Πως τον λεν;

Ορμώμενος από την εκπομπή της Δημητρούλας χθες βράδυ, έκανα τις εξής σκέψεις: που έχει πάει το χιούμορ στις μέρες μας; γιατί άνθρωποι που το έβγαζαν αβίαστα είτε στις παρέες τους είτε σε μεγαλύτερα σύνολα ανθρώπων τώρα έχουν στερέψει;

Θυμάμαι από διηγήσεις γνωστών, ότι η Δήμητρα στα πολύ νιάτα της μαζί με τον κολλητό της (επίσης συγγραφέα / ηθοποιό) κλείνονταν με τις ώρες σ’ένα δωμάτιο ετοιμάζοντας αυτοσχέδια σκετσάκια κι έβγαιναν παίζοντάς τα για την παρέα, αναζητώντας σαφώς την αποδοχή και το γέλιο των παρευρισκομένων.

Παρομοίως, γνωστός μου Δημήτρης, ήταν κάποτε στην παρέα η αποκαλούμενη «ψυχή της», με τις ατάκες του και την τρέλα του να σκορπίζουν σπαρταριστό γέλιο κι αξέχαστες καταστάσεις.

Φευ, ίδια όμως η κατάληξη… μια η τηλεόραση, μια το θέατρο, αναλώνεται στα ίδια και στα ίδια και λυπάμαι πραγματικά που το κάποτε ελπιδοφόρο «δίδυμο» έχει γίνει συνώνυμο της «υστερίας» του διαγωνισμού «σκουξίματος» και της ανακύκλωσης.

Σε σημείο που τις προάλλες που τον πέτυχα Χάρητος και Λουκιανού γωνία (ναι στο γνωστό σαββατιάτικο περίπου happening) βιάστηκα να προχωρήσω μην τυχόν και του μιλήσω... τι να του έλεγα άλλοστε; μπράβο για την επαγγελματική άνοδό σου ή λυπάμαι για την έλλειψη πρωτοτυπίας και χιούμορ στα κείμενά σου; Σαφώς και μετά που το καλοσκέφτηκα θα μπορούσα να πω ένα απλό γειά πως πάει; και να τελειώνει εκεί. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα και δεν αναλύεται εδώ.

Τελικά που κατέληξε το χιούμορ στις μέρες μας; Που πήγαν όλα αυτά τα ταλέντα και γιατί δεν έχουν την κατάληξη που όλοι περιμέναμε; Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων – και αυτών περιστασιακών – το δράμα περισσεύει και η κωμωδία φθίνει επικινδύνως...

Μακάρι να γίνει η ανατροπή σύντομα, το έχουμε όλοι μας ανάγκη.