7/10/13

Τίναξα από πάνω μου ότι με βάραινε

Όπως κάθε απόγευμα τον περίμενα στην πολυθρόνα που βρισκόταν απέναντι από την πόρτα. Είχα μάθει να αισθάνομαι την ώρα που επέστρεφε κι ετοιμαζόμουν όπως πάντα για την σχετική υποδοχή.
Αυτό το απόγευμα όμως άργησε λίγο και μου φάνηκε ότι μπήκε με άλλη διάθεση από την συνηθισμένη... με χάιδεψε μηχανικά, μου έδωσε ένα μπισκοτάκι και κάθισε στον καναπέ αφού γέμισε ένα ποτήρι με ένα κίτρινο υγρό που μου έφερνε φτέρνισμα.
Πήγα κοντά του αλλά διέκρινα ότι δεν είχε όρεξη για παιχνίδια και πολλά πολλά, οπότε πήγα κι ήπια λίγο νερό και χάζευα στο μπαλκόνι αφήνοντάς τον στην ησυχία του. Κάτι σταγόνες άρχισαν να πέφτουν από ψηλά που όλο και πύκνωναν. Είχα βραχεί ήδη αρκετά μετά από λίγη ώρα κι αποφάσισα να πάω να δω πως είναι, δεν ανησυχούσε μόνο αυτός για μένα, το ίδιο έκανα κι εγώ κι ας μην το καταλάβαινε πάντα.

Μπαίνοντας στο σπίτι κατά την προσφιλή μου συνήθεια τίναξα από πάνω μου ότι με βάραινε, δεν το άντεχα το πολύ νερό ενώ αυτός όπως το περίμενα αντέδρασε φωνάζοντας, χωρίς την συνήθη ένταση όμως, και παίρνοντας την πετσέτα άρχιζε να με σκουπίζει. Τον πρόσεχα στα μάτια καθώς με σκούπιζε και μου φάνηκε ότι έσταζε κι αυτός όπως ο ουρανός...
Του έδωσα ένα πεταχτό φιλάκι στο αυτί που ήξερα ότι του άρεσε (και το έκανα πολύ σπάνια είναι η αλήθεια) και τον είδα να αλλάζει έκφραση, με κοιτούσε με ανάμικτη απορία και λατρεία μάλλον. Κάθισε στον καναπέ κι άρχισε να πίνει το απαίσιο κίτρινο υγρό, κάθισα δίπλα του κι ακούμπησα το κεφάλι μου στο πόδι του. Αναστέναξε βαριά, τόσο που αναγκάστηκα να σηκώσω το κεφάλι μου και να τον ξανακοιτάξω στα μάτια που είχαν αρχίσει να ξαναστάζουν. Του έδωσα άλλο ένα φιλάκι, στα μάτια αυτή τη φορά, και γύρισα ανάσκελα να με χαϊδέψει, ήξερα πολύ καλά ότι του άρεσε να με βλέπει έτσι, χαμογέλασε για πρώτη φορά κανονικά, σκούπισε τα μάτια του και μου είπε: εκτός από το δικό σου τίναγμα ξέρεις πολύ καλά πως να τινάζεις και από πάνω μου ότι με βαραίνει, σε ευχαριστώ και σε αγαπάω πολύ να ξέρεις... 

Συνοδοιπόροι του Λογοτεχνικού μας:

Υ.Γ.1: Αφιερωμένο στην Ταμάρ βέβαια, προφανείς οι λόγοι
Υ.Γ.2: Όποιος συνιστολόγος θέλει, μπορεί να συμμετέχει με αυτή την εικόνα και τίτλο ανάρτησης και να αντιγράψει σε σχόλιο το δικό του πόνημα, θα χαρούμε να μεγαλώσει αυτή η παρέα 

20 σχόλια:

  1. Αχ βρε γιε μου, με συγκίνησες, να σαι καλά κι εσύ και η υπέροχη Ταμάρ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ευχαριστώ μπαμπά, να είσαι κι εσύ γερός και δυνατός (αλήθεια συνήλθες;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλύτερα παιδί μου, έμεινε ο βήχας να με ταλαιπωρεί αλλά που θα πάει, θα τον ενικήσομεν!

      Διαγραφή
    2. παστίλιες για τον βήχα του άλλου μπαμπά...

      Διαγραφή
  3. Γράφω το σχόλιο και βλέπω την εικόνα του Ταμάρ με τον φίλο του, Ramón.

    Μου άρεσε το κείμενο, πολύ. Για να δούμε αν έρχονται να μας κάνουν παρέα.

    Φιλάκια πολλά και τσιπουράκι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, τον Ραμόν τον χάσαμε νωρίς... τώρα είναι μόνη της η Ταμάρ, ελπίζω και εγώ να μας ακολουθήσουν κι άλλοι, φιλιά και τσιπουράκι που πάει με την εποχή

      Διαγραφή
  4. Απαντήσεις
    1. φύλακας και παιδί για την ακρίβεια... φιλιά μικρέ μου

      Διαγραφή
  5. Ανώνυμος8/10/13, 11:15 π.μ.

    Αυτό που περιγράφεις με τον Σήφη καμία σχέση!
    Η Ηρώ. Η Ηρώ μου ήταν έτσι.
    Συνεκινήθην ανεκπλήρωτο με αυτή την ιστορία...
    Ασπασμούς στέλνω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. το έχουν τα κοριτσάκια τελικά... ασπασμούς κι από μένα καλή μου - άντε και στον Σήφη σου

      Διαγραφή
  6. εγω καλύτερα να μην αποτιναξω τα δικά μου ,γιατί θα ξαναβαρύνετε εσείς !
    φιλιά και Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. βρε τινάξου ελεύθερα, αν είναι να ελαφρύνεις λίγο να το κάνεις, καλημέρες και φιλιά σε όλους σας

      Διαγραφή
  7. Απαντήσεις
    1. Γιατί; τι έκανα πάλι; επίσης θα μας γράψεις κι εσύ την δική σου εκδοχή, κι όλοι όσοι θέλουν λέω και πάλι να ακολουθήσουν...

      Διαγραφή
  8. (βλαμμένε, τον εκανες να κλάψει.....)!!!!
    εμενα οχι πάλι!!! αλλα με συνεπήρε !!!!

    * ομως κλαιω απο τα γέλια...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχα, απ' ότι κλαίει κανείς καλό είναι... φιλιά σου

      Διαγραφή
  9. http://stefanosmedia.blogspot.gr/2013/10/blog-post.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος9/10/13, 4:16 μ.μ.

    Ιστορίες έρχονται διάφορες απο αυτόν τον πίνακα αλλά όταν το συγγραφικό ταλέντο είναι βαθμού που θυμίζει θερμοκρασία Φλώρινας τον Δεκέμβρη λέω να το αφήσω.Ωστόσο χάρηκα αυτό που διάβασα,πέρασα καλά βλέποντας φωτογραφίες με τα κουταβάκια άρα όλα καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ μου, εδώ είμαστε για να περνάμε καλά και να λέμε αυτό που νιώθουμε - όπως το νιώθουμε, δεν κάνουμε κανένα διαγωνισμό συγγραφικού ταλέντου ούτε λέει κανένας μας ότι είμαστε συγγραφείς (για μένα μπορώ να πω ότι το ταλέντο μου μπορεί να βρίσκεται και σε επίπεδο Ανταρκτικής), όπως και να έχει να είσαι καλά και τα λέμε

      Διαγραφή

καλώς ορίσατε