2/3/14

Ξημερώνει Κυριακή...

μη μου λυπάσαι...
Έχοντας ακούσει και διαβάσει την Τρίτη το βράδυ από τον Μυστήριο τα σχετικά με την γενική πρόβα του έργου: "Ξημερώνει Κυριακή" δεν γινόταν να μην παραβρεθώ στην πρεμιέρα του που έγινε την Τετάρτη 26/2 και ώρα 7. Αμέσως μετά την δουλειά πήγα λοιπόν στο υπέροχο "Θέατρον" της Πειραιώς 254 με αρκετή αγωνία και προσμονή για το αποτέλεσμα. Μια παράσταση για την οποία είχα ακούσει αρκετούς μήνες πριν καθώς κάποιοι εκ των συντελεστών υπό άλλης ιδιότητας είχαν μοιραστεί το μεράκι τους για αυτό το ανέβασμα...

Δεν έχω σκοπό να σταθώ καθόλου στα όποια τεχνικά ή άλλα θεματάκια παρουσιάστηκαν κατά την διάρκεια της παράστασης, εξάλλου δεν είναι δυνατόν να υπάρξει πρεμιέρα χωρίς λάθος, είναι σαν να ξορκίζεται το κακό...
Θα μείνω μόνο στην αίσθηση που έβγαζε σαν παράσταση συνολικά, το γενικότερο συναίσθημα που μου άφησε.
Το "Θέατρον" από μόνο του είναι επιβλητικό σαν χώρος, το σκηνικό σύμφωνα με τα σύγχρονα δεδομένα, πάγκοι και μεταφερόμενα καθίσματα που αλλάζουν συνεχώς θέσεις κατά την διάρκεια της παράστασης, ο δρόμος στο βάθος που φωτίζεται, αλλάζει, σκοτεινιάζει, εικόνες παίζουν πάνω στο πανί, κάθε τραγούδι και μια εικόνα... Κάθε τραγούδι, ακριβώς σε αυτό τον σκελετό των τραγουδιών πλέκεται κι η ιστορία του δρόμου. Ο δρόμος ήταν κι είναι η Φυλής, κεντρικός δρόμος, ιστορικός δρόμος, ενίοτε κακόφημος, κάποτε καθαρά αστικός, πάντα επιβίωνε και θα το ξανακάνει όταν χρειαστεί, μια ραχοκοκαλιά της πόλης μας...
Στην σύγχρονη απόδοση αυτού του δρόμου υπάρχουν όλα όσα ζούμε κι ακούμε καθημερινά: η ανεργία, ο συσσωρευμένος πλούτος, ο διεφθαρμένος πολιτικός, ο έρωτας, η επανάσταση, η ήττα, η νίκη, η μαυρίλα, το φως, το χάος, το φινάλε, η αρχή, η αισιοδοξία...
Όταν ακούστηκε το "Άγαλμα" και κυρίως όταν σηκώθηκε ο κος Αρζόγλου και πήρε μια δωρικά χορευτική στάση δεν μπόρεσα να συγκρατήσω την συγκίνηση, ένας λυγμός έφτασε ψηλά, με το ζόρι δεν μετουσιώθηκε σε δάκρυ κι ήταν εκεί που πείστηκα εντελώς... ναι, αυτός είναι ο "Δρόμος", αυτός οφείλει να είναι σήμερα.
Το "Ξημερώνει Κυριακή" καταφέρνει να τα έχει όλα σε σωστές αναλογίες: η συγκίνηση δεν γίνεται μελό, η θυσία δεν γίνεται αυτοσκοπός, η σκηνοθεσία και η μεγάλη παραγωγή δεν καπελώνει την απλότητα και την καθαρότητα των στίχων και της μουσικής, όλοι οι συντελεστές σέβονται αυτή την ευκαιρία που τους δόθηκε κι είναι αξιοπρεπείς.

Ο κος Πλέσσας στην πρεμιέρα του έργου
Η γλυκόπικρη αίσθηση που μένει στο φινάλε σε κάνει να ονειρεύεσαι και να σιγομουρμουράς:
είναι όμορφη η ζωή, να το θυμάσαι...

Υ.Γ.: και μια περισσότερο αναλυτική ερμηνεία του έργου μπορείτε να διαβάσετε εδώ...

4 σχόλια:

  1. ήσουνα πολύ τυχερός να είσαι εκεί, μακάρι να ήμουνα εγώ κόντά, στην Αθήνα πάντα έχεις που να πας...

    Φιλιά και καφεδάκι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ήμουν τυχερός όντως κι η Αθήνα έχει πολλές επιλογές, εμείς καλά που έχουμε αρκετούς γνωστούς και μπορούμε να πηγαίνουμε σε τέτοιες εκδηλώσεις, φιλιά και τσιπουράκι - καφεδάκι, ότι θες...

      Διαγραφή
  2. Ευχαριστώ ιδιαίτερα... Κοινή η συγκίνηση, κοινός ο δρόμος - ελπίζω να μας βγάλει όλους κάπου!..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. εγώ σε ευχαριστώ πολύ κι η ελπίδα σου να πραγματοποιηθεί για όλους κατά το δοκούν

      Διαγραφή

καλώς ορίσατε