26/11/17

+23... -1...

Κάποιες ημερομηνίες χαρακώνουν το μυαλό είτε με την χαρά είτε με την λύπη που σημαίνουν. Μια από αυτές είναι κι η σημερινή, χαρά για την συνύπαρξη και λύπη για την απώλεια.
Όπως πάντα ο χρόνος όμως λειαίνει τα σημάδια κι αφήνει μόνο τις όμορφες αναμνήσεις, μια άμυνα που μας είναι απαραίτητη για να συνεχίζουμε.
Κρατώ το γέλιο σου, κι ας έχει πλέον περισσότερες ρυτίδες απ΄ όταν σε γνώρισα, κρατώ και το κλάμα σου γιατί σε κάνει να ξεχωρίζεις, να με εμπιστεύεσαι, και να σε κάνει πιο ανθρώπινο. 
Τι σου προσφέρω; Αλήθεια δεν το ξέρω κι ίσως και να μην έχει τόση σημασία, αυτό που μένει είναι η ασφάλεια κι αυτή η οικειότητα όταν με αγκαλιάζεις, όταν με φιλάς, όταν μου χαϊδεύεις τα μαλλιά (κι ας με ενοχλεί αυτό, από σένα το δέχομαι...), όταν μου λες: "όλα θα πάνε καλά" - κι ας μην το πολυπιστεύεις κι εσύ κάποιες φορές...
Μαζί προχωράμε κι όπου μας βγάλει, μαζί και στα όμορφα και στα άσχημα της ζωής, είσαι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου κι ελπίζω να είμαι κι εγώ, 23 λοιπόν μείον 1, η πράξη όσα χρόνια κι αν περάσουν θα έχει θετικό πρόσημο, σ' ευχαριστώ.

4 σχόλια:

καλώς ορίσατε