και μετά μας πετάς στη μάπα: γράψε όσο πιο αληθινά μπορείς τα αισθήματά σου, για τη δουλειά σου, το αφεντικό σου, κλπ. Μα που ήμουν; Έχασα μια μοναδική ευκαιρία να το κάνω μπάχαλο το μαγαζί, αλλά πληροφορήθηκα ότι τα εν λόγω «σεμινάρια» θα επαναλαμβάνονται τακτικά – μάλλον κάθε Παρασκευή – οπότε θα έχω θέμα για πολλά πολλά posts από εδώ και πέρα νομίζω.

Υ.Γ.: Περαστικά σε άρρωστους και αισθανόμενους ψυχοσωματικά χάλια, ρίξτε το έξω παιδιά, γιορτές έρχονται, μην αφήσετε τίποτα να σας πάρει από κάτω.

Birimba Lessons Vol 1

Γενικά: Τούτα τα μαθήματα δεν παραδίδονται για τη γνωστή ηττοπαθή birimba addicted (sic) φίλη, αλλά για όσους θέλουν απλά μερικές πρώτες πληροφορίες για τα μυστικά του παιχνιδιού ή για όσους δεν θέλουν να παίζουν σαν κι αυτή...

Βήμα 1ο (Βασικό) - Αυτά είναι τα τραπουλόχαρτα ανά χρωματική κατηγορία:

♠ Μπαστούνι (άλλη διατύπωση: το μαύρο που δεν είναι σπαθί)

♣ Σπαθί (καλά, αυτό το ξέρεις)

♥ Κούπα (και καρδούλα γίνεται δεκτό)

♦ Καρό (άλλη διατύπωση: όχι καρδούλα, το άλλο κόκινο)

Βήμα 2ο (επίσης βασικό, όχι απαραίτητο, εξαρτάται από τα νεύρα των συμπαικτών σου) - Σε παιχνίδι τριών παικτών:
Κάνεις ότι περνά από το χέρι σου να τους σπάσεις το ηθικό, δηλαδή: θα μου φέρεις σε παρακαλώ λίγη κόκα / νερό / κλπ, γκράνιαξα τόση ώρα ξεραήλα ή ν'αλλάξουμε θέσεις μωρέ γιατί στραβολέμιασα, πλαγίως δεν βλέπω καλά το Dream... Επίσης μπορείς να επικαλεστείς κάποια φυσική ανάγκη και γενικώς οτιδήποτε μπορεί να αλλάξει το γούρι.

Βήμα 3ο (εντελώς προεραιτικό) - Σε παιχνίδι ζευγαριών:
Σε αντίθεση με το βήμα 2 προσπαθείς να είσαι συνεργάσιμος με τον συμπαίκτη σου και όχι να του σπας τα νεύρα (π.χ. όταν σου λέει κόψε - κόψε, δε σημαίνει κόψε τα νύχια, το λαιμό σου ή από φίλος, αλλά πάρε και κάνα ρημαδόχαρτο από κάτω γιατί θα μας πάρουν τα σώβρακα οι άλλοι).

Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική, κ.λ.π.

Υ.Γ: Θα επανέλθω άλλη φορά με ακόμη πιο αποκαλυπτικά μυστικά/λεπτομέρειες σχετικά με το εν λόγω παιχνίδι (ή και βασανιστήριο, αναλόγως)

Πως τον λεν;

Ορμώμενος από την εκπομπή της Δημητρούλας χθες βράδυ, έκανα τις εξής σκέψεις: που έχει πάει το χιούμορ στις μέρες μας; γιατί άνθρωποι που το έβγαζαν αβίαστα είτε στις παρέες τους είτε σε μεγαλύτερα σύνολα ανθρώπων τώρα έχουν στερέψει;

Θυμάμαι από διηγήσεις γνωστών, ότι η Δήμητρα στα πολύ νιάτα της μαζί με τον κολλητό της (επίσης συγγραφέα / ηθοποιό) κλείνονταν με τις ώρες σ’ένα δωμάτιο ετοιμάζοντας αυτοσχέδια σκετσάκια κι έβγαιναν παίζοντάς τα για την παρέα, αναζητώντας σαφώς την αποδοχή και το γέλιο των παρευρισκομένων.

Παρομοίως, γνωστός μου Δημήτρης, ήταν κάποτε στην παρέα η αποκαλούμενη «ψυχή της», με τις ατάκες του και την τρέλα του να σκορπίζουν σπαρταριστό γέλιο κι αξέχαστες καταστάσεις.

Φευ, ίδια όμως η κατάληξη… μια η τηλεόραση, μια το θέατρο, αναλώνεται στα ίδια και στα ίδια και λυπάμαι πραγματικά που το κάποτε ελπιδοφόρο «δίδυμο» έχει γίνει συνώνυμο της «υστερίας» του διαγωνισμού «σκουξίματος» και της ανακύκλωσης.

Σε σημείο που τις προάλλες που τον πέτυχα Χάρητος και Λουκιανού γωνία (ναι στο γνωστό σαββατιάτικο περίπου happening) βιάστηκα να προχωρήσω μην τυχόν και του μιλήσω... τι να του έλεγα άλλοστε; μπράβο για την επαγγελματική άνοδό σου ή λυπάμαι για την έλλειψη πρωτοτυπίας και χιούμορ στα κείμενά σου; Σαφώς και μετά που το καλοσκέφτηκα θα μπορούσα να πω ένα απλό γειά πως πάει; και να τελειώνει εκεί. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα και δεν αναλύεται εδώ.

Τελικά που κατέληξε το χιούμορ στις μέρες μας; Που πήγαν όλα αυτά τα ταλέντα και γιατί δεν έχουν την κατάληξη που όλοι περιμέναμε; Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων – και αυτών περιστασιακών – το δράμα περισσεύει και η κωμωδία φθίνει επικινδύνως...

Μακάρι να γίνει η ανατροπή σύντομα, το έχουμε όλοι μας ανάγκη.

Έξοδος Κινδύνου

Παράπονα, γκρίνια, χάλια τα νεύρα, χάλια σου λέω. Είναι κι αυτός ο μουντόκαιρος έξω που το κάνει χειρότερο. Όλοι τσακώνονται μ’όλους στη δουλειά, έχουμε αρχίσει να θυμίζουμε το τεύχος «Η διχόνοια» στον Αστερίξ για όσους το έχουν διαβάσει. Δε φτάνουν όλα αυτά, έρχεται κι ο κύριος Δ να μας κάνει γαλούχιση – τύπου εκπαίδευσης – για την παραγωγικότητα, τη συναδελφική αλληλεγγύη και τα γνωστά «μανατζμενίστικα» που τόσο με ξενερώνουν. Σε συνδυασμό δε με την μη αποδοχή του αιτήματός μου για άδεια μεταξύ Χριστουγέννων – Πρωτοχρονιάς το κερασάκι ήρθε κι έδεσε. Δεν έχει και μια έξοδο κινδύνου να την κάνω μ’ελαφρά γαμώτο.
Μου φαίνεται ότι θα χτυπήσω μια αναρρωτική να τελειώνει το παραμύθι. Το μόνο που θέλω τούτες τις μέρες είναι να γυρίζω στους δρόμους χαζεύοντας βιτρίνες, στολισμούς, τα υπέροχα βουνά σκουπιδιών (έλα πάλι γκρινιάζεις), να πίνω ρακές με μεζεδάκι με καλούς φίλους σε όμορφα στέκια, να παίζω μπιρίμπα με την αγαπημένη ηττοπαθή φίλη (να θυμηθώ να της αφιερώσω ένα post σχετικά).
Ζητάω πολλά; Που είναι η έξοδος κινδύνου είπαμε;

Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού, άλλη μια μέρα παγκοσμιοποίησης;

Παρότι δεν είμαι "αριθμολάγνων" τα στοιχεία είναι όντος συγκλονιστικά:

29.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε ημέρα.

300.000 παιδιά σε πολέμους,

5.700.000 παιδιά βρίσκονται σε εξαναγκαστική εργασία &

1.800.000 παιδιά σε πορνεία και πορνογραφία.

Και όπως με κάθε "παγκόσμια μέρα" θα γίνουν εκ νέου αφιερώματα, τηλεμαραθώνιοι, κ.ά αγαθοεργίες με αμφίβολα και παροδικά αποτελέσματα. Καθότι δεν έχω καν δικό μου παιδί (και μάλλον δεν προβλέπω να γίνεται ούτε στο μέλλον), έχω σκεφτεί να υιοθετήσω κάποια στιγμή που θα μπορώ οικονομικά (μέσω Action Aid ή άλλου οργανισμού), ένα παιδί του αναπτυσσόμενου - ή τρίτου αν προτιμάτε - κόσμου, ως ελάχιστη συνεισφορά στο κακό που τους έχουμε προκαλέσει. Γιατί κάποια στιγμή πρέπει να νιώσουμε όλοι συνυπεύθυνοι είτε για το κακό είτε για το καλό που συμβαίνει στον κόσμο μας. Και δεν πρέπει να είναι δικά μας μόνο τα θέματα που μας αφορούν άμεσα, πρέπει να είναι και των διπλανών μας.

Κάποια στιγμή ας σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, ας θέσουμε νέες βάσεις και προτεραιότητες.

Εύχομαι του χρόνου οι αριθμοί αυτοί να είναι σαφώς μικρότεροι και ελπίζω ότι όλοι θα ευαισθητοποιούμαστε και θα το σκεφτόμαστε περισσότερο από μια μέρα το χρόνο.

Live your myth in ...

Δείτε τώρα κι αυτό, ένας άλλος τρόπος προσέγγισης του Live your myth in...?



ή όπως θά'λεγε κι ο αγαπημένος και προαγόμενος (congratulations) προβατάκος μου, fu.., fu.., κλπ.

Τώρα

Παρότι χθές βράδυ ξενύχτησα με φίλους, πίνοντας, γιορτάζοντας, παρακολουθώντας ένα ομολογουμένως αισθησιακό χορό της κοιλιάς - έκπληξη προς την εορταζόμενη και καταλήγοντας για ποτάκι σε μικρό μπαράκι της γειτονιάς μου αυτοαναλυόμενοι, σήμερα το πρωί δεν ξέρω κι εγώ πως μου ήρθε στη θύμηση αυτή η αποχαιρετηστήρια επιστολή.
Για όσους δεν την έχουν ήδη διαβάσει ας ρίξουν μια ματιά.
Τώρα θα μου πείτε ποια είναι η συσχέτιση μιας όμορφης βραδιάς με την εν λόγω επιστολή; Απλά: αν ζούμε στο τώρα και την κάθε μας στιγμή σαν νά'ναι η τελευταία νομίζω ότι περνάμε καλύτερα.

update: κι επειδή το link σβήστηκε αυτά λέγαμε τότε:
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ έβλεπα να βγαίνεις απ την πόρτα, θα σ αγκάλιαζα και θα σου δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ έβλεπα, θα έλεγα <σ αγαπώ> και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα θελα να σου πω πόσο σ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι αυτό μην περιμένεις άλλο, κάντο σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις <συγνώμη>, <συγχώρεσέ με>, <σε παρακαλώ>, <ευχαριστώ> κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. >

Εξαρτήσεις

• Θυμάσαι ρε φίλε τότε που λέγαμε "τσιτάτα" και φρασούλες από βιβλία, μαγεμένοι από τη δύναμη του λόγου;
• Μα που το θυμήθηκες πάλι; Πάνε καμμιά εικοσαριά χρόνια από τότε που σου'λεγα: "αλοίμονο στον άνθρωπο που θα εξαρτήσει την ευτυχία του από άλλο άνθρωπο", κι εσύ μου απαντούσες: "Η ευτυχία ενεδρεύει στην μονοτονία".
• Και τι καταφέραμε τελικά;
• Τι εννοείς; πολλά καταφέραμε. Κι αν δεν ακολουθήσαμε αυτά που πιστεύαμε πάντα, σε γενικές γραμμές και καταφέραμε και κερδίσαμε. Πιστεύαμε ότι θα ζήσουμε σ'έναν ιδεατό κόσμο που τελικά ανακαλύψαμε ότι απείχε πολύ από την πραγματικότητα.
  Ή όχι;...
• Τώρα που το ξανασκέφτομαι και έχω εξαρτήσει από τότε πολλές φορές την ευτυχία μου από άλλους και έχω νιώσει ευτυχισμένος μες τη γλυκιά μονοτονία - ρουτίνα ζώντας μαζί με κάποιον. Τι τα θες οι εξαρτήσεις υπάρχουν πάντα για να επιβεβαιώνουν το αυτονόητο: όσο τις μισούμε πολλές φορές, όσο κι αν θέλουμε να τις αποτινάξουμε από πάνω μας, τόσο νιώθουμε μια γλυκιά ασφάλεια μέσα τους.
• Αυτό λέω κι εγώ, πάρε για παράδειγμα το τσιγάρο, ...
• Ώπα, βάστα ρε συ, μην ξεφεύγεις, σου μιλάω για εξάρτηση από άλλον άνθρωπο κι όχι από ουσίες.
• Και τι, δεν είναι παρόμοια;
• Έλα μην το ισοπεδώνουμε το θέμα
• Κι αν δεν το ισοπεδώσω πως θά'χουμε κόντρα; τι θα βγει από τη συζήτηση αν συμφωνούμε σε όλα;
• Το σίγουρο είναι ότι είμαι εξαρτημένος απ'την παρέα σου φιλαράκι.

Σιγή δευτερολέπτων. Σηκώνεται, σβήνει το τσιγάρο του, πίνει την τελευταία γουλιά από το ποτό του και με φιλά σταυρωτά αγκαλιάζοντάς με ζεστά κι αντρίκια.

Σαν να έβλεπα το χαμογελάκι του όταν δευτερόλεπτα πριν κλείσω την πόρτα τον άκουσα αρχικά να μουρμουρίζει: "Αλοίμονο στον άνθρωπο που θα εξαρτήσει την ευτυχία του από άλλον άνθρωπο" και με το που μπήκε στο ασανσέρ να τραγουδάει: "free, free, set them free"

Κάθε αρχή και ... εύκολη

Νά'μαι κι εγώ εδώ παιδιά! Τι θέλω λοιπόν από τούτη τη σφαίρα ιδεών, αντιλήψεων, προλήψεων, συγκρούσεων; Περισσότερο αναζητούσα μια επικοινωνία με ήδη φίλους από εδώ και γιατί όχι τη δημιουργία νέων. Οι φίλοι ποτέ δεν είναι αρκετοί.
Να ξεκαθαρίσω λοιπόν σαν αρχή τα του ονόματος τούτου του blog. Blueprint ήταν στις εκδόσεις που δούλευα για χρόνια, το τελικό σχέδιο ας πούμε του βιβλίου υπό έκδοση. Σε αυτές γίνονταν οι τελικές διορθώσεις και κατόπιν δίνοταν η εντολή τυπωθήτω! Μαγική στιγμή, σήμαινε το τέλος κόπου, τρεξίματος, αγωνίας, κάτι σαν μια μικρή κυοφορία μέχρι να βγουν τα blueprints από το "στομάχι" του μηχανήματος. Έτσι σαν αστεϊσμός με το αφεντικό μου - καλή του ώρα όπου και νά'ναι - τους είχαμε βγάλει το όνομα κυανοτυπίες, κατά τη συνήθεια της εποχής να μεταφράζουμε επ' ακριβώς τα αγγλικά σε ελληνικά.
Τώρα που μπορώ να το διακωμωδήσω, όντας αποστασιοποιημένος, μπορεί κανείς να το δει και ως κοινο - τυπίες, κυνο - τυπίες ή ότι άλλου είδους τύπο θέλει να του προσδώσει.
Επειδή προς το παρόν βρίσκομαι στην εργασία μου (όπως και πολλοί από εσάς άλλωστε), θα επανέλθω σύντομα με κάποιο θέμα που θα κρίνω ενδιαφέρον. Νά'στε όλοι καλά, δημιουργικοί και χαρούμενοι.